ก่อนหน้านี้เราเรียนศิลป์จีน จนได้ทุนไปเรียนที่ประเทศจีน แต่เพราะเกิดการระบาดของโควิด ทำให้เราต้องกลับมาเรียนออนไลน์ที่บ้าน ตอนเรียนออนไลน์เราก็ไม่ไตั้งใจเรียนในบางครั้ง อาจทำให้คนในครอบครัวดูเหมือนเราไม่ได้เรียนหนักอะไร แต่จริงๆเราพยายามไม่ให้เครียดจนเกินไป อยู่แต่ในบ้าน นั่งเรียนอยู่ที่หน้าจอคอมตั้งแต่7:30ถึง11:10 และ13:50ถึง15:30 เลิกเรียนก็ทำงานบ้าน ตอนกลางคืนก็ต้องทำการบ้าน
เราอาจจะเรียนชิลจนแม่ชอบใช้ให้เราช่วยงานบ้านและที่ร้านขายของ บางครั้งเรามีการบ้านเยอะในช่วงเสาร์-อาทิตย์ พอจะทำการบ้านแม่ก็พูดว่าทำไมเราไม่ช่วยงานอะไรที่ร้านเลย หรือช่วงใกล้สอบเราก็อยากจะอ่านคำศัพท์และเนื้อหาเก่าจึงไม่อยากไปขายของ เพราะมันไม่มีสมาธิตอนที่ลูกค้ามา แม่พูดเหมือนว่าเราหาข้ออ้างไม่ไปช่วยงานที่ร้าน “ชั้นเหนื่อยตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์ แกจะไม่ให้ชั้นพักเลยรึไง?” เราก็มักจะตอบแม่กลับไปว่า "จันทร์ถึงศุกร์ลูกก็เรียนเหมือนกัน" สุดท้ายเราก็พับการบ้าน/หนังสือเก็บใส่กระเป๋าไป เราโกรธและน้อยใจมาก เพราะเราเอาไปเปรียบเทียบกับน้องตอนเรียนม.ปลาย(สายวิทย์-คณิต) แค่น้องบอกว่ามีการบ้านหรือจะอ่านหนังสือสอบ งานบ้านไม่แตะ งานร้านไม่ต้อง แม่ก็ไม่ว่าอะไร
และมีประโยคหนึ่งที่แม่กับเราพูดบ่อยๆ คือ “อายุตั้ง20ละ ช่วยแม่ทำงานหาเงินหน่อย” เราจึงถามแม่กลับไปว่า “แม่จะไม่ให้ลูกเรียนแล้วหรอ?” จากนั้นก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ตลอด ทำให้เราคิดหลายครั้งเลยว่าจะลาออกแล้วไปหางานทำดีมั้ย? แต่สุดท้ายเราก็เสียดายโอกาสที่ได้ทุนเรียน
เราเป็นนักศึกษาอยู่ไม่ใช่ว่าต้องมีหน้าที่เรียนหรอ? ส่วนแม่ก็มีหาที่ทำงานหาเงินเลี้ยงลูกไม่ใช่หรอ? ที่เราเรียนก็เพื่อจบไปหางานทำนี่ รอให้เราจบก่อนแล้วค่อยทำงานไม่ได้รึไง? แม่ชอบดูวัยรุ่นสมัยนี้ที่ขายของออนไลน์หรือยูทูบเบอร์ที่หาเงินสร้างบ้านเองได้ตั้งแต่อายุยังน้อย แล้วถามเราว่าทำไมไม่ทำแบบนี้บ้าง
(เรื่องที่เราเรียนออนไลน์ทำให้เรารู้สึกแย่มาก เนื้อหายาก แถมรู้สึกไม่ค่อยมีสังคม เพื่อนเราที่เรียนม.ในไทยช่วงปิดเทอมเขาชวนเราไปเที่ยว แต่เราก็ไปไม่ได้เพราะติดเรียน)
[ตอนนี้เดือนมิถุนาไทยกำลังจะเปิดเทอม จีนกำลังจะสอบปิดภาคเรียน เวลาไม่ตรงกันเลย]
นักศึกษา/ลูกมีหน้าที่เรียนหรือช่วยแม่หาเงิน?
เราอาจจะเรียนชิลจนแม่ชอบใช้ให้เราช่วยงานบ้านและที่ร้านขายของ บางครั้งเรามีการบ้านเยอะในช่วงเสาร์-อาทิตย์ พอจะทำการบ้านแม่ก็พูดว่าทำไมเราไม่ช่วยงานอะไรที่ร้านเลย หรือช่วงใกล้สอบเราก็อยากจะอ่านคำศัพท์และเนื้อหาเก่าจึงไม่อยากไปขายของ เพราะมันไม่มีสมาธิตอนที่ลูกค้ามา แม่พูดเหมือนว่าเราหาข้ออ้างไม่ไปช่วยงานที่ร้าน “ชั้นเหนื่อยตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์ แกจะไม่ให้ชั้นพักเลยรึไง?” เราก็มักจะตอบแม่กลับไปว่า "จันทร์ถึงศุกร์ลูกก็เรียนเหมือนกัน" สุดท้ายเราก็พับการบ้าน/หนังสือเก็บใส่กระเป๋าไป เราโกรธและน้อยใจมาก เพราะเราเอาไปเปรียบเทียบกับน้องตอนเรียนม.ปลาย(สายวิทย์-คณิต) แค่น้องบอกว่ามีการบ้านหรือจะอ่านหนังสือสอบ งานบ้านไม่แตะ งานร้านไม่ต้อง แม่ก็ไม่ว่าอะไร
และมีประโยคหนึ่งที่แม่กับเราพูดบ่อยๆ คือ “อายุตั้ง20ละ ช่วยแม่ทำงานหาเงินหน่อย” เราจึงถามแม่กลับไปว่า “แม่จะไม่ให้ลูกเรียนแล้วหรอ?” จากนั้นก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ตลอด ทำให้เราคิดหลายครั้งเลยว่าจะลาออกแล้วไปหางานทำดีมั้ย? แต่สุดท้ายเราก็เสียดายโอกาสที่ได้ทุนเรียน
เราเป็นนักศึกษาอยู่ไม่ใช่ว่าต้องมีหน้าที่เรียนหรอ? ส่วนแม่ก็มีหาที่ทำงานหาเงินเลี้ยงลูกไม่ใช่หรอ? ที่เราเรียนก็เพื่อจบไปหางานทำนี่ รอให้เราจบก่อนแล้วค่อยทำงานไม่ได้รึไง? แม่ชอบดูวัยรุ่นสมัยนี้ที่ขายของออนไลน์หรือยูทูบเบอร์ที่หาเงินสร้างบ้านเองได้ตั้งแต่อายุยังน้อย แล้วถามเราว่าทำไมไม่ทำแบบนี้บ้าง
(เรื่องที่เราเรียนออนไลน์ทำให้เรารู้สึกแย่มาก เนื้อหายาก แถมรู้สึกไม่ค่อยมีสังคม เพื่อนเราที่เรียนม.ในไทยช่วงปิดเทอมเขาชวนเราไปเที่ยว แต่เราก็ไปไม่ได้เพราะติดเรียน)
[ตอนนี้เดือนมิถุนาไทยกำลังจะเปิดเทอม จีนกำลังจะสอบปิดภาคเรียน เวลาไม่ตรงกันเลย]