ก่อนอื่น
ขอบคุณทุกคนที่เขามาแสดงความคิดเห็นน่ะครับ
เรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่จำความได้ผมก็เป็นลูกติดพ่อ
ตอนเด็กน้อยยังไม่เคยเจอหน้าแม่
ด้วยความที่ผมยังเด็ก
ตอนนั้นผมเรียกย่าว่าแม่ เรียกปู่ว่าพ่อ
เพราะปู่กับย่าเลี้ยงดูตั้งแต่จำความได้
และพ่อก็มีครอบครัวใหม่
ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรจนวันนึงปู่ผมเสียชีวิต
ย่าผมก็จะเริ่มต้นมีปู่คนใหม่ แต่พ่อผมไม่ยอมให้ย่ามีครอบครัวใหม่
ย่าผมเลยหนีไปอยู่กับปู่คนใหม่
ผมเลยต้องไปอยู่กับพ่อและก็แม่เลี้ยง ตอนนั้นผมอยู่ป.2
ผมก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆจนโต แม่เลี้ยงก็ไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ด้วย
ผมจำได้ว่าเจอหน้าแม่แท้ๆครั้งแรกตอนม.5 ตอนแกมาเที่ยวบ้านที่ผมอยู่
จนอยู่มาวันนึงจนผมจบ ม.ปลาย
ผมได้กู้กยศตอนม.6เพื่อสมัครหาที่เรียน
ผมหาที่เรียนเอง
ผมก็เริ่มเรียนปี1 ผมก็ได้เจอหน้าแม่แท้ๆของผม เพราะต้องใช้เอกสารของแม่ในการทำสัญญา
ด้วยตอนนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
พ่อผมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ตอนกำลังขึ้นปี2
แม่เลี้ยงก็เลยมีครอบครัวใหม่ ย่าผมที่หนีไป
ก็กลับมาบ้านที่เดิมเพราะพ่อผมเสียไปแล้ว
แม่เลี้ยงผมก็ไปอยู่กลับครอบครัวใหม่
ผมก็ถือว่าไม่เกี่ยวอะไรกับแม่เลี้ยงแล้ว
ตั้งแต่นั้นมาที่บ้าน ผมก็อยู่กับย่าและปู่เลี้ยง
ด้วยความที่ผมมาเรียนที่ต่างจังหวัดผมจึงไม่ค่อยได้กลับบ้านจนผมเรียนจบมีงานทำ
และรับราชการ ผมก็ส่งเงินให้ย่า
เมื่อตอนแกไม่มีผมให้ด้วยความเต็มใจ
แต่ช่วงหลังเรียนจบแม่ จะโทรหาผมตลอด ซึ้งส่วนใหญ่จะโทรมาขอเงิน
ซึ้งก็รู้สึกไม่ดีตรงจุดนี้
เพราะตอนผมเรียนแม่ไม่ค่อยจะโทรมาถามว่าเหนื่อยไหมอะไรไหม
จนเรียนจบก็ไม่ค่อยถามมีแต่ถามเรื่องเงิน แต่ผมก็ให้ถ้าผมมี แต่ผมก็รู้สึกไม่ดีเวลาให้
เพราะอาจจะรู้สึกไม่ค่อยผูกพันด้วยแหละ
ผมผิดมากไหมครับที่รู้สึกแบบนี้
แม่ผมก็มีครอบครัวใหม่แล้วเป็นผอ.เกษียณอายุราชการ แต่แม่เป็นคนเล่นน่าจะหมดเงินกับตรงนี้แหละครับ
ขอบคุณที่รับฟังน่ะครับ ขอบคุณครับ
ถ้าเรารู้สึกไม่ดี ตอนส่งเงินให้แม่จะผิดไหมครับ
ขอบคุณทุกคนที่เขามาแสดงความคิดเห็นน่ะครับ
เรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่จำความได้ผมก็เป็นลูกติดพ่อ
ตอนเด็กน้อยยังไม่เคยเจอหน้าแม่
ด้วยความที่ผมยังเด็ก
ตอนนั้นผมเรียกย่าว่าแม่ เรียกปู่ว่าพ่อ
เพราะปู่กับย่าเลี้ยงดูตั้งแต่จำความได้
และพ่อก็มีครอบครัวใหม่
ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรจนวันนึงปู่ผมเสียชีวิต
ย่าผมก็จะเริ่มต้นมีปู่คนใหม่ แต่พ่อผมไม่ยอมให้ย่ามีครอบครัวใหม่
ย่าผมเลยหนีไปอยู่กับปู่คนใหม่
ผมเลยต้องไปอยู่กับพ่อและก็แม่เลี้ยง ตอนนั้นผมอยู่ป.2
ผมก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆจนโต แม่เลี้ยงก็ไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ด้วย
ผมจำได้ว่าเจอหน้าแม่แท้ๆครั้งแรกตอนม.5 ตอนแกมาเที่ยวบ้านที่ผมอยู่
จนอยู่มาวันนึงจนผมจบ ม.ปลาย
ผมได้กู้กยศตอนม.6เพื่อสมัครหาที่เรียน
ผมหาที่เรียนเอง
ผมก็เริ่มเรียนปี1 ผมก็ได้เจอหน้าแม่แท้ๆของผม เพราะต้องใช้เอกสารของแม่ในการทำสัญญา
ด้วยตอนนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
พ่อผมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ตอนกำลังขึ้นปี2
แม่เลี้ยงก็เลยมีครอบครัวใหม่ ย่าผมที่หนีไป
ก็กลับมาบ้านที่เดิมเพราะพ่อผมเสียไปแล้ว
แม่เลี้ยงผมก็ไปอยู่กลับครอบครัวใหม่
ผมก็ถือว่าไม่เกี่ยวอะไรกับแม่เลี้ยงแล้ว
ตั้งแต่นั้นมาที่บ้าน ผมก็อยู่กับย่าและปู่เลี้ยง
ด้วยความที่ผมมาเรียนที่ต่างจังหวัดผมจึงไม่ค่อยได้กลับบ้านจนผมเรียนจบมีงานทำ
และรับราชการ ผมก็ส่งเงินให้ย่า
เมื่อตอนแกไม่มีผมให้ด้วยความเต็มใจ
แต่ช่วงหลังเรียนจบแม่ จะโทรหาผมตลอด ซึ้งส่วนใหญ่จะโทรมาขอเงิน
ซึ้งก็รู้สึกไม่ดีตรงจุดนี้
เพราะตอนผมเรียนแม่ไม่ค่อยจะโทรมาถามว่าเหนื่อยไหมอะไรไหม
จนเรียนจบก็ไม่ค่อยถามมีแต่ถามเรื่องเงิน แต่ผมก็ให้ถ้าผมมี แต่ผมก็รู้สึกไม่ดีเวลาให้
เพราะอาจจะรู้สึกไม่ค่อยผูกพันด้วยแหละ
ผมผิดมากไหมครับที่รู้สึกแบบนี้
แม่ผมก็มีครอบครัวใหม่แล้วเป็นผอ.เกษียณอายุราชการ แต่แม่เป็นคนเล่นน่าจะหมดเงินกับตรงนี้แหละครับ
ขอบคุณที่รับฟังน่ะครับ ขอบคุณครับ