ก่อนอื่นขอเล่าก่อนว่า เรากับแฟนคบกันมาได้เกือบ 2 ปี ช่วงเวลาที่คบกันมีแต่เรื่องสวยงาม เขาเป็นคนนึกที่คลั่งรักเลยก็ว่าได้ แต่ในทางกลับกันก็มีความคิดแบบผู้ใหญ่ ใส่ใจดูแลเราดีมตลอด เสมอต้นเสมปลาย ไม่เคยแผ่ว เราไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง ตัวเขาเองเป็นคนที่มีวิสัยทัศน์
สอนให้เรารู้จักการวางแผนชีวิต วางแผนการเงิน มีเป้าหมายในทุกๆขั้น เราคิดว่าคนนี้คือคนที่ดีที่สุดเท่าที่เราเคยเจอมา คิดไว้เลยว่าเขาจะเป็นคนที่เราตัดสินใจแต่งงานด้วยแน่ๆ เราเคยคุยกันถึงขั้นนี้เเล้ว ต่างฝ่ายเห็นตรงกัน รอเวลาสร้างเนื้อสร้างตัว ช่วยกันเก็บเงินเพื่ออนาคตของเราทั้งคู่
ประวัติสุขภาพ ตัวเขาเองเป็นคนที่กินอาหารกึ่งๆคลีน ไม่ทานอาหารแปลกรูป ออกกำลังกาย สมัครฟิตเนส ไม่สูบบุหรี่ กินเบียร์ตามโอกาส ตรวจสุขภาพระจำปีทุกปี ไม่มีโรคประจำตัว (เท่าที่ทราบ) รูปร่างสมส่วน จนเริ่มประมาณ 3 สัปดาห์ที่ผ่านมา เขาเริ่มมีอาการไอ และเสียงแหบ เราเลยให้เขาไปหาหมอ คุณหมอเห็นว่า wfh มาโดยตลอด ไม่มีประวัติสัมผัสผู้เสี่ยงติดเชื้อ เลยรักษาโดยการให้ยาฆ่าเชื้อมากินก่อน อาการเหมือนจะดีขึ้นนิดเดียว เสียงเริ่มกลับมา แต่เมื่อเข้าสัปดาห์ที่ 2 เราสังเหตุเห็นคือ เขาดูเหนื่อยง่ายขึ้น เราเลยตัดสินใจพาเขาไปที่โรงพยาบาลอีกรอบ ขอคุณหมอเอกซเรย์ช่องอกและตรวจโควิท
จากผลเอกซเรย์คุณหมอบอกว่าปกติ ไม่มีรอยโรคที่ปอด และยังสงสัยว่าน่าจะเกิดจากหลอมลมและกล่องเสียง และได้ยามากินเพิ่มเติม
ในระหว่างอาทิตย์นี้ เราทำงานตลอดทั้งอาทิตย์ แต่ก็คอยถาเขาทุกวันว่าเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย ตลอด คำตอบที่ได้คือ ยังทรงๆแต่ก็ไม่ได้แย่ เสียงยังไม่กลับมาเท่าไหร่ และคุยกันว่า ถ้าอีกอาทิตย์หนึ่งไม่ดีขึ้น ตรงกับวันหยุดเราพอดี เราจะพาเขาไปหาหมออีก
จนเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เขาก็ส่งข้อความมาตอนเช้าตามปกติ เราถามเขาว่า เป็นไงบ้ง เมื่อคืนหลับดีมั้ย เขาตอนเราว่า เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ หาท่านอนที่สบายไม่ได้ แต่พอตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้นนะ ถ้าเทียบกับสัปดาห์ก่อน (ข้อความสุดท้ายที่เขาส่งมาคือ 9.56) เราเห็นข้อความเขาเเล้วเราก็สบายใจ ยังไม่ได้ตอบในทันที เพราะเราทำงาน วันนั้นก็ยุ่งทั้งวัน จนเพิ่งพักทานข้าวช่วง 4 โมง ก็เลยได้ส่งข้อความหาเขาอีก แต่เขาก็ไม่ได้ตอบกลับมา จนเราใกล้เลิกงานตอน 3 ทุ่ม เราเลยตัดสินใจโทรไปหาแต่ก็ไม่มีใครรับสาย เราร้อนใจเลยตัดสินใจขับไปดูเขาที่คอนโด ตอนนั้นคิดว่า เขาอาจจะเพลียหลับไป หรือมัวแต่ดูบอลอยู่รึปล่าว
