พ่อจ๋า..เรารู้ว่าพ่อแก่เกินที่จะเล่นอินเตอร์เน็ตพ่ออายุ89แล้ว แก่เกินที่จะมาเล่นอะไรแบบวัยรุ่น แต่พ่อก็ชอบที่จะฟังเพลงในยูทูป ชอบที่จะให้เปิดหนังตะลุงให้ดู พ่อมีความสุขใช่ไหม..พ่อจ๋า เราทำให้พ่อเหนื่อยหรือเปล่า ทำให้พ่อเคลียดมากใช่ไหม เวลาที่ใช้เงินไม่ประหยัด หรือเวลาที่แอบจิ๊กเงินของพ่อไปใช้สุรุ่ยสุร่าย...พ่อรู้ว่าเราขโมยเงินแต่พ่อไม่เคยโกรธไม่เคยว่า ไม่เคยที่จะดุ พ่อมักจะนิ่งและเงียบบอกแค่ว่ายังไงก็เป็นลูก...ถึงบางครั้งจะงี่เง่าใส่พ่อก็มักจะปลอบเสมอ...อยากได้อะไรแม้จะลำบากพ่อก็มักจะหามาให้เสมอ...ครั้งล่าสุดที่เราทะเลาะกัน พ่อพูดว่า "ไม่ทะเลาะกันลูกมาพูดกันดีๆ" เราดันงี่เง่าที่ทำปึงปังใส่..พ่อจ๋า...ถ้าเราบอกว่าเราอยากกลับตัว เราจะเป็นเด็กดี เราจะไม่เถียงพ่ออีกแล้ว..พ่อจะกลับมาไหม?...อ่า เป็นไปไม่ได้แล้วมันสายเกินไปที่จะกลับตัวไม่มีโอกาศแล้วละ พ่อไปแล้ว..ไปในที่ๆพ่อต้องไปไปในที่ๆเรายังไม่สามารถตามพ่อไปได้...พ่อสู้มาเยอะแล้ว..เหนื่อยมานานถึงเวลาที่ต้องคืนร่างให้กลับธรรมชาติ..กลับสู่ฟ้า..บนสวรรค์นั้นเป็นยังไงบ้างพ่อมีความสุขไหม..ไม่ต้องเจ็บ ต้องปวดอีกแล้วนะพ่อจ๋า...
วันที่14มิถุนา เวลาบ่าย3 ตอนที่โทรศัพท์เขามาบอกว่าพ่อไปแล้ว...มันช่างปวดใจเหลือเกิน...พ่อจ๋าเราขอโทษที่เอาโควิดมาให้พ่อ..พ่อโกรธเราไหม..เราผิดที่ไม่รู้ตัวเองว่าป่วย...ผิดที่ยังอยู่ใกล้พ่อทั้งๆที่ออกไปไหนต่อไหน เราสำนึกในบาปแล้ว...มาพูดตอนนี้เหมือนคำแก้ตัวเลยนะ...สำนึกผิดในวันที่สายไปแบบนี้มันก็แค่คำแก้ตัวของคนบาป...ถึงจะมีคนบอกว่าอย่าคิดมาก..ไม่ใช่ความผิดของเรา..แต่เรารู้มันเป็นความดื้อรั้นของเราที่ไม่ดูแลตัวเอง จนสุดท้ายก็ต้องรับผลการกระทำที่สุดแสนจะเจ็บปวด..คือการเสียคนที่เรารักที้สุดไป...ความรู้สึกช่างเคว้งเหลือเกินเรารู้สึกเหมือนคนที่หลงทางมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด...เราเหมือนคนที่ไม่มีทางออกเลยละ..พ่อเราขอโทษนะที่ไม่ได้จัดงานศพให้พ่ออย่างสมเกียรติเราเองก็โดนเอามากักตัว...จะทำบุญให้พ่อยังไม่ได้เลย...เราขอโทษนะ...อยู่ที่กักตัวเราไม่ได้ลำบากอะไรเลย นั่งๆนอนๆเดียวอีกแปปเดียวก็อ้วนเหมือนพ่อแล้วละ...แล้วก็ไอ้โมจิป่านนี้คงเป็นแมวผอมแล้วละ..พ่อชอบบอกว่าให้ข้าวมันเยอะจนอ้วนเหมือนหมูมากกว่าแมว..คนแถวบ้านก็คงจะมาดูแลให้..ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกแล้วนะพ่อ ...ทุกคนที่นี้ไม่มีใครทิ้งเราเลย...พวกเขาช่วยกันดูแลเราด้วยละ...ทุกคนที่นี้บอกเราว่าอย่าคิดมาก..เรื่องมันเกินไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้...แต่เราอยากอ้อนวอนฟ้านะ..อยากกลับไปแก้ไขอดีตที่ทำพลาด..แม้มันจะเป็นไปไม่ได้..หลับให้สบายนะพ่อ..อยู่บนฟ้าคงเจอกับแม่แล้ว..พ่อกลับแม่จะได้พักผ่อนด้วยกัน...เราจะเข้มแข็งนะ...ไม่ต้องเป็นห่วงเราแล้วนะ...เราโตแล้วเราจะดูแลตัวเอง...หลับพักผ่อนเถอะนะ...พ่อจ๋า...เรารักพ่อนะ..
