สวัสดีค่ะทุกคนไม่ได้เขียนกระทู้พันทิปไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เนื่องจาก ถูกพันทิปลบกระทู้ไป อันเนื่องมาจาก ใส่ลิงก์นอกเยอะเกินไป 5555555555+ และรู้สึกหมดแรงเพราะถูกลบไปหลายบทความ ซึ่งถึงแม้จะเเนบลิงก์เยอะแต่เราก็เขียนเยอะเขียนไม่กักนะ เออนั้นแหละ หมดแรงเลย และก็เป็นเพราะโควิดมันอยู่มา 2 ปีแล้วเน๊อะ เที่ยวไหนไม่ค่อยได้ ก็ยิ่งไม่มีอะไรจะเขียนใหญ่เลย
อะใดใด ๆ ก็ตามขอฝากคลิปไว้ก่อน กระทู้นี้จะแนบลิงก์แค่คลิปกับเพจนะ ได้โปรดอย่าลบกระทู้นะ ^^
และแล้ว!!!!! วันนี้เราก็คิดจะกลับมาเขียนกระทู้ เพราะว่า
ช่วงปีนี้ ตั้งแต่ มกราคม 64 จนถึง ตอนนี้ มิถุนายน 64 เราเห็นว่ามีกระทู้แนว ๆ ถามหาความกล้าในการออกเดินทางคนเดียว ถามเรื่องเหตุผลที่ออกไปคนเดียว ถามถึงการวางแผนจุดเริ่มต้นต่างนานา เราเลยได้หัวข้อที่จะเขียนในที่สุด
และ !!!
มันมาจากประสบการณ์ตรงของเรา แน่นอนว่ามันต้องมาตามความรู้สึก ความนึกคิดของเราเอง ถ้าไม่ถูกใจใคร แปลกแยก หรือต่างออกไป คอมเมนต์แชร์ความเห็นต่างได้เลย แต่ขอให้ใช้คำแบบสุภาพ ๆ กันนะคะ
เราไม่ใช่คนรวยนะ เราเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ทำทั้งฟรีแลนซ์และฟูลทาม เพราะความฝันมันใหญ่และมันใช้เงินเยอะ เลยต้องทำงานแบบบ้าคลั้งเบอนี้ ที่ออกตัวประเด็นนี้ เพราะเราเจอคนที่มีตรรกะแบบว่า "รวยไงถึงไปคนเดียวได้" เอออ คือ แบบ อยากให้เห็นตอนเราทำงานจังเลย 5555+
การคิดแบบนี้มันจะทำลายกำลังใจ ความพยายาม ความตั้งใจคนอื่นเค้าาาาาาาน้าาาาาคุณ เราทำงานหนักเพื่อเก็บออมเงินไปนะ แต่เขาไม่เห็นความพยายามของเรา เขามองผลลัพธ์ของเราอย่างเดียวอ่ะ มัน Sad นะคุณ
เกริ่นนำไปไกลจากอ่าวไทยออกแปซิฟิกไปแล้ว อ่ะ มาเริ่มเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
จุดเริ่มต้นของการเที่ยวคนเดียว
เริ่มเที่ยวคนเดียวตอนไหน เพราะอะไร............................
