อยากจะเล่าเหตุการณ์ความน้อยใจแม่
.
.
.
จุดเริ่มต้นคือ เรามีพี่ชายคนโต ส่วนเราเป็นน้องสาว เรา2คน เป็นพี่น้องที่ไม่เคยคุยกันดีๆเลย พี่ชอบด่าทอเราบ้างไรบ้างซึ่งเราก็ไม่อะไรแต่บางทีก็น้อยใจ
จนวันนึงแม่เริ่มหันไปสนใจพี่ บางทีพี่ไปรับแฟนมาบ้านทุกวันพอน้ำมันหมดก็ขอตังแม่ แม่ก็ไม่เคยบ่นบางทีไปเที่ยวกับแฟนขอตังแม่400-500. ก็ไม่บ่น
ในตอนที่เราขอแม่ แม่กลับพูดว่าใช้อะไรเยอะแยะล่ะ แต่รู้มั้ยว่าเราไม่เคยขอเงินแม่เกิน100บาทเลย ซึ่งก็นั่นแหละเราน้อยใจมาก พี่ได้ทุกสิ่งที่อยากได้เราไม่เคยได้เลย รถราคาหลายหมื่นไหนจะค่าแต่งรถบลาๆๆแม่ก็ซื้อให้แต่งให้ เสื้อผ้ากางเกงมีแต่ตัวใหม่ๆใส่. แต่กลับมาที่เรา เรามีแต่เสื้อตัวเก่าๆเดิมๆไม่เคยได้อะไรแบบเขา งานบ้านก็ทำเกือบทุกอย่างพี่เราไม่เคยทำ แต่ไม่กลับไม่เคยว่าอะไรพี่เลย แต่กลับมาด่าที่เราคนเดียว แล้วกลับพูดอีกว่า "ทำให้กูสบายใจหน่อยไม่ได้หรอ" เราเลยคิดว่า เออเนี่ยเราไม่ได้สำคัญกับแม่เลยนะ แต่พ่อก็เป็นคนเดียวที่เข้ามาปลอบ ย้ำ!! มีพ่อคนเดียวที่ปลอบ. ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราแทบไม่เคยได้อะไรจากแม่เลยสักชิ้น แถมโดนด่าทุกวันเราก็ร้องไห้ทุกวันเพราะความน้อยใจ ทุกวันนี้เหนื่อยมากท้อมาก แต่แม่ก็กลับพูดกับเราว่า"กูทำงานเหนื่อยคิดจะช่วยอะไรกูมั่ง" แต่สำหรับพี่"กินไรยังหนูหิวมั้ย"ของพี่มีแต่คำเพราะๆ มันน่าน้อยใจนะ555😪 ควรแก้ปัญหาความรู้สึกน้อยใจยังไงดี
ถ้าอ่านไม่เข้าใจขอโทษด้วยค่ะ คือเราพิมพ์ไปร้องไห้ไปอาจจะเผลอๆบ้าง.😖😟
เคยน้อยใจแม่มั้ย?
.
.
.
จุดเริ่มต้นคือ เรามีพี่ชายคนโต ส่วนเราเป็นน้องสาว เรา2คน เป็นพี่น้องที่ไม่เคยคุยกันดีๆเลย พี่ชอบด่าทอเราบ้างไรบ้างซึ่งเราก็ไม่อะไรแต่บางทีก็น้อยใจ
จนวันนึงแม่เริ่มหันไปสนใจพี่ บางทีพี่ไปรับแฟนมาบ้านทุกวันพอน้ำมันหมดก็ขอตังแม่ แม่ก็ไม่เคยบ่นบางทีไปเที่ยวกับแฟนขอตังแม่400-500. ก็ไม่บ่น
ในตอนที่เราขอแม่ แม่กลับพูดว่าใช้อะไรเยอะแยะล่ะ แต่รู้มั้ยว่าเราไม่เคยขอเงินแม่เกิน100บาทเลย ซึ่งก็นั่นแหละเราน้อยใจมาก พี่ได้ทุกสิ่งที่อยากได้เราไม่เคยได้เลย รถราคาหลายหมื่นไหนจะค่าแต่งรถบลาๆๆแม่ก็ซื้อให้แต่งให้ เสื้อผ้ากางเกงมีแต่ตัวใหม่ๆใส่. แต่กลับมาที่เรา เรามีแต่เสื้อตัวเก่าๆเดิมๆไม่เคยได้อะไรแบบเขา งานบ้านก็ทำเกือบทุกอย่างพี่เราไม่เคยทำ แต่ไม่กลับไม่เคยว่าอะไรพี่เลย แต่กลับมาด่าที่เราคนเดียว แล้วกลับพูดอีกว่า "ทำให้กูสบายใจหน่อยไม่ได้หรอ" เราเลยคิดว่า เออเนี่ยเราไม่ได้สำคัญกับแม่เลยนะ แต่พ่อก็เป็นคนเดียวที่เข้ามาปลอบ ย้ำ!! มีพ่อคนเดียวที่ปลอบ. ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราแทบไม่เคยได้อะไรจากแม่เลยสักชิ้น แถมโดนด่าทุกวันเราก็ร้องไห้ทุกวันเพราะความน้อยใจ ทุกวันนี้เหนื่อยมากท้อมาก แต่แม่ก็กลับพูดกับเราว่า"กูทำงานเหนื่อยคิดจะช่วยอะไรกูมั่ง" แต่สำหรับพี่"กินไรยังหนูหิวมั้ย"ของพี่มีแต่คำเพราะๆ มันน่าน้อยใจนะ555😪 ควรแก้ปัญหาความรู้สึกน้อยใจยังไงดี
ถ้าอ่านไม่เข้าใจขอโทษด้วยค่ะ คือเราพิมพ์ไปร้องไห้ไปอาจจะเผลอๆบ้าง.😖😟