อิสระของการใช้ชีวิตคือแบบไหน

สวัสดีครับอย่างที่ทุกๆคนน่าจะเห็นในหัวข้อ ผมคิดว่าผมเป็นคนที่เเย่ที่สุดเเละไร้ค่าที่สุดในโลกเลยครับผมเขียนกระทู้นี้เผื่อจะมีใครผ่านมาเห็นชีวิตที่ห่วยเเตกตลอด18ปีของผมครับ ผมอายุ18ปีครับผมเกิดเมื่อปี50

อกหักจากคนคุยมาค่ะเดือนนึงแล้วที่ไม่ติดต่อกันไม่คุยกันเราพยายามเอาเค้าออกจากหัวตลอดแต่ทำไม่ได้คิดว่าดีขึ้นแล้วแต่รู้ตัวอีกทีก็ยังฝันถึงเค้านึกถึงเค้าอยู่ไม่ได้ร้องไห้นะคะแต่มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถ

พวกคุณเหนื่อยไหม ทำไม่ฉันเหนื่อยจัง ฉันยังหาวิธีให้ชีวิตราบรื่นไม่ได้ เลย เดินหน้าก็สดุด ถอยหลังก็ชนฝา เดินไปข้างๆก็เหยียบหนาม หยุดอยู่เฉยๆก็ทุรนทุลาย ....เอาละฉันแค่บ่น ฉันยังไม่ยอมแพ้กับชีวิตนี้หรอก

ในความรู้สึกของผม ผมรู้สึกเหมือนคนรอบข้างรังเกียจ เหมือนไม่เป็นที่ต้องการของทุกๆคน สิ่งแวดล้อมรอบๆมันเบื่อ รู้สึกจิตใจอ่อนล้า

เรารักกับสามีมีลูกด้วยกัน2คนแล้วเราต้องเลี้ยงหลานอีก1คนมันเหนื่อยมากนะ แต่ส◌ามีชอบไปหาเพื่อนตอนเย็นกลับมาอีกทีตอนห้าทุ่มประจำไม่ถึงกลับทุกวัน โทรตามอยากให้มาช่วยเลี้ยงลูกบ้าง งานข้างนอกที่ไม่ใช่งานในบ

ตอนนนี้เห็นหลายบริษัทเลย แต่ละคนทำงานมาเป็น 10-20 ปี ไม่รู้ว่าการ layoff ขอบริษัทช่วงนี้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่ แต่ขอใหโชคดีนะคะ เหนื่อยหน่อย ขอให้เจอหนทางใหม่ๆกันไวๆค่ะ

ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่า คนอื่นๆชอบบอกว่า เราเป็นคนโลกสวย มองโลกแต่แง่ดีมากๆ ดูเป็นคนไม่ซีเรียสอะไร อีกทั้งยังเป็นคนที่ชอบให้คำปรึกษาคนอื่นที่กำลัง low self esteem ได้ดี แต่ทำไมอีกด้านหนึ่งความรู้สึกของเ

นิยามความรักของผมคือ การได้ไปเที่ยวด้วยกัน ทุกๆที่ ไปใหนไปกัน

เราเป็นคนนึงที่ชอบดู content เกี่ยวกับรีวิวแบบไม่อวย โดยเฉพาะการให้รีวิวเพื่อให้ผู้ถูกรีวิวนำไปปรับปรุงการบริการของตัวเอง ส่วนใหญ่จะเป็นคลิปรีวิวอาหาร แล้วนักรีวิวที่รีวิวแบบไม่อวย แบบตรงๆ ว่าอาหารไม่

→ เปิดพื้นที่ให้คุณแชร์เรื่องราวความรักที่ฝังใจ