แค่ขอให้ง่ายกว่านี้

สวัสดีค่ะ มีเรื่องจะมาระบาย ตอนนี้เราอายุ17 เป็นลูกสาวคนเล็กสุดที่พ่อกับแม่หย่ากันในวัย5ขวบ หลังจากนั้นตอนเราอายุ15ได้สุญเสียแม่ไปด้วยโรคลูคีเมีย เราอยู่ในบ้านที่คนในบ้านต้องอยู่อย่างงี้เพราะเรายังเรียนไม่จบ เหมือนเราเป็นสิ่งที่ถ่วงให้เขาต้องคอยดูแลเรา ตอนนี้ชีวิตของเราอยู่ช่วงที่ไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย ตั้งแต่เด็กเราต้องขยันให้มากกว่าทุกคน เก่งแล้วต้องเก่งขึ้นอีก อยู่ในครอบครัวที่ถ้ามีเวลาว่างแสดงว่าเราขยันไม่มากพอ ต้องใช้ชีวิตคนเดียวให้ได้ ไม่เคยมีเวลาให้เสียใจ  ตอนนี้เรากำลังจะเตรียมตัวเข้ามหาลัยรู้สึกกดดันตัวเองมากๆ ต้องมีหน้าที่การงานที่ดี ไม่เป็นภาระของใคร แต่ชวงสองสามมวันมานี้เรารู้สึกดีกับชีวิตเพราะทุกอย่างดูพอดีกับเรา จนพอวันนี้ทำให้เรารู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างของวันพวกนั้นได้มาโหมกระหน่ำใส่เราในวันนี้ วันนี้เราได้แต่ภาวนาว่าขอแค่ให้พรุ่งนี้ใช้ชีวติง่ายกว่านี้นิดนึงก็ยังดี