ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ "ชีวิตหลังแต่งงานเหมือนตกนรกทั้งเป็น"
คือเริ่มเลยนะค่ะ คือเราท้องก่อนแต่ง ตอนหลังแต่งงานเราได้
ย้ายมาอยู่บ้านแฟนแรกๆก็ดีนะ หลังๆก็เริ่มมีทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่หนัก
ทะเลาะขึ้นกู ทุกสิ่งอย่างก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
พ่อกะแม่เราเค้าก็รู้นะ เค้าก็พูดว่า"ถ้าทะเลาะกันบ่อยแบบนี้
ก็ไม่ต้องมาอยู่ด้วยกัน" คือเราจะเลิกก็เลิกไม่ได้ไงยอมรับเลยตอนนั้น
รักและผูกพัน คืออีกอย่างเราก็ต้องอดทนเพื่อลูกในท้อง
พอคลอดเสร็จทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ จนลูกเริ่มโตขึ้นเรื่อย
เริ่มเอาล่ะเราทำอะไรไม่พอใจ พูดอะไรไม่ถูกใจต่อยเรา เตะเรา
ตบเราต่อหน้าลูก ทุกครั้งที่ทะเลาะกันลูกเราจะมองตลอดนะ วันไหนที่
ทะเลาะกันแรงๆ ลูกเราจะละเมอร้องไห้ตอนกลางคืนแบบสะอึกสะอืนเลย
บางทีนอนกอดลูกนอนร้องไห้ เราต้องอดทนเพื่อเค้านะ ทุกสิ่งอย่าง
มันไม่ได้อยู่เพราะรักแล้ว ขนาดตัวเราเองยังอยากมีทั้งพ่อทั้งแม่
ลูกก็คงจะรู้สึกเดียวกะเรา ถ้าเราเลิกไปเราสงสารลูก บางทีเราล้างขวดนมไป
ร้องไห้ไปเลยนะเพราะเราไม่กล้าร้องไห้ให้พ่อกะแม่เห็น
บางทีแฟนเราชอบด่าเราต่อหน้าแม่เค้า ทำอะไรไม่ถูกใจเค้าด่าตรงนั้นเลยนะ
เค้าไม่คิดว่าเราจะอายรึป่าว เวลาจะไปไหนทะเลาะกันตลอด
ตบตีกันบนรถตลอด วันนึงตบหัวเราทุบหัวเราจนบางทีเราเหม่อลอยเหมือนคนบ้า
แต่เราไม่เคยโกรธอะไรเค้าเลยสักครั้งนะ ...
เราเหมือนแบกรับปัญหาไว้คนเดียว เราเล่าให้พ่อให้แม่ฟังไม่ได้
เรากลัวเค้าไม่สบายใจ เราอยากให้เค้าคิดว่าเรามีความสุขดี
บางทีเราเจอปัญหาอะไรมากมายเราอยากได้กำลังใจดีๆ
เราไม่เคยได้ สิ่งที่ได้มีแต่คำดูถูกคำซ้ำเติม เรานอนร้องไห้แทบทุกคืน
มันไม่มีความสุขแล้วอ่ะ ถ้าวันนี้เค้าไม่มีเราเค้าอยู่ได้สบายมาก
เค้าคงใช้ชีวิตได้ตามปกติ เราอยากให้เค้ารู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา
ผู้หญิงคนนี้แบกรับปัญหาไว้คนเดียว มันเหนื่อยมันท้อ ไหนจะแม่สามี
ไหนจะเรื่องในครอบครัว มันกดดันนะ เราเล่าให้ใครฟังไม่ได้
ทุกวันนี้อดทนเพื่อสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆน่ารักๆ ที่กำลังหัดพูด"พ่อ"
หัดพูด"แม่" แม่อดทนเพื่อหนูนะลูก ถึงแม่ไม่มีความสุขในชีวิตเลย
แม่ก็อดทนเพื่อหนูคนเดียว
*ถึงวันนี้เรารู้แล้วรักของแม่มันยิ่งใหญ่แค่ไหน ต้องอดทนทุกอย่าง