อืมมมม เราเริ่มเที่ยวคนเดียวตอนอายุ 23 ( ตอนนี้ปี 64 อายุ 28 จะ 29 ) ซึ่งในตอนนั้นเพราะว่า "เบื่อ" เบื่อที่ทำงานนี่แหละ เบื่อความเรื่องเยอะ เบื่อความวุ่นวาย เบื่อการที่เราไม่ได้ไปยุ่งเรื่องของใครเลย แต่เขามายุ่งเรื่องของเรา แม้แต่การแต่งตัว....ถึงขั้นเซฟรูปในเฟสเราไปนินทากับคนอื่นงี้ ตอนนั้นอึดอัดอยากจะลาออก แต่แม่ไม่ให้ออก เพราะเราเป็นซิงเกิ้ลมัม และตอนนั้นไม่มีงานอื่นรองรับเลย อืมมม.... นั่นแหละ มันเบื่อมันอึดอัด แต่มันต้องดำเนินชีวิตต่อไปให้ได้ เลยต้องหาวิธีให้ตัวเองอยู่ให้ใจเป็นสุขให้ได้ ด้วยการ เอาตัวเองออกจากลูบเดิม ๆ ไปบ้าง แล้วด้วยความที่เพื่อนทำงานคนละทิศคนละทางจะมารอ รอ ก็รอไม่ไหว คนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วยังจะต้องมารอพาเที่ยวอีก ก็เลยไม่รอ ก็เลยไปคนเดียว ก็นั้นแหละค่ะที่มาที่ไป
ปล. (ปัจจุบันลาออกมาเป็นฟรีแลนซ์ สายวาดและเขียนบทความ - นิยาย)
ทริปแรกของเราคือ การเที่ยวแบบ วันเดย์ทริป ไปบางกระเจ้า และต่อด้วยการนั่งรถไฟไปอยุธยา เอาจริง ๆ ตอนนั้นก็ไม่มั่นในตัวเองว่า จะไปรอดมั้ย แต่ไปเจอไลฟ์สไตล์พี่มิ้นท์ โรมอโลน ก็เลยตัดสินใจไปแต่ก็ยังไม่มั่นใจในตัวเอง เลยลองแบบไปเช้าเย็นกลับ และ โอ๊ยยยยย! มันดีมากเลย มันได้ใช้เวลากับตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ ร้อนก็พัก หิวก็กิน อยากถ่ายรูปตรงไหนนาน ๆ ก็ได้เลยไม่มีใครเร่ง แต่ข้อเสีย (ในตอนนั้น) คือ มีแต่ภาพเซลฟี่ตัวเอง ไม่มีแบบเต็ม ๆ ตัวเลย
**ทริปช่วงแรก ๆ ของเรามันจะไม่มีรูปนะ คือตอนนั้นถ่ายรูปแบบมั่ว ๆ กล้องดี ๆ ก็ยังไม่มี ที่สำคัญคือ ไฟล์ภาพอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้
ต่อมาก็ไปเกาะล้าน ระนอง แพร่ เชียงใหม่ ภูเก็ต หลีเป๊ะ (สตูล) และก็มีออกทริปแบบไปกับเพื่อน ไปทำงานรีวิว ไปร่วมเดินทางในกิจกรรมต่าง ๆ กับพันทิปที่ เชียงราย สงขลา ปัตตานี ไปเที่ยวกับครอบครัว ประจวบ ชลบุรี สุพรรณบุรี พะเยา ลพบุรี ก็เยอะอยู่ แต่รีวิวที่เคยเขียนก็บางทริปเขียนบน Readme ขอไม่แนบลิงก์เดี๋ยวโดนลบอีก ส่วน หลีเป๊ะ แม่กำปอง มาเลเซีย เขียนบนพันทิปแต่ถูกลบไปนะคะ เนื่องจากปัญหาการแนบลิงก์จากภายนอก
ปล. ทริปหลัง ๆ นี้รู้จักกับขาตั้งกล้องเรียบร้อยเลยมีรูปเต็มตัวแล้ว บอกก่อนว่าหุ่นหมูเลยไปจนจะเป็นหุ่นหมีแล้วนะคะ 555+
ฝากคลิปเที่ยวภูเก็ต
ช่วงชีวิตเดินทางไปจนถึงอายุ 25 .....เริ่มเบื่อไทย ....จากความฝันที่ว่าจะเที่ยวคนเดียวในไทย ก็เปลี่ยนเป็น จะไปเที่ยวคนเดียวต่างประเทศจ้า
