ร้องไห้บ่อย ร้องไห้กับเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สมควรจะร้องเลยค่ะ อะไรๆกระทบจิตใจนิดหน่อยก็จะร้องไห้ออกมา
น้อยเนื้อต่ำใจกับชีวิต รู้สึกเหมือนอยู่บนโลกคนเดียวทั้งที่คนรอบกายมีคนมากมาย อ้างว้างครอบครัวมีเพื่อนมีก็เหมือนไม่มี รู้สึกเหมือนไม่มีใครรัก พยายามบอกกับตัวเองทุกครั้งที่ร้องไห้ว่าถึงแม้ว่าไม่มีใครรัก แต่ตัวเราเองต้องรักตัวเองให้มากนะ
มีปัญหา ใช้ชีวิตร่วมกันกับเพื่อนในโรงเรียนได้ไม่ดีไม่กล้าพูด ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าพูดในสิ่งที่คิด ไม่กล้าที่จะทำงานร่วมกับเพื่อน กลัวเพื่อนรำคาญ เพื่อนพูดอะไรก็ตามน้ำไปหมด กลัวว่าเพื่อนจะนินทาว่าตัวเอง กังวลมากจนเก็บไปคิด เครียด ร้องไห้ ทั้งที่ในใจก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ ทั้งที่ในหัวคิดอีกอย่างแต่การกระทำและคำพูดกลับเป็นอีกอย่าง เหมือนเป็นคนที่เพื่อนไม่ต้องการ เพื่อนไม่คบ โดดเดี่ยวจนอยากจะออกจากโรงเรียน อยากเรียนจบเร็วๆ ไม่อยากเจอกับคนพวกนี้อีก มีความคิดที่ว่าอยากจะเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆให้ได้ และในที่สุดวันนั้นเราก็ได้เริ่มทำตัวใหม่ กล้าพูดกับเพื่อน เริ่มเข้าไปในวงสนทนา เริ่มมีความคิดที่เป็นผู้นำ กล้าแสดงความคิดเห็น เเละก็ได้เริ่มมีเพื่อนสนิทคนนึง คบกันไปได้หลายเดือน จากนั้นเขาก็ได้ตีตัวออกห่างเราออกไป จึงทำให้เรากลับมาเศร้าอีกครั้ง โดดเดี่ยว กลัวสายตาคนอื่นที่จะมองเราไม่ดี อยู่คนเดียวเหมือนเพื่อนไม่คบ กลับมาเป็นคนเช่นเดิมที่ไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง
เราเคยคิดทำร้ายตัวเองด้วยค่ะ ตบตีหยิกตัวเอง เคยมีอารมณ์ชั่ววูบที่จะผูกคอตัวเอง แต่แม่เราโทรหาค่ะเราเลยได้สติ ถ้าตอนนั้นแม่ไม่โทรมา ไม่รู้เราจะยังมีชีวิตอยู่มั้ย อีกอย่างนึงพ่อแม่เราเเยกทางกันค่ะ เมื่อ3ปีที่แล้ว เมื่อก่อนตอนพ่อแม่เรายังไม่เลิกกันมันก็ไม่ได้มีอาการบ่อยๆแบบนี้ เมื่อก่อนเราค่อนข้างจะร่าเริงเลยนะคะ
อาการขี้น้อยใจ เราจะร้องไห้ทุกครั้งเลยค่ะ ถ้าคนในครอบครัวจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เราไม่ชอบมากๆเลยค่ะ
ใครรู้ช่วยบอกหน่อยนะคะว่าอาการแบบนี้คือซึมเศร้ารึปล่าว
อาการแบบนี้เข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้ารึปล่าวคะ
น้อยเนื้อต่ำใจกับชีวิต รู้สึกเหมือนอยู่บนโลกคนเดียวทั้งที่คนรอบกายมีคนมากมาย อ้างว้างครอบครัวมีเพื่อนมีก็เหมือนไม่มี รู้สึกเหมือนไม่มีใครรัก พยายามบอกกับตัวเองทุกครั้งที่ร้องไห้ว่าถึงแม้ว่าไม่มีใครรัก แต่ตัวเราเองต้องรักตัวเองให้มากนะ
มีปัญหา ใช้ชีวิตร่วมกันกับเพื่อนในโรงเรียนได้ไม่ดีไม่กล้าพูด ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าพูดในสิ่งที่คิด ไม่กล้าที่จะทำงานร่วมกับเพื่อน กลัวเพื่อนรำคาญ เพื่อนพูดอะไรก็ตามน้ำไปหมด กลัวว่าเพื่อนจะนินทาว่าตัวเอง กังวลมากจนเก็บไปคิด เครียด ร้องไห้ ทั้งที่ในใจก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ ทั้งที่ในหัวคิดอีกอย่างแต่การกระทำและคำพูดกลับเป็นอีกอย่าง เหมือนเป็นคนที่เพื่อนไม่ต้องการ เพื่อนไม่คบ โดดเดี่ยวจนอยากจะออกจากโรงเรียน อยากเรียนจบเร็วๆ ไม่อยากเจอกับคนพวกนี้อีก มีความคิดที่ว่าอยากจะเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆให้ได้ และในที่สุดวันนั้นเราก็ได้เริ่มทำตัวใหม่ กล้าพูดกับเพื่อน เริ่มเข้าไปในวงสนทนา เริ่มมีความคิดที่เป็นผู้นำ กล้าแสดงความคิดเห็น เเละก็ได้เริ่มมีเพื่อนสนิทคนนึง คบกันไปได้หลายเดือน จากนั้นเขาก็ได้ตีตัวออกห่างเราออกไป จึงทำให้เรากลับมาเศร้าอีกครั้ง โดดเดี่ยว กลัวสายตาคนอื่นที่จะมองเราไม่ดี อยู่คนเดียวเหมือนเพื่อนไม่คบ กลับมาเป็นคนเช่นเดิมที่ไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง
เราเคยคิดทำร้ายตัวเองด้วยค่ะ ตบตีหยิกตัวเอง เคยมีอารมณ์ชั่ววูบที่จะผูกคอตัวเอง แต่แม่เราโทรหาค่ะเราเลยได้สติ ถ้าตอนนั้นแม่ไม่โทรมา ไม่รู้เราจะยังมีชีวิตอยู่มั้ย อีกอย่างนึงพ่อแม่เราเเยกทางกันค่ะ เมื่อ3ปีที่แล้ว เมื่อก่อนตอนพ่อแม่เรายังไม่เลิกกันมันก็ไม่ได้มีอาการบ่อยๆแบบนี้ เมื่อก่อนเราค่อนข้างจะร่าเริงเลยนะคะ
อาการขี้น้อยใจ เราจะร้องไห้ทุกครั้งเลยค่ะ ถ้าคนในครอบครัวจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เราไม่ชอบมากๆเลยค่ะ
ใครรู้ช่วยบอกหน่อยนะคะว่าอาการแบบนี้คือซึมเศร้ารึปล่าว