ทำยังไงดีจย์

ชีวิตผม เกิดมาเป็นออทิสติก เข้ากับคนปกติไม่ได้ เรียนรู้ช้ากว่าคนอื่น แล้วก็สงบสุขมาเรื่อย ๆ จนถึงประถมปลายโดนแกล้งทั้งมางตรงและทางอ้อม ทางตรงคือ โดนตบหัว โดนใส่ร้าย โดนเมิน ทางอ้อมคือ เพื่อนมีโทรศัพท์แล้วแต่ผมไม่มี พอขึ้นมัธยมก็โดนแกล้งอีกและ ทางตรงก็ โดนตบหัว โดนเมิน โดนใส่ร้าย โดนแบน โดนโน่นโดนนี่สารพัด คนอื่นพูดไม่เป็นไร แต่ผมพูดคือโดนด่า อยู่แยกกับเพื่อนแบบไม่ได้ตั้งใจ ทางอ้อมคือ เวลาได้โทรศัพท์หรือสิ่งของ พ่อแม่หรือคนอะไรต่าง ๆ ให้แบบส่ง ๆ ไม่ได้ใส่ใจมากว่าผมจะชอบหรือไม่ เพื่อนได้ไอโฟนบลา ๆๆ ที่ดีกว่า ไอโฟน 6 เพื่อนคือมีไอโฟนรุ่นเดียวกันหรือไม่ได้ห่างกันมากเว่ยในตอนเจอกันแรก ๆ แต่พอเวลาเปลี่ยน คือแ-่ง ได้ของใหม่ จากแบบ ไอโฟน 6/7/8 เป็น ไอโฟน XS แล้วผช.คือแบบ มีชีวิตที่เป็นอิสระมาก ในสมัยนั้นนะ พึ่งจะมาเลิกโดนแกล้งจริง ๆ คือ ม.3 นี่เอง (เพื่อนบางคนใช้คอม Window 7 ก็จริง แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องอยู่แยกตอนไปค่าย ไปเที่ยว แต่ผมอะตอนไป EMS CAMP ก็หวังว่าจะได้อยู่กับเพื่อนผช.ที่คบกันมาตั้งแต่ม.1 ก็ลงชื่ออะไรกันเสร็จแล้วนะแต่ เค้าให้ผมไปนอนกับเพื่อนที่ไม่สนิทอะ ตอนม.2 ผมก็เกือบจะได้นอนกับเพื่อนแก็งค์เดิมแล้วววว แต่โรงแรมที่ผมไปนอนนั่นอะ มันนอนได้ห้องละ 4 คน แล้วผมก็เป็นส่วนเกินอีกแล้วววว เหมือนผมจะอยู่กลุ่มไหน ผมก็เป็นส่วนเกินตาหลอดดดด (คนนั้นลาออกไป คนนั้นเป็นคนที่ผมสนิทที่สุด เหมือนเวลาผมและแก็งค์ผช.เด็กเรียนอะ เวลารวมกันก็เหมือนกรรมบัง อยู่กับไม่ครบอะ เดี๋ยวขาด 1 คน 2 คน)) เหมือนอะไรซวย ๆ ผมต้องรับกรรม
แสดงน้อยลง