ซึ่งประเทศแรกที่เล็งไว้คือ สวีเดน แต่ ไม่มั่นใจภาษาอีกจ้า อีกอย่างคือไปอ่านรีวิว ข้อแนะนำหลาย ๆ เขาบอกว่า ถ้าพาสปอร์ตขาวจั๊วะ แล้วเป็น ผญ คนเดียวไป อาจถูกถามเยอะแยะมากมาย บวกกับการขอวีซ่าต้องแสดงสถานะทางการเงิน ควรมีเงินติดบัญชีครึ่งแสน - แสน ตอนนั้นไม่มีเงินเก็บ เลยเบรกหัวทิ่ม กลับมาดูประเทศฝั่งเอเชีย ตอนนั้นมีเพื่อนเป็นคนอินเดียค่ะ เขาก็ขายความสวยในประเทศเขาให้เราดู ซึ่งตอนนั้นเราก็แบบ หูยยยย นี่อินเดียจริง ๆ หรอ ภาพจำอินเดียในตอนนั้นคือ ไม่น่าจะสวยไรขนาดนั้น แต่รูปของเพื่อนที่เป็นนักเดินทางเหมือนกัน ก็มีหลายที่ที่สวยมาก ๆ เลยเริ่มศึกษาประเทศอินเดีย อ่านกระทู้เยอะมาก ตอนนั้นเลห์ ลาดัก แคชเมียร์ มาแรงมาก แล้วอยู่ ๆ ก็ไปเจอรีวิวเที่ยวปากีสถาน เอ้า อยากไปปากีสถานอีก แต่แม่ด่าว่า "บ้ารึไงจะไปคนเดียว" ความมั่นใจหายไปอีกจ้า เลยกลับมาซบไหล่อินเดียใหม่ แต่ ก็ไม่มั่นใจภาษาตัวเองอยู่ดี สุดท้าย ทริปแรกของการไปต่างประเทศ ก็เลือกไปอินเดียกับเพื่อน และพบว่า ฉันก็ฟังภาษาอังกฤษออกนี่หว่านะ (แต่ก็ไม่กล้าพูดอยู่ดี) ทริปถัดมาเลยบอกตัวเอง ต้องไปคนเดียว ไม่งั้นก็ไม่ยอมพูดภาษาอังกฤษซะที หลังจากนั้นก็ไปอินเดียอีกรอบ แต่ไปคนดียว เป็นทริปสั้น ๆ 5-6 วัน ซึ่งฉันรอดเว้ยยยคุณข๋าาาาาาาาาา เอาล่ะ ต่อมาเลยเลือกไปมาเลเซีย แต่ก็วนกลับไปอินเดียบ่อย ๆ จน โดนติงว่า เป็นนักเขียนหัวข้อท่องเที่ยว แต่เลือกไปแค่อินเดีย ไม่ใช่ทุกคนที่อยากไปอินเดียนะ ปลายปี 62 เลยแพลนไปที่อื่น
ปลายปี 62 นั้น ก็แพลนเที่ยวปี 63 ต่อเลย แพลนแผนไปจีน อุซเบกิสถาน และญึ่ปุ่น ซึ่งในปลายปี 62 นั้น เราจองตั๋วบางประเทศไปแล้ว จัดการเรื่องรถไฟไปแล้ว วีซ่าอินเดียผ่านแล้ว วีซ่าจีนกำลังจะไปขอ แต่พี่โควิดมา เลยเลื่อนออก และยกเลิกในที่สุด เพราะ 64 นังโควิดก็ยังอยู่ เสียหายหลายบาท ได้เงินคืนบ้าง ไม่ได้บ้าง ขี้เกียจตามเพราะตามจนเหนื่อยก็ปล่อย ๆ ไป ก็รอประเทศเปิดล่ะนะ ค่อยมาเจอกันในกระทู้รีวิวอีกที
แล้วทำไมถึงชอบการเดินทางคนเดียวหละ
1. อิสระ
สำหรับเรามันไม่ได้มีอะไรซับซ้อนนะ ง่าย ๆ เลยคือ อิสระ คือเราออกไปคนเดียวเพราะอึดอัด เราขี้รำคาญ ขี้เกียจตอบคำถาม วุ่นวาย อยากอยู่เงียบ ๆ ดังนั้นการไปคนเดียวมันตอบโจทย์ปัญหาในใจของเรา
อยากทำอะไรก็ทำ อยากกินก็กิน ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน อยากแต่งตัว อยากถ่ายรูปนาน ๆ แค่ไหนก็ได้ อยากพูดก็จะพูด ไม่อยากพูดก็ใส่หูฟังนั่งเงียบ ไม่มีใครมาเจ๊าะแจะ ยกเว้นไปอินเดีย พี่อินชวนคุยเก่งมาเวอร์ บางครั้งก็ไม่ไหวจะคุยด้วย
