โปรดส่งใครมารับฟังฉันทีคะ >_<

สวัสดีคะ อันนี้เป็นะกระทู้แรกของดิฉันเลย ตื่นเต้นจัง 
 เพราะมีปัญหาไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดี เลยลองเล่นพันทิปกับเค้าบ้างนะคะ
 
ดิฉันแต่งงานมีลูกแล้ว มีการงาน หน้าที่ ที่มั่นคง
แต่เวลาอยู่กับสามี รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กมาก และเป็นคนไม่มีความสามารถ ทำอะไรก็ไม่ถูก ไม่ดีไปหมด
เคยคิดจะเลิกกันตั้งหลายครั้ง แต่ก็คิดถึงความดี คิดถึงลูก (เรื่องนี้ คิดว่าน่าจะเหมือนๆหลายๆท่าน)

ขอเกริ่นว่าการแต่งงานที่บางคนคิดว่าดี สวยหรู ดิฉันก็เคยเป็นเด็กสาวที่เคยคิดแบบนั้น
พอสร้างครอบครัว มีลูก ชีวิต ความสุข ก็มีสำหรับคนอื่นมากขึ้น แต่น้อยลงสำหรับตัวเอง
 
บอกตามตรงว่า ดิฉันมาจากครอบครัวไม่อบอุ่น ไม่เคยรู้สึกว่าได้รับความรักจากพ่อแม่
เลยอยากสร้างครอบครัวที่มีแต่ความอบอุ่น มีความรัก และอดทนทุกอย่างเพื่อรักษาทุกอย่างเอาไว้

ถึงแม้สามีเป็นคนไม่ชอบง้อ เวลาดิฉันงอน ก็เลยหายเองก็ได้
ไม่เคยหวาน ไม่ตามใจ ซึ่งเค้าก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกนะคะ
อยากพาไปไหนก็ไม่เคยพาไป บางที รอเป็น3-4ปี แล้ว ก็พาไปบ้าง
ทำงานกลับดึกตลอด ไม่มีเวลาให้ จนตอนนี้รู้สึกเฉยๆ ไม่ต้องรอไปด้วยกันก็ได้ เพราะรอคงไม่ได้ไป
เค้ามีสังคมของเค้า และดูจะมีความสุขที่อยู่ตรงนั้น มากกว่าอยู่กับเรา คนเหล่านั้นรู้เรืองราว และสนิทมากกว่า
บางทีดิฉันก็รู้สึกเป็นส่วนเกินของเค้า ก็พยายามถามเค้าบ่อยๆ นะคะ ว่ายังรักกันหรือป่าว

เรื่องงานที่ว่าเครียด ก็ไม่เท่ากับแรงกดดัน คำพูด การกระทำของเค้า บางทีรู้สึกว่าเค้าชอบกดเราให้ต่ำกว่า ซึ่งเราก็ยอม
บางทีทำให้เราหมดกำลังใจ ไม่มีแรงจะสู้ต่อแล้ว แต่พอคิดถึงเรื่องดีๆ ก็หาย แล้วก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม
จะทะเลาะ หรือไม่ทะเลาะ อยู่ที่เราว่าจะยอม อดทนได้แค่ไหน  เพราะสามีเป็นไฟ ไม่เคยเป็นน้ำสลับกันเลย

ถ้ามีคนนึงเป็นไฟ ส่วนอีกคนเป็นน้ำ ก็คงไม่มีปัญหาอะไร ไม่ใช่หรอ => ก็คงใช่นะคะ ถึงอยู่กันมาเป็นสิบปี
แต่จริงๆแล้ว คนที่ยอม ก็ต้องทน ความอดทนที่เก็บสะสมมานาน ทำให้เราไม่มีความสุข 
เวลาเจออะไรมาสะกิดหน่อย ก็อยากจะออกไปจากตรงนั้น ไม่อยากอยู่แล้ว คิดซ้ำไปมา
เวลาทะเลาะกัน  จะบอกว่ารู้สึก ทำไมเป็นแบบนี้ ก็เลยไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

ดิฉันก็อยากจะบอกเค้าแต่พูดกันทีไร ทะเลาะกันตลอด เค้าก็หาว่าเราเปลี่ยนไป เก่งแล้วใช่มัย
บางทีก็ว่าดิฉันโง่ที่คิดได้แค่นี้ มองอะไรแค่นี้  ทำอะไรก็จะเสียหายไปหมด 

ตอนนี้มันเก็บจนอยู่ในส่วนลึก จนไม่รู้จะทำยังงัย ตอนนี้รู้สึกอึดอัดมาก อยากไปให้พ้นจากตรงนี้
ดิฉันเข้าใจความรู้สึกของคนที่คิดสั้นเลย ถ้ามีความรู้สึกแบบนี้ แล้วเกิดความคิดชั่ววูบขึ้นมา ให้ตัวเองหายๆไป

ทุกวันนี้กำลังใจได้จากลูกเป็นหลัก แต่เรื่องแบบนี้ก็พูดกับใครไม่ได้คะ
เค้าว่ากันว่า ความในอย่านำออก ก็เลยไม่เคยเล่า ระบายให้ใครฟังเลยสักคน
เพื่อนเองก็ห่างหายกันไปนาน เพราะเวลาเราที่ให้กับครอบครัวและงาน ก็หมดไปทั้งชีวิตแล้ว
ดิฉันรู้สึกแห้งเหี่ยวเหมือนต้นไม้ที่อยากได้น้ำมารดให้ชุ่มชื้นกับเค้าบ้าง ไม่รู้ต้องเริ่มทำยังงัยดีคะ

อยากได้กำลังใจจากชาวพันทิปนะคะ
ถ้ามีข้อแนะนำที่สามารถปรับใช้ หรือเอาแนวคิดมาแก้ไข ความคิดตัวเองให้ดีขึ้น ก็ยินดีรับฟังคะ
ใครที่อ่านถึงตรงนี้ ต้องขอขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยรับฟัง จนถึงคนที่ให้คำแนะนำคะ