เริ่มจากที่ตัวเราเป็นคนคิดมาก มองโลกในทุกมุมอย่างเวลาเจอเหตุการอะไร ก็จะเก็บมาคิดในทุกๆด้านเสมอ เช่น "เพื่อนเลิกกับแฟน" ก็จะมานั่งคิดว่าเลิกกันทำไม มองจากมุมทั้งสองฝ่าย และมองไปยันเพื่อนรอบตัวและครอบครัวของทั้งคู่เลย
และด้วยความชอบมองโลกแง่ดี คิดว่าคนอื่นก็คงไม่เอาเปรียบเราหรอก ก็ทำงานแบบเต็มที่ ตั้งใจคิด ออกแบบ เขียนงานเสมอๆ และสุดท้าย จุดจบคือโดนเอางานไปใช้ โดนหาว่าเพ้อเจ้อ โดนหาว่าทำงานคนเดียว โดนหาว่า copy งานคนอื่น ทั้งๆที่เราเป็นคนคิดและทำก่อน ตั้งหลายปี โดนหาว่าได้เงินมาแล้วไม่จ่าย ทั้งๆที่เราโดนลูกค้าเบี้ยวไม่จ่ายเงินหลักแสน
คือ ล่าสุดคือโดนคนในออฟฟิศขโมยของใช้ไป ในขณะที่ จะเอาไปเพื่ออะไรในเมื่อมันก็แค่ซื้อใหม่ก็ได้
โดนคนอื่นเอาเปรียบทั้งการกระทำ และความรู้สึกหลายต่อหลายครั้งตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ขณะนี้อายุ 28 ปี มีบริษัทของตัวเองที่เปิดมากับแฟนเก่า แต่ก็โดนเอาเปรียบในมุมความรู้สึกและหุ้นส่วน จนเป็นที่มาให้เครียดกับทุกเรื่อง มีน้องชาย 2 คน ก็เอาแต่สร้างปัญหาไม่คิดจะทำงานหาเงิน หรือแบ่งเบาภาระใดใด พ่อแม่ก็เริ่มแก่ตัว ก็ยังต้องทำงานหาเงิน เพื่อให้ลูกๆอยู่สบาย (พ่อกับแม่เลิกกัน แยกทางกันตั้งแต่เรา5ขวบน้องคนกลาง1ขวบ น้องคนเล็กคือกับแม่ใหม่) คนที่รับความรู้สึกทุกด้านและทุกฝ่าย คือพี่สาวที่พยายามใช้ชีวิตให้ดีที่สุด พยายามแยกตัวมาจากบ้านหาเงินใช้เองผ่านโลกออนไลน์มาตั้งแต่อายุ17 สร้างทุกอย่างมาด้วยตัวเองจนถึงตรงนี้ก็คือ ไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว แค่อยากอยู่สงบๆ ไม่โดนเอาเปรียบ ทำงานในส่วนของตน มีความสุขในโลกที่แต่ละคนต้องการ ก็แค่นั้น ไม่ใช่นึกถึงกันแค่ตอนลำบาก เป็นหนี้ มีเรื่องถึงวิ่งมาหา ลำพังโดนแฟนเก่าตามง้อ ทั้งๆที่คอยพูดมาตลอดสิบปีว่า ขอแค่ให้ดูแลตัวเองดีๆ ไม่ต้องมาพยายามอะไร ขอแค่นั้นก็ไม่ทำ ความรู้สึกตอนนี้คือหมดแล้ว ที่ยังห่วงก็มีแค่ ป้าที่เลี้ยงเค้ามา พ่อที่วันๆเอาแต่ห่วงน้องคนเล็ก แม่ที่อยู่ ปตท. ไม่กลับมาสักที น้องคนกลางที่ไม่ยอมรับความจริง ว่าคนเรามีภาระชีวิตต้องดูแลและเดินต่อไป
ตอนนี้ที่ไม่อยากอยู่รับรู้ปัญหาต่างๆอีกแล้ว เพราะเจอมาตลอดเรียกว่า 8ปีเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่เริ่มทำงานบริษัทครั้งแรก จนถึงตอนนี้คือรู้สึกว่าทุกอย่างมันดูไร้ค่า ไร้ความหมายไปหมด ขอให้ใครช่วยก็ไม่มีเลย(หมายถึงให้คนในครอบครัวช่วยในงานที่ทำนะคะ)
😭 ร้องไห้เรื่องเดิมๆทุกวันจนไม่ไหวอีกแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าจะอยู่ทำไม ตอนซะคนอื่นๆก็ยังได้เงินประกัน เราก็ไม่ต้องเจออะไรแย่ๆอีก ก็แล่อยพวกเขาใช้ชีวิตไปตามใจตัวเอง มันควรจะเป็นแบบไหนดีนะ ไม่มีความคิดอะไรอีกแล้ว?
