ถ้าครอบครัวไม่ใช่ที่พึ่งสุดท้าย

อคติซ่อนเงื่อนอยู่ลึกใจ คอยบงการความนึกคิดอย่างเงียบงาย เหมือนหมอกหม่นปกคลุมอยู่วังวาย บดบังสายตาให้พร่าลาง บางครั้งเรามองโลกด้วยโทษทัณฑ์ ไม่ทันเห็นแสงงามที่วางว่าง เพียงเพราะใจถูกครอบครองด้วยอำพราง

บุพกรรม(กลบท ตลบนกกลางหาว) @ ชังเกลียดหลง  คงเพราะใช่  ใจแค่คิดใครถึงเพ้อ  เธอยึดติด  ชิดแค่ไหนไหนแค่ชิด  ติดยึดเธอ  เพ้อถึงใครคิด