ต้องผ่านมันไปได้ ถึงจะเจอปัญหาอะไรก็ตาม
ชีวิตหลังแต่งงานเหมือนตกนรกทั้งเป็น-.-
คือเริ่มเลยนะค่ะ คือเราท้องก่อนแต่ง ตอนหลังแต่งงานเราได้
ย้ายมาอยู่บ้านแฟนแรกๆก็ดีนะ หลังๆก็เริ่มมีทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่หนัก
ทะเลาะขึ้นกู ทุกสิ่งอย่างก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
พ่อกะแม่เราเค้าก็รู้นะ เค้าก็พูดว่า"ถ้าทะเลาะกันบ่อยแบบนี้
ก็ไม่ต้องมาอยู่ด้วยกัน" คือเราจะเลิกก็เลิกไม่ได้ไงยอมรับเลยตอนนั้น
รักและผูกพัน คืออีกอย่างเราก็ต้องอดทนเพื่อลูกในท้อง
พอคลอดเสร็จทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ จนลูกเริ่มโตขึ้นเรื่อย
เริ่มเอาล่ะเราทำอะไรไม่พอใจ พูดอะไรไม่ถูกใจต่อยเรา เตะเรา
ตบเราต่อหน้าลูก ทุกครั้งที่ทะเลาะกันลูกเราจะมองตลอดนะ วันไหนที่
ทะเลาะกันแรงๆ ลูกเราจะละเมอร้องไห้ตอนกลางคืนแบบสะอึกสะอืนเลย
บางทีนอนกอดลูกนอนร้องไห้ เราต้องอดทนเพื่อเค้านะ ทุกสิ่งอย่าง
มันไม่ได้อยู่เพราะรักแล้ว ขนาดตัวเราเองยังอยากมีทั้งพ่อทั้งแม่
ลูกก็คงจะรู้สึกเดียวกะเรา ถ้าเราเลิกไปเราสงสารลูก บางทีเราล้างขวดนมไป
ร้องไห้ไปเลยนะเพราะเราไม่กล้าร้องไห้ให้พ่อกะแม่เห็น
บางทีแฟนเราชอบด่าเราต่อหน้าแม่เค้า ทำอะไรไม่ถูกใจเค้าด่าตรงนั้นเลยนะ
เค้าไม่คิดว่าเราจะอายรึป่าว เวลาจะไปไหนทะเลาะกันตลอด
ตบตีกันบนรถตลอด วันนึงตบหัวเราทุบหัวเราจนบางทีเราเหม่อลอยเหมือนคนบ้า
แต่เราไม่เคยโกรธอะไรเค้าเลยสักครั้งนะ ...
เราเหมือนแบกรับปัญหาไว้คนเดียว เราเล่าให้พ่อให้แม่ฟังไม่ได้
เรากลัวเค้าไม่สบายใจ เราอยากให้เค้าคิดว่าเรามีความสุขดี
บางทีเราเจอปัญหาอะไรมากมายเราอยากได้กำลังใจดีๆ
เราไม่เคยได้ สิ่งที่ได้มีแต่คำดูถูกคำซ้ำเติม เรานอนร้องไห้แทบทุกคืน
มันไม่มีความสุขแล้วอ่ะ ถ้าวันนี้เค้าไม่มีเราเค้าอยู่ได้สบายมาก
เค้าคงใช้ชีวิตได้ตามปกติ เราอยากให้เค้ารู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา
ผู้หญิงคนนี้แบกรับปัญหาไว้คนเดียว มันเหนื่อยมันท้อ ไหนจะแม่สามี
ไหนจะเรื่องในครอบครัว มันกดดันนะ เราเล่าให้ใครฟังไม่ได้
ทุกวันนี้อดทนเพื่อสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆน่ารักๆ ที่กำลังหัดพูด"พ่อ"
หัดพูด"แม่" แม่อดทนเพื่อหนูนะลูก ถึงแม่ไม่มีความสุขในชีวิตเลย
แม่ก็อดทนเพื่อหนูคนเดียว
*ถึงวันนี้เรารู้แล้วรักของแม่มันยิ่งใหญ่แค่ไหน ต้องอดทนทุกอย่าง
ต้องผ่านมันไปได้ ถึงจะเจอปัญหาอะไรก็ตาม