ส่วนตัวคิดว่าในช่วงวัยทำงานก็ทำงานหนักเพื่อหาเงินมาใช้ในครอบครัวแล้ว ถ้าถึงเวลาแก่ทำงานไม่ค่อยได้แล้ว
ลูกเรียนจบ ไม่ต้องรับภาระจ่ายโน้น นี่ นั้นแล้ว เราน่าจะได้อยู่ในสถานที่อากาศดี ที่โล่งกว้าง เดินทางสะดวก มีเพื่อน มีกิจกรรมทำ 
และตามความคิดก็มองไว้เหมือนกัน ถือเป็นรางวัลชีวิต (ถ้าอยู่ถึงนะ) 
 
มองหาสถานที่ ที่ดิน หรือบ้านพร้อมที่ดิน ที่อยู่ในชุมชน กว้างประมาณ 1-2 ไร่ ไม่เอามากกว่านั้นเพราะคงไม่มีแรงทำอะไรมาก 
นอกจากปลูกดอกไม้ ปลูกผักกิน เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่ เดินเล่นช่วงเช้า กับเย็น อ่านหนังสือ  คุยกับหมากับแมว ช่วยงานกิจกรรมหมู่บ้าน ประมาณนั้น

เหตุผลที่ไม่เลือกสถานที่แถวทุ่งนา ทิวเขา กลางป่า ดงดอย  อย่างที่คนกทม. เค้าชอบกัน ก็คือ 
ความคิดคือช่วงแรกมันอาจจะสุขสงบแบบที่ฝันจริงนะ เพราคนในเมืองเบื่อชีวิตวุ้นวาย อยากหาที่สุขสงบอยู่ 
แต่พออยู่ไปนานๆ เดี่ยวก็เบื่อ    เพระหันไปหันมา มันก็มีแต่เขาแต่นา คนเป็นสัตว์สังคม ควรหากิจกรรมทำจะได้ไม่เบื่อ 
อีกอย่างเราก็ไม่ได้แก่เกินกว่าจะทำประโยชน์อะไรได้  ถ้าอยู่ไกลผู้ไกลคน ตื่นเช้ามานั่งกินกาแฟ กินข้าว เหลียวซ้าย แลขวา 
ไม่เห็นใครนอกจากคนแก่ 2 คนคุยกัน วันไหนอยู่คนเดียว วังเวงเหมือนกันนะ5555

แต่ถ้าอยู่ในชุมชน ต่างจังหวัด เช้ามาได้คุยกับเพื่อนบ้านบ้าง มีกิจกรรมหมู่บ้าน ไปวัด ไปสวนกัน ช่วยกันทำกิจกรรมการกุศลงานบวช 
งานบุญ เอาความรู้ที่เรามีไปช่วยชาวบ้านบ้าง  ส่วนตัวคิดว่าทำให้เรารู้สึกมีคุณค่ามากกว่า แถมยังมีประโยชน์กับคนรอบข้างด้วย  
ดีกว่าการที่จะไปเลือกสันโดษ หลังเขา กลางป่า หรือกลางทุ่ง รัศมี 1 กิโลไม่มีเพื่อนบ้านเลย  

อยากถามความคิดเพื่อนๆ คนที่ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย  กับคนที่เตรียมบ้านหลังเกษียณแล้ว เค้าคิดกันยังไงบ้าง 
หรือไปอยู่จริงๆ แล้วไม่ไหวต้อง กลับเข้าเมืองอีก