ท้อมากไม่อยากพูดกับใครไม่อยากเป็นภาะใครแล้วทำไงดี

สวัสดีค่ะ มีเรื่องจะมาระบาย ตอนนี้เราอายุ17 เป็นลูกสาวคนเล็กสุดที่พ่อกับแม่หย่ากันในวัย5ขวบ หลังจากนั้นตอนเราอายุ15ได้สุญเสียแม่ไปด้วยโรคลูคีเมีย เราอยู่ในบ้านที่คนในบ้านต้องอยู่อย่างงี้เพราะเรายังเรี

ตามหัวข้อเลยค่ะเราไม่ไหวกับโรงเรียนที่เราอนู่เเล้วจริงๆค่ะทั้งสังคมท้อคซิกค่ะคุนครูหัวโบราณกดดันเด็กบังคับเด็กเราไม่อยากเล่นกีฬาสีพี่ๆในกลุ่มก็ยังบังคับเลยค่ะค่าเทอมเท่าไหร่่ก็ได้ค่ะขอไม่ถึงเเสนเราอยา

คือตอนนี้เราอยู่ม.6แล้วค่ะ เราเรียนไม่ตรงสายเราเหนื่อยเราท้อมากเพราะเรามาอยู่วิทย์คณิต เราเรียนคำนวณไม่รู้เรื่องเลยค่ะตอนม.4ม.5ยังพอเรียนได้แต่ตอนม.6เราเรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะเราพยายามหาอ่านหนังสือและ

สิ่งแวดล้อมชอบกดดันค่ะจนบางทีเราก็เก็บกด จนเกิดความแค้น ต่อหน้าผู้คนเราจะนิ่งและอารมณ์เย็นมากๆค่ะ (ควบคุมอารมณ์ได้) แต่พอความแค้นเก็บกดมันล้นมันไม่ไหว เราจะจับมีด หรืออาวุธ มาทำเหมือนจะ …. คนนั

ทุกคนคะทำไงดี เราว่าครอบครัวกดดันเรามากเกินไปแล้ว ชอบบังคับแถมยังไม่ให้มีเพื่อน เราเป็นคนที่ไม่มันใจในตัวเองเลยไม่กล้าออกจากบ้าน เลยไม่ค่อยได้ช่วนงานอะไรนอกบ้านเลยแม่เราขายก๋วยเตี๋ยวหน้าบ้านนะ เราทำอะ

เพิ่งได้งานค่ะ เข้าไปทำงานแล้ว กดดัน แอบเครียด ไม่รู้ว่าต้องใช้ภาษา เป็นเรื่องเป็นราว ขนาดนี้ ตายๆๆๆ เรียนมาแล้ว แต่ยังไม่กล้าพูดเลย ใครก็ได้ แนะนำให้หน่อยค่ะ เอาเร่งรัด ไหวไหมเรา -__-'

เลยไม่ทำ ไม่พยายามแล้ว เพราะ ท้อ เจอแต่กดดัน (เพราะรอบตัว มีแต่คนหาเงินได้เก่ง) คือ หลายๆคนอาจจะโดนกดดันแล้วขยัน มุมานะขึ้น แต่เราโดนกดดัน กลายเป็นว่า ไม่ทำอะไรเลย มันท้อ (แต่ก็ไม่ได้งอมือ งอเท้าขอเงิ

เราเข้ามหาวิทยาลัยแล้วอยากรู้ว่าทำไมพ่อแม่ถึงยังบังคับเราอีก เราเข้ามหาลัยแล้วหอพักแม่ก็ยังหาที่ให้ใกล้น้าอีก  เราโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว ทำไมท่านถึงยังไม่ให้อิสระเราเลย ไปไหนต้องบอกทำอะไรก็ต้

สวัสดีค่ะเรามีเรื่องหนักใจนิดหน่อยคือเราค่อนข้างคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยแต่พยายามไม่คิดแล้วนะคะ คือเรื่องเป็นงี้ค่ะ ปัจจุบันเราอยู่ม.5 แล้วทีนี้ตอนม.4 ในห้องเราก็มีมีเล่นเป็นกลุ่ม ๆ งี้ค่ะ แล้วอยู

สวัสดีค่ะวันนี้เราตะมาเล่าเรื่องของครอบครัวเราเองนะคะกดดันมาก เราเด็กคนนึงอายุ15ที่โตมากับพ่อเลี้ยงและแม่ ​ย่า(แม่ของพ่อเลี้ยง) เรามักจะโดนทุกคนในครอบครัวด่าทอมันเริ่มตั้งแต่จำความได้ประมาณอายุ6ขวบ เร