คือตอนนี้กำลังเรียนอยู่ม.ปลาย แต่รู้สึกว่าไม่มีอิสระเป็นของตัวเองสักอย่างเลยค่ะ
ต้องเล่าตั้งแต่อยู่ม.ต้น คือเราเป็นเด็กที่อยากรู้อยากลอง(ในทางที่ดี)แต่ทางบ้าน
ไม่เคยให้ความสนับสนุนเลย แต่ก็ไม่เคยกดกันเรื่องการเรียน แต่ทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาตลอด
อย่างเพื่อนรุ่นเดียวกัน พากันเปิดประสบการณ์อย่างมากที่สุดก็ไปทำงานบ้านเพื่อน นอนบ้านเพื่อน
แต่เราไม่เคยได้ทำอย่างนั้นแบบเพื่อนคนอื่นเลย ถ้าไปทำงานก็ต้องให้คนไปอยู่เฝ้า กลับเป็นเวลา โทรเช็คตลอด
หรือ มีแฟนก็มีไม่ได้ ถ้ามีก็ต้องหลบๆซ่อนๆมันทำให้รู้สึกอึดอัดมากๆ แค่จะไปกินหมูกะทะกับเพื่อนยังไม่ได้ไปเลยค่ะ
ตั้งแต่ม.จนถึงม.ปลายใกล้จะเรียนจบเป็นแบบนั้นตลอดมา มีอิสระมากขึ้นแค่ได้มีแฟนแบบเปิดเผยได้บ้าง แต่
นอกนั้นคืออยู่ในกรอบทุกอย่างแล้วแย่ไปกว่านั้นคือตั้งแต่เริ่มขึ้นม.ปลายแม่ก็เปลี่ยนไปค่ะ จากที่ไม่เคยด่าเราด้วยคำ
พูดแรงๆก็กลับใช้คำพูดแรงๆ จนบางทีเราทนไม่ไหวต้องมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว มีแฟนก็โดนด่าว่าบ้าผู้ชาย ทั้งๆที่
เราแทบจะไม่เคยออกไปไหนกับแฟนเลย แฟนเราโตกว่ามาก แต่เรายังเด็กอยู่ แม่ก็จะด่า บ้าผู้ชาย อยากได้ผัว
บางทีเราหมดpassionเรื่องแฟนไปเลยค่ะ อยากจะบอกเลิกเค้าไปมาก เพราะทนฟังที่โดนด่าแบบนี้ไม่ไหว
แต่เเฟนก็บอกได้แค่ให้เราใจเย็นๆแค่นั้น แล้วก็เริ่มหนักขึ้นทุกวันๆ แม่ด่าทุกเรื่องที่จะด่าได้ ไม่ว่าเราจะทำงานบ้านเสร็จ
ทุกอย่างเรียบร้อยขนาดไหน แม่ก็จะหาเรื่องมาด่าจนได้ค่ะ ยิ่งเห็นเราเล่นโทรศัพท์จะยิ่งด่าแรงมากๆ🥲
เราได้แต่ปรึกษาอา แต่ก็ทำไรไม่ได้มากเพราะเป็นแม่ และเราไม่เคยเถียงแม่สักคำเดียว ได้แค่ทำหน้างอๆ แต่ก็โดนด่าหนักกว่าเดิม
ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย เราไม่เคยขอเงินแม่ใช้สักบาท เก็บเงินซื้อโทรศัพท์ก็เก็บซื้อเองทุกอย่าง เพราะย่าเราขอเลี้ยงเเทนเค้าจะส่งเงินเดือนๆต่อเดือนแต่ก็แทบจะไม่พอ1เดือน เราแค่อยู่กับแม่กินข้าวกับแม่แค่นั้น แล้วไม่ว่าจะซื้ออะไร แม่จะมาคิดเงินตามทีหลังตลอด มันทำให้เรารู้สึกน้อยใจมากๆเหมือนไม่ใช่ลูกทั้งๆที่เราอายุแค่นี้ เงินก็มีจะไม่พอใช้ แต่แม่กับพูดว่าทำไมจะด่าจะตีไม่ได้ เพราะยังไงก็ยังขอเงินใช้อยู่ มันทำให้เรางงและสับสนว่าถ้าอย่างงี้เราไม่ได้ขอ แล้วทำไมถึงยังด่าแรงๆแบบนี้อยู่ (เรามีพี่น้อง4คน) มีแค่เราที่ต้องจ่ายเองที่เป็นของตัวเองทุกอย่าง มันทำให้รู้สึกเสียใจละก็น้อยใจมากๆ ใช้ชีวิตไม่สนุก ไม่มีความสุขเหมือนอยู่ในกรอบทำไรไม่ได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับแม่ทุกอย่างแค่ไม่ได้ทำแบบตรงๆอย่างที่เคยเห็นกัน...