2. ฝึกตัวเอง
ข้อสองเลยก็คือ ฝึกตัวเอง ฺจริง ๆ เราไม่ใช่คนพูดเก่ง ยิ่งภาษายิ่งไม่พูดใหญ่เลย กลัวผิดมาก การเที่ยวคนเดียวไม่ว่าจะในไทย หรือในต่างประเทศยังไงก็ต้องพูดนะ ไม่พูดจะซื้อข้าวกินยังไง จะผ่านตม ยังไง จะถามทางยังไง เออ ต้องพูดเองไง นาน ๆ เข้าก็กลายเป็นคน กล้าพูด ในที่สุด
3. ฝึกความใจเย็น
อยู่ต่างประเทศจะไปมีเรื่องกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เราไม่มีพรรคพวกที่นั้น และไหนจะเรื่องกฏหมาย อย่าไปมีเรื่องมีราวนะดีที่สุด ดังนั้นคนหัวร้อน หรือขี้หงุดหงิดแบบเรานั้นต้องฝึกสกิลใจเย็นอย่างหนักหน่วงมากกกกกกกกก ไม่มีใครได้ดั่งใจเราตลอดเวลาหรอกนะ เพราะฉะนั้นเราก็ต้องจัดการอารมณ์ของตัวเองบ้าง บ่อย ๆ เข้าก็ปลง ๆ ได้ เก็บอารมณ์อยู่ได้ดีในระดับหนึ่ง
แล้วมันปลอดภัยมั้ย
ส่วนตัวเราว่าที่ไหนก็มีความอันตรายหมดแหละ ไม่มีหรอกไม่อันตราย ในไทยก็อันตราย ทุกอย่างมันอยู่ที่การดูแลตัวเอง อย่าบอกว่าแกไม่สวยไงเลยไม่อันตรายนะ เราเคยเจอคนคิดแบบนั้นจริง ๆ เราก็ไม่สวยจริง แต่เราไปอินเดียเรายังถูกรุมขอถ่ายรูป บางทีก็ขอเบอเลย คือบางประเทศนะเขาเห็นเราเป็นของแปลกตานะ เขาก็เลยสนใจเรา และการสนใจแบบนั้นบางทีมันก็มีช่องวางให้เกิดเรื่องไม่ดีได้
อันตรายไม่ได้เกี่ยวกับสวยหรือไม่สวย มันอยู่ที่เราวางแผนพาตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์ไหน รู้ว่าไปคนเดียวก็อย่าเมา อย่าไปไหนยามวิกาลงี้ หูตาไว อย่าเลินเล่อ อยู่ที่การดูแลตัวเอง สกิลการดูแลตัวเองเป็นยังไง หัวใจเด็ดเดียวพอมั้ย
แต่เราก็ไม่ได้บอกนะว่าการเดินทางคนเดียว จะไม่มีข้อเสียเลยนะ มันมีอยู่ สำหรับเรามันมีแค่ 2-3 ข้อ แต่ว่าตอนนี้ขอไปหาข้าวหาปลาให้ลูกกินก่อนนะคะ เดี๋ยวมาต่อในส่วน ของข้อเสีย และ การวางแผน ใครที่มีประสบการณ์อยู่อาจไม่ต้องรออ่านการวางแผนว่าทำยังไงก็ได้น้าาา
ตอนนี้คอมเมนต์คุยเรื่องความชอบ ทำไมถึงชอบ ทำไมถึงไม่ชอบรอไปพลาง ๆ กันก่อนก็ได้น้าาาา
อ่อ ใครไปคนเดียวประเทศไหนมาบ้างแล้ว ที่แบบคิดว่า แกต้องไปอะ มาแชร์ได้นะ ตอนนี้วางแผนเที่ยวรอโควิดสงบอยู่
และมีใครเคยไปทรานส์ไซบีเรีย - ทรานส์มองโกเลีย คนเดียวมั้ย ถ้ามีแชร์ประสบการณ์หน่อยจะขอบคุณมาก พอดีวางแผนไปอยู่ ช่วงเดินทางไม่ได้สุ่มเก็บตังอยู่ คำนวนแล้วไปไหวเลยอยากอ่านรีวิว ถ้ามีคลิปก็แปะไว้ได้นะ จะไปตามดู
อะเดี๋ยวมาต่อเรื่องข้อเสีย กับการวางแผนนะ
อย่าลืมว่าเห็นต่าง ติ-ชมได้เลย แต่คอมเมนต์แบบใจเย็นกันน้าาาาาาาา ^^
แชร์ประสบการณ์จุดเริ่มต้นและทำไมถึง "ชอบเที่ยวคนเดียว"