รู้สึกไร้ค่า หรือเราไม่ควรอยู่บนโลกนี้?

ก่อนอื่น แนะนำตัวก่อนนะคะ เราเป็นผู้หญิงอยู่ม.3 และ เราไม่ใช่คนไทย แต่มาอยู่และเรียนที่นี่ตั้งแต่3ขวบได้ แม่เรามาหางานทำที่นี่และไม่ค่อยมีความรู้เลยเป็นแม่บ้านทำความสะอาดให้เจ้านาย ก. (นามสมมุติ) แต่บังเอิญเกิดเรื่องที่บ้านเรานิดหน่อย แม่เลยต้องกลับบ้าน ฝากให้เจ้านายดูแล เรารู้ว่ามันลำบากเขา รู้ว่าเรามีฐานะแค่นี้ ตั้งแต่แม่ไป เราก็ไม่เคยได้รับอิสระเลย เราโดนบังคับกดขี่ทุกอย่าง อะไรไม่ได้ดั่งใจก็โดนด่า เรารู้เราเป็นคนนอก เขาไม่จำเป็นที่จะต้องเลี้ยงดูด้วยซ้ำ เราคิดจะย้ายออกไปหอ พอแม่กลับมาก็ย้ายของมาอยู่ด้วยกันไปเลย เราเหนื่อยกับการที่โดนทำร้ายความรู้สึกแบบนี้ทุกๆวัน ตอนนี้เราทำงานใช้หนี้ให้เขา (เป็นหนี้ที่ให้เราไปรร.เพราะแม่ไม่ได้โอนเงินมาให้เลย ตอนนี้ก็ใช้หนี้เขาหมดแล้ว) พ่อเราก็แยกกับแม่มาสี่ห้าปีแล้ว แต่ก็ติดต่อบ้าง เจาให้เงินมาใช้ แค่คิดว่า อยู่ที่นี่เรารู้สึกไร้ค่ามาก รู้ว่าเป็นแค่ลูกคนใช้ แต่บางทีให้ความอิสระกับเราบ้างก็ได้ เราทำอะไรก็ผิดไปหมด เราพยายามออกไปทำงานตั้งแต่บ่ายเพื่อไม่ให้ได้อยากบ้าน เพราะไม่อยากด่าหรือคำพูดแย่ๆของเขามาทำร้าย เราทำงานเสร็จกลับมาก็4-5ทุ่ม เลยไม่ค่อยมีเวลาทะเลาะกับเขา ตั้งแต่แม่ไม่อยู่เราทำร้ายตัวเองบ่อยมาก สภาพจิตใจแย่ลงทุกวัน เป็นไปได้เราก็อยากหนีออกไปเหมือนกัน เหนื่อยจนไม่รู้จะเหนื่อยยังไงแล้ว เคยเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนทุกคนก็สนับสนุนเราให้ออกมา มาพักบ้านมันได้ แต่มันลำบากทางบ้านพวกนั้นอีก เคยมีที่บ้านครั้งนึง เจ้านายเขาด่าเราต่อหน้าเพื่อน ด่าเพราะเราไม่เก็บผ้าให้เขา แล้วก็โยงไปเรื่องบุญคุณ ที่เขาเลี้ยงเรา จริงอยากฆ่/าตัวต/ยหลายรอบมาก โทษตัวเองอยู่ทุกวันๆ แย่ไปหมด เราอยากหายไปจากตรงนี้จัง เราไม่อยากเป็นตัวเองแล้ว มีแต่คนอิจฉาแล้วอยากมาเป็นเ