รู้สึกปลงและเหนื่อยกับการใช้ชีวิต
และด้วยความชอบมองโลกแง่ดี คิดว่าคนอื่นก็คงไม่เอาเปรียบเราหรอก ก็ทำงานแบบเต็มที่ ตั้งใจคิด ออกแบบ เขียนงานเสมอๆ และสุดท้าย จุดจบคือโดนเอางานไปใช้ โดนหาว่าเพ้อเจ้อ โดนหาว่าทำงานคนเดียว โดนหาว่า copy งานคนอื่น ทั้งๆที่เราเป็นคนคิดและทำก่อน ตั้งหลายปี โดนหาว่าได้เงินมาแล้วไม่จ่าย ทั้งๆที่เราโดนลูกค้าเบี้ยวไม่จ่ายเงินหลักแสน
คือ ล่าสุดคือโดนคนในออฟฟิศขโมยของใช้ไป ในขณะที่ จะเอาไปเพื่ออะไรในเมื่อมันก็แค่ซื้อใหม่ก็ได้
โดนคนอื่นเอาเปรียบทั้งการกระทำ และความรู้สึกหลายต่อหลายครั้งตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ขณะนี้อายุ 28 ปี มีบริษัทของตัวเองที่เปิดมากับแฟนเก่า แต่ก็โดนเอาเปรียบในมุมความรู้สึกและหุ้นส่วน จนเป็นที่มาให้เครียดกับทุกเรื่อง มีน้องชาย 2 คน ก็เอาแต่สร้างปัญหาไม่คิดจะทำงานหาเงิน หรือแบ่งเบาภาระใดใด พ่อแม่ก็เริ่มแก่ตัว ก็ยังต้องทำงานหาเงิน เพื่อให้ลูกๆอยู่สบาย (พ่อกับแม่เลิกกัน แยกทางกันตั้งแต่เรา5ขวบน้องคนกลาง1ขวบ น้องคนเล็กคือกับแม่ใหม่) คนที่รับความรู้สึกทุกด้านและทุกฝ่าย คือพี่สาวที่พยายามใช้ชีวิตให้ดีที่สุด พยายามแยกตัวมาจากบ้านหาเงินใช้เองผ่านโลกออนไลน์มาตั้งแต่อายุ17 สร้างทุกอย่างมาด้วยตัวเองจนถึงตรงนี้ก็คือ ไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว แค่อยากอยู่สงบๆ ไม่โดนเอาเปรียบ ทำงานในส่วนของตน มีความสุขในโลกที่แต่ละคนต้องการ ก็แค่นั้น ไม่ใช่นึกถึงกันแค่ตอนลำบาก เป็นหนี้ มีเรื่องถึงวิ่งมาหา ลำพังโดนแฟนเก่าตามง้อ ทั้งๆที่คอยพูดมาตลอดสิบปีว่า ขอแค่ให้ดูแลตัวเองดีๆ ไม่ต้องมาพยายามอะไร ขอแค่นั้นก็ไม่ทำ ความรู้สึกตอนนี้คือหมดแล้ว ที่ยังห่วงก็มีแค่ ป้าที่เลี้ยงเค้ามา พ่อที่วันๆเอาแต่ห่วงน้องคนเล็ก แม่ที่อยู่ ปตท. ไม่กลับมาสักที น้องคนกลางที่ไม่ยอมรับความจริง ว่าคนเรามีภาระชีวิตต้องดูแลและเดินต่อไป
ตอนนี้ที่ไม่อยากอยู่รับรู้ปัญหาต่างๆอีกแล้ว เพราะเจอมาตลอดเรียกว่า 8ปีเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่เริ่มทำงานบริษัทครั้งแรก จนถึงตอนนี้คือรู้สึกว่าทุกอย่างมันดูไร้ค่า ไร้ความหมายไปหมด ขอให้ใครช่วยก็ไม่มีเลย(หมายถึงให้คนในครอบครัวช่วยในงานที่ทำนะคะ)
😭 ร้องไห้เรื่องเดิมๆทุกวันจนไม่ไหวอีกแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าจะอยู่ทำไม ตอนซะคนอื่นๆก็ยังได้เงินประกัน เราก็ไม่ต้องเจออะไรแย่ๆอีก ก็แล่อยพวกเขาใช้ชีวิตไปตามใจตัวเอง มันควรจะเป็นแบบไหนดีนะ ไม่มีความคิดอะไรอีกแล้ว?