เชื่อคำพูดที่ว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันมั้ยคะ

ทรศแม่ซื้อยี่ห้อดีๆให้พวกเขาใช้ เราต้องเก็บเงินซื้อเอง
เสื้อผ้าแม่พาไปเลือกซื้อมือสอง พวกเขาได้ใช้ของห้าง ตัวละ1,000
กระเป๋าแบรนด์ที่เขาได้มี เรามีแค่กระเป๋าผ้า
พี่ชายมีรถจักรยานยนต์2คัน พี่สาวรถยนต์ เรานั่งสองแถวไปเรียนตั้งแต่ม.1จนจบ(ลำบากมากนะ อยู่ค่ำมากไม่ได้เดี๋ยวไม่มีรถกลับ)
เรากำลังจะเข้ามหาลัยปี1 ต้องได้ใช้เสื้อผ้าต่อเขา เสื้อนักศึกษาเก่าๆจนเหลืองเพราะเขาจบมานานแล้ว
กระโปรงที่ขาดแล้ว ต้องกู้เรียนทั้งๆที่เขามีเงินมากพอที่จะส่ง ต้องเลือกอยู่หอใน ต้องได้เดินไปเรียน
สิ่งเราน้อยใจที่สุดคือเขาไม่เคยฟังเราเลย 
เราไม่รับรู้ถึงความรักเลย เราไม่เคยร้องไห้เพราะผู้ชายหรือเรื่องอื่นๆเลย
แต่เราร้องไห้เพราะเราน้อยใจพวกเขาบ่อยมากเลย
วันนั้นเรานั่งกินข้าวอยู่ ตอนนั้นมีแม่และแฟนใหม่ของแม่
จู่ๆเขาก็บอกว่าเขาไม่เคยรักเราเลย เขารักพี่ชายมากกว่า
เขาบอกว่าตอนเด็กๆเขาจะหยิกจะตีเราบ่อยมากเพราะร้องไห้งอแง
พี่สาวพี่ชายไม่ต้องทำงานบ้านเลยแต่เราเขาเรียกใช้
พ่อเคยบอกว่าเขาตั้งใจจะเอาเราออกโดยการกินยาขับเลือด
ตอนแรกเราไม่เชื่อเพราะคิดว่าพ่อเกลียดแม่ แต่ยายก็พูดแบบนี้เหมือนกัน
เราไปบ้านตายายที่ไรพี่ชายนอนในห้อง แม่กับแฟนเขานอนในห้อง
เราได้ปูผ้านอนตรงหน้าประตู อื้มมม ยังมีอะไรอีกเยอะเลยแหละ
แล้วทุกคนมีความคิดยังไงบ้างอ่ะ เราคิดไปเองงี้หรอ ยังไงพ่อแม่ก็รักลูกเท่ากันงี้หรอ
เราเหนื่อยจังที่ต้องแกล้งเป็นเด็กร่าเริง
เราเหนื่อยที่ต้องแสร้งว่าไม่เป็นอะไร
เราเหนื่อยมากกกกกก
เราก็แค่เด็กคนหนึ่งที่อยากได้ความรักบ้าง 
เหมือนตัวคนเดียวเลยแหละ เราอยากเล่าให้เค้าฟังบ้างว่าวันนี้เรียนเป็นไง
สอบเครียดมั้ย เพื่อนแกล้งมั้ย เรามีเรื่องอะไรตั้งมากมายที่อยาากคุยอยากเล่าให้ใครสักคนฟัง