ไม่มีอิสระเป็นของตัวเอง
ต้องเล่าตั้งแต่อยู่ม.ต้น คือเราเป็นเด็กที่อยากรู้อยากลอง(ในทางที่ดี)แต่ทางบ้าน
ไม่เคยให้ความสนับสนุนเลย แต่ก็ไม่เคยกดกันเรื่องการเรียน แต่ทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาตลอด
อย่างเพื่อนรุ่นเดียวกัน พากันเปิดประสบการณ์อย่างมากที่สุดก็ไปทำงานบ้านเพื่อน นอนบ้านเพื่อน
แต่เราไม่เคยได้ทำอย่างนั้นแบบเพื่อนคนอื่นเลย ถ้าไปทำงานก็ต้องให้คนไปอยู่เฝ้า กลับเป็นเวลา โทรเช็คตลอด
หรือ มีแฟนก็มีไม่ได้ ถ้ามีก็ต้องหลบๆซ่อนๆมันทำให้รู้สึกอึดอัดมากๆ แค่จะไปกินหมูกะทะกับเพื่อนยังไม่ได้ไปเลยค่ะ
ตั้งแต่ม.จนถึงม.ปลายใกล้จะเรียนจบเป็นแบบนั้นตลอดมา มีอิสระมากขึ้นแค่ได้มีแฟนแบบเปิดเผยได้บ้าง แต่
นอกนั้นคืออยู่ในกรอบทุกอย่างแล้วแย่ไปกว่านั้นคือตั้งแต่เริ่มขึ้นม.ปลายแม่ก็เปลี่ยนไปค่ะ จากที่ไม่เคยด่าเราด้วยคำ
พูดแรงๆก็กลับใช้คำพูดแรงๆ จนบางทีเราทนไม่ไหวต้องมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว มีแฟนก็โดนด่าว่าบ้าผู้ชาย ทั้งๆที่
เราแทบจะไม่เคยออกไปไหนกับแฟนเลย แฟนเราโตกว่ามาก แต่เรายังเด็กอยู่ แม่ก็จะด่า บ้าผู้ชาย อยากได้ผัว
บางทีเราหมดpassionเรื่องแฟนไปเลยค่ะ อยากจะบอกเลิกเค้าไปมาก เพราะทนฟังที่โดนด่าแบบนี้ไม่ไหว
แต่เเฟนก็บอกได้แค่ให้เราใจเย็นๆแค่นั้น แล้วก็เริ่มหนักขึ้นทุกวันๆ แม่ด่าทุกเรื่องที่จะด่าได้ ไม่ว่าเราจะทำงานบ้านเสร็จ
ทุกอย่างเรียบร้อยขนาดไหน แม่ก็จะหาเรื่องมาด่าจนได้ค่ะ ยิ่งเห็นเราเล่นโทรศัพท์จะยิ่งด่าแรงมากๆ🥲
เราได้แต่ปรึกษาอา แต่ก็ทำไรไม่ได้มากเพราะเป็นแม่ และเราไม่เคยเถียงแม่สักคำเดียว ได้แค่ทำหน้างอๆ แต่ก็โดนด่าหนักกว่าเดิม
ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย เราไม่เคยขอเงินแม่ใช้สักบาท เก็บเงินซื้อโทรศัพท์ก็เก็บซื้อเองทุกอย่าง เพราะย่าเราขอเลี้ยงเเทนเค้าจะส่งเงินเดือนๆต่อเดือนแต่ก็แทบจะไม่พอ1เดือน เราแค่อยู่กับแม่กินข้าวกับแม่แค่นั้น แล้วไม่ว่าจะซื้ออะไร แม่จะมาคิดเงินตามทีหลังตลอด มันทำให้เรารู้สึกน้อยใจมากๆเหมือนไม่ใช่ลูกทั้งๆที่เราอายุแค่นี้ เงินก็มีจะไม่พอใช้ แต่แม่กับพูดว่าทำไมจะด่าจะตีไม่ได้ เพราะยังไงก็ยังขอเงินใช้อยู่ มันทำให้เรางงและสับสนว่าถ้าอย่างงี้เราไม่ได้ขอ แล้วทำไมถึงยังด่าแรงๆแบบนี้อยู่ (เรามีพี่น้อง4คน) มีแค่เราที่ต้องจ่ายเองที่เป็นของตัวเองทุกอย่าง มันทำให้รู้สึกเสียใจละก็น้อยใจมากๆ ใช้ชีวิตไม่สนุก ไม่มีความสุขเหมือนอยู่ในกรอบทำไรไม่ได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับแม่ทุกอย่างแค่ไม่ได้ทำแบบตรงๆอย่างที่เคยเห็นกัน...