ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ พวกเราเรยเป็นเพื่อนสมัยเด็กๆกันค่ะ พอขึ้นมัธยมมาพวกเราก็คบเป็นแฟนกันค่ะ ตอนเด็กๆประมาณประถมต้น แฟนเราโดนบูลี่ค่ะ เหมือนหมั่นใส้ในเรื่องการเรียนที่ดีมากๆ(เพราะตอนนั้นแฟนเราเรียนเก่งมากจนโดนเพื่อนแกล้ง)การกลั่นแกล้งของเพื่อนเขานี่ก็แรงมากๆเลยค่ะ มีเอาร้องเท้าไปขีดกรีดจนเละ เอากระเป๋าไปซ่อน เอาเสื้อกีฬาสีไปแอบ อันที่จริงมีมากกว่านี้นะคะแต่มันเยอะมากจนจำไม่ได้เลยค่ะ ถึงแม้เขาจะบอกพ่อแม่แต่พ่อแม่กลับไม่สนใจในคำพูดเขาเลยค่ะ แม่แท้ๆของเขาก็ทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็กๆ โดยทิ้งเขาไว้กับญาติและพ่อแท้ๆค่ะ จนขึ้นประถมต้น พอเขาได้เจอกับเรา ชีวิตเขาก็เหมือนกับพลิกเลยค่ะ เขาเริ่มที่จะเปิดใจกับเพื่อนใหม่ๆ พยายามยิ้มให้มากขึ้น พยายามเข้าใกล้เรา เป็ห่วงเราเวลาเราป่วย จนปัจจุบันเขาเริ่มดีค่ะ แต่ปรากฏว่าเขาโดนที่บ้านลงอารมณ์ใส่บ่อยๆ จนเขาเกิดอาการ นอนไม่ค่อยหลับ กัดเล็บตัวเอง เบื่ออาหาร พฤติกรรมเหล่านี้อย่างเช่นกัดเล็บเราเคยห้ามแล้วค่ะ พยายามหาอะไรที่สามารถผ่อนคลายเขาลงได้บ้างแล้ว แต่อาจจะไม่ได้ช่วยในบางครั้ง ที่บ้านของเขาแทบไม่ใส่ใจอะไรเลยจริงๆค่ะ แถมพยายามใส่ร้ายเขาให้คนข้างนอกคิดว่าแฟนเราเป็นคนไม่ดีทั้งๆที่แฟนเราอดทนกับคำพูดแบบนั้นมาตลอด พยายามไม่ใส่ใจ ไม่เก็บมาคิดมาอะไร เขามาระบายให้เราฟังแทบจะทุกวันเลยค่ะเราก็รับฟังไป จนวันนึงที่บ้านเขาพาไปพบแพทย์ค่ะ(แพทย์ธรรมดา) หมอบอกว่าแฟนเรามีความเครียดสะสม เลยอยากให้ไปพบจิตแพทย์ แต่ที่บ้านเขาคนนึงเขาพูดว่า'ไร้สาระ'และรีบนำตัวเขากลับบ้านเลย ตอนนี้บอกว่าเขาอยู่เพื่อเรา เพราะที่บ้านของเขาไม่ใช่ที่ปลอดภัยอีกต่อไป เราสามารถทำอะไรได้บ้างคะ ที่จะทำให้ชีวิตเขาดีขึ้น