แค่จะเริ่มยังไม่รู้จะพูดยังไง คงต้องขอบอกก่อนว่าตอนนี้เราเป็นเด็กผญ.มัธยมปลายธรรมดาๆคนนึง ไม่ได้คิดว่าตัวเองแปลกอะไร แต่ก็พึ่งมาสังเกตุตัวเองในตอนนี้ ว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยเล่าเรื่องอะไรให้เพื่อนฟังเลย ไม่ว่าจะเจออะไรมา ชีวิตมีความสุขความทุกข์ยังไงก็จะไม่บอกใคร เช่น ตอนเรามีแฟนก็จะไม่มีใครรู้ มีแค่เพื่อนสนิท 2-3 คนที่รู้ แต่ก็มารู้ตอนเราเลิกกันแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

ปัญหามันอยู่ที่มีวันนึงเราได้โทรศัพท์คุยกับเพื่อนสนิทเรา (เดือนนึงคุยประมาณ 1-2 ครั้ง) คือเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน เรียนด้วยกัน แต่กลับไม่ค่อยโทรคุยกัน ในบทสนทนาสรุปคร่าวๆก็คือเพื่อนเราจะเล่าเรื่องประสบการณ์ของเขาประมาณ 90% ส่วนอีก 10% จะเป็นเราที่พูด อ่ออ อืมม อ่าา ใช่แล้ว +ความคิดเห็นเล็กน้อย จนมาสะดุดที่ประโยคเหล่านี้

" นี่ผมก็เล่าเรื่องของผมจนหมดแล้วนะ ถ้าคุณเห็นผมตอนนี้คงเห็นเป็นอากาศแล้ว เพราะไม่มีอะไรจะเล่าแล้ว ไหนคุณลองเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังหน่อย เพราะตอนนี้ผมเห็นคุณเป็นกำแพง มันมืดไปหมด แทบไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณเลย "

เราได้ยินก็ตกใจนิดนึง คือมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เราได้ยินประโยคประมาณนี้ ทำให้เริ่มสังเกตุตัวเองว่าทำไมเราถึงไม่เคยเล่าเรื่องของเราให้ใครฟังเลย ทุกอย่างเราเก็บไว้กับตัวเอง พ่อกับแม่ก็แทบจะไม่รู้จักลูกตัวเองแล้ว แต่เราก็ไม่ได้เป็นแบบนี้กับทุกคนนะ มีแค่คนนึงที่เราแทบจะเล่าทุกอย่างให้เขาฟังก็คือพี่สาวเรา ไม่งั้นก็จะมาปรึกษากับคนที่ไม่รู้จักกันเลย เช่นในพันทิปนี่

อาจจะยาวมากๆ ไม่เหมือนกับตอนที่พูดเลย5555 แต่จะสรุปประเด็นที่เราอยากจะถามทุกคนไว้ก็จะมี
1. คุณเคยเป็นแบบเดียวกับเรามั้ย (เล่ามาก็ได้นะ เรามาอ่านแน่นอน)
2. คิดว่าการที่เป็นคนไม่ค่อยพูดมันมีข้อดี/ข้อเสียยังไงบ้าง
3. หรือคุณคิดว่าเราไม่ใช่คนพูดน้อย เราแค่มีกำแพงสูงเกินไปที่จะเข้ากับคนอื่นๆ
4. อื่นๆ

สุดท้ายขอบคุณที่อ่านจนจบ
ถ้าเราพิมผิดอะไรยังไงก็ขออภัยด้วย
ปล. จะพยายามตอบทุกคำแนะนำ/พูดคุย