พอไปถึงเราเปิดประตูห้องเขาไป ทุกอย่างปกติ มีเพียงประตูห้องนอนที่ยังคงปิดอยู่ แต่พอเราเปิดประตูห้องนอนเขาไปเท่านั้น เราเห็นเขานอนล้มอยู่ที่พื้น เรารีบวิ่งเขาไปจับเขาทันที แต่พบว่าร่างเขาเย็นและเริ่มแข็งแล้ว เราพยายามคลำหาชีพจร แต่ก็ไม่พบแล้ว (พิมพ์มาถึงตอนนี้ ภาพนั้นยังติดตาเราอยู่เลย น้ำตาจะไหล) พอเรตั้งสติได้เลยตัดสินใจวิ่งลงไปข้างล่าง ให้ทางนิติช่วยโทรแจ้งรถพยายามและตำรวจให้ ส่วนเราวิ่งขึ้นไปดูเขาอีกรอบ
ทางนิติเวชมาถึงสถานที่เกิดเหตุให้ความเห็นว่า เขาน่าจะเสียชีวิตมาได้ 8-12 ชั่วโมงแล้วก่อนเรามาเจอเขา ณ วันนี้ ทราบสาเหตุการเสียชีวิตเเล้วจาก หัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ซึ่งเขาเองก็ไม่ทราบว่า เขามีปัญญหาเรื่องโรคหัวใจ ส่วนตัวเองที่อยู่ใกล้ชิดก็คิดไม่ถึงเช่นกันค่ะ ทุกอย่างมันกะทันหันมาก จนเราไม่ได้ตั้งตัว เรายังทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย ยังยมรับไม่ได้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความจริง มีความรู้สึกโทษตัวเองว่า เราดูแลเขาไม่ดีพอหรือเปล่า ถ้าเราฉุกคิดได้ไว้กว่านี้ ถึงเรื่องอาการเหนื่อยหอบ หรือถ้วันนั้นเราไม่ได้ทำงาน แล้วเราอยู่กับเขา เราคงจะช่วยเขาได้
มาถึงตรงนี้คือ เราไม่รู้จะจัดการความรู้สึกเศร้ามากๆแบบนี้ยังไงดี แค่คิดว่าไม่มีเขาอยู่เเล้ว เราก็ไม่มีกะจิตกะใจอยากทำงานเลย โลกมันไม่สดใสเหมือนก่อนหน้านี้เลยค่ะ
ทำใจไม่ได้ แฟนเสียชีวิตกะทันหัน
สอนให้เรารู้จักการวางแผนชีวิต วางแผนการเงิน มีเป้าหมายในทุกๆขั้น เราคิดว่าคนนี้คือคนที่ดีที่สุดเท่าที่เราเคยเจอมา คิดไว้เลยว่าเขาจะเป็นคนที่เราตัดสินใจแต่งงานด้วยแน่ๆ เราเคยคุยกันถึงขั้นนี้เเล้ว ต่างฝ่ายเห็นตรงกัน รอเวลาสร้างเนื้อสร้างตัว ช่วยกันเก็บเงินเพื่ออนาคตของเราทั้งคู่
ประวัติสุขภาพ ตัวเขาเองเป็นคนที่กินอาหารกึ่งๆคลีน ไม่ทานอาหารแปลกรูป ออกกำลังกาย สมัครฟิตเนส ไม่สูบบุหรี่ กินเบียร์ตามโอกาส ตรวจสุขภาพระจำปีทุกปี ไม่มีโรคประจำตัว (เท่าที่ทราบ) รูปร่างสมส่วน จนเริ่มประมาณ 3 สัปดาห์ที่ผ่านมา เขาเริ่มมีอาการไอ และเสียงแหบ เราเลยให้เขาไปหาหมอ คุณหมอเห็นว่า wfh มาโดยตลอด ไม่มีประวัติสัมผัสผู้เสี่ยงติดเชื้อ เลยรักษาโดยการให้ยาฆ่าเชื้อมากินก่อน อาการเหมือนจะดีขึ้นนิดเดียว เสียงเริ่มกลับมา แต่เมื่อเข้าสัปดาห์ที่ 2 เราสังเหตุเห็นคือ เขาดูเหนื่อยง่ายขึ้น เราเลยตัดสินใจพาเขาไปที่โรงพยาบาลอีกรอบ ขอคุณหมอเอกซเรย์ช่องอกและตรวจโควิท
จากผลเอกซเรย์คุณหมอบอกว่าปกติ ไม่มีรอยโรคที่ปอด และยังสงสัยว่าน่าจะเกิดจากหลอมลมและกล่องเสียง และได้ยามากินเพิ่มเติม