จาก..ลูกคนบาป
จดหมายไม่ถึงพ่อ
วันที่14มิถุนา เวลาบ่าย3 ตอนที่โทรศัพท์เขามาบอกว่าพ่อไปแล้ว...มันช่างปวดใจเหลือเกิน...พ่อจ๋าเราขอโทษที่เอาโควิดมาให้พ่อ..พ่อโกรธเราไหม..เราผิดที่ไม่รู้ตัวเองว่าป่วย...ผิดที่ยังอยู่ใกล้พ่อทั้งๆที่ออกไปไหนต่อไหน เราสำนึกในบาปแล้ว...มาพูดตอนนี้เหมือนคำแก้ตัวเลยนะ...สำนึกผิดในวันที่สายไปแบบนี้มันก็แค่คำแก้ตัวของคนบาป...ถึงจะมีคนบอกว่าอย่าคิดมาก..ไม่ใช่ความผิดของเรา..แต่เรารู้มันเป็นความดื้อรั้นของเราที่ไม่ดูแลตัวเอง จนสุดท้ายก็ต้องรับผลการกระทำที่สุดแสนจะเจ็บปวด..คือการเสียคนที่เรารักที้สุดไป...ความรู้สึกช่างเคว้งเหลือเกินเรารู้สึกเหมือนคนที่หลงทางมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด...เราเหมือนคนที่ไม่มีทางออกเลยละ..พ่อเราขอโทษนะที่ไม่ได้จัดงานศพให้พ่ออย่างสมเกียรติเราเองก็โดนเอามากักตัว...จะทำบุญให้พ่อยังไม่ได้เลย...เราขอโทษนะ...อยู่ที่กักตัวเราไม่ได้ลำบากอะไรเลย นั่งๆนอนๆเดียวอีกแปปเดียวก็อ้วนเหมือนพ่อแล้วละ...แล้วก็ไอ้โมจิป่านนี้คงเป็นแมวผอมแล้วละ..พ่อชอบบอกว่าให้ข้าวมันเยอะจนอ้วนเหมือนหมูมากกว่าแมว..คนแถวบ้านก็คงจะมาดูแลให้..ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกแล้วนะพ่อ ...ทุกคนที่นี้ไม่มีใครทิ้งเราเลย...พวกเขาช่วยกันดูแลเราด้วยละ...ทุกคนที่นี้บอกเราว่าอย่าคิดมาก..เรื่องมันเกินไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้...แต่เราอยากอ้อนวอนฟ้านะ..อยากกลับไปแก้ไขอดีตที่ทำพลาด..แม้มันจะเป็นไปไม่ได้..หลับให้สบายนะพ่อ..อยู่บนฟ้าคงเจอกับแม่แล้ว..พ่อกลับแม่จะได้พักผ่อนด้วยกัน...เราจะเข้มแข็งนะ...ไม่ต้องเป็นห่วงเราแล้วนะ...เราโตแล้วเราจะดูแลตัวเอง...หลับพักผ่อนเถอะนะ...พ่อจ๋า...เรารักพ่อนะ..
จาก..ลูกคนบาป