ในระหว่างอาทิตย์นี้ เราทำงานตลอดทั้งอาทิตย์ แต่ก็คอยถาเขาทุกวันว่าเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย ตลอด คำตอบที่ได้คือ ยังทรงๆแต่ก็ไม่ได้แย่ เสียงยังไม่กลับมาเท่าไหร่ และคุยกันว่า ถ้าอีกอาทิตย์หนึ่งไม่ดีขึ้น ตรงกับวันหยุดเราพอดี เราจะพาเขาไปหาหมออีก
จนเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เขาก็ส่งข้อความมาตอนเช้าตามปกติ เราถามเขาว่า เป็นไงบ้ง เมื่อคืนหลับดีมั้ย เขาตอนเราว่า เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ หาท่านอนที่สบายไม่ได้ แต่พอตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้นนะ ถ้าเทียบกับสัปดาห์ก่อน (ข้อความสุดท้ายที่เขาส่งมาคือ 9.56) เราเห็นข้อความเขาเเล้วเราก็สบายใจ ยังไม่ได้ตอบในทันที เพราะเราทำงาน วันนั้นก็ยุ่งทั้งวัน จนเพิ่งพักทานข้าวช่วง 4 โมง ก็เลยได้ส่งข้อความหาเขาอีก แต่เขาก็ไม่ได้ตอบกลับมา จนเราใกล้เลิกงานตอน 3 ทุ่ม เราเลยตัดสินใจโทรไปหาแต่ก็ไม่มีใครรับสาย เราร้อนใจเลยตัดสินใจขับไปดูเขาที่คอนโด ตอนนั้นคิดว่า เขาอาจจะเพลียหลับไป หรือมัวแต่ดูบอลอยู่รึปล่าว
พอไปถึงเราเปิดประตูห้องเขาไป ทุกอย่างปกติ มีเพียงประตูห้องนอนที่ยังคงปิดอยู่ แต่พอเราเปิดประตูห้องนอนเขาไปเท่านั้น เราเห็นเขานอนล้มอยู่ที่พื้น เรารีบวิ่งเขาไปจับเขาทันที แต่พบว่าร่างเขาเย็นและเริ่มแข็งแล้ว เราพยายามคลำหาชีพจร แต่ก็ไม่พบแล้ว (พิมพ์มาถึงตอนนี้ ภาพนั้นยังติดตาเราอยู่เลย น้ำตาจะไหล) พอเรตั้งสติได้เลยตัดสินใจวิ่งลงไปข้างล่าง ให้ทางนิติช่วยโทรแจ้งรถพยายามและตำรวจให้ ส่วนเราวิ่งขึ้นไปดูเขาอีกรอบ
ทางนิติเวชมาถึงสถานที่เกิดเหตุให้ความเห็นว่า เขาน่าจะเสียชีวิตมาได้ 8-12 ชั่วโมงแล้วก่อนเรามาเจอเขา ณ วันนี้ ทราบสาเหตุการเสียชีวิตเเล้วจาก หัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ซึ่งเขาเองก็ไม่ทราบว่า เขามีปัญญหาเรื่องโรคหัวใจ ส่วนตัวเองที่อยู่ใกล้ชิดก็คิดไม่ถึงเช่นกันค่ะ ทุกอย่างมันกะทันหันมาก จนเราไม่ได้ตั้งตัว เรายังทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย ยังยมรับไม่ได้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความจริง มีความรู้สึกโทษตัวเองว่า เราดูแลเขาไม่ดีพอหรือเปล่า ถ้าเราฉุกคิดได้ไว้กว่านี้ ถึงเรื่องอาการเหนื่อยหอบ หรือถ้วันนั้นเราไม่ได้ทำงาน แล้วเราอยู่กับเขา เราคงจะช่วยเขาได้
มาถึงตรงนี้คือ เราไม่รู้จะจัดการความรู้สึกเศร้ามากๆแบบนี้ยังไงดี แค่คิดว่าไม่มีเขาอยู่เเล้ว เราก็ไม่มีกะจิตกะใจอยากทำงานเลย โลกมันไม่สดใสเหมือนก่อนหน้านี้เลยค่ะ