ก็เคยคิดว่าทุกคนก็ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น 

พอโตขึ้น ทุกคนมีหน้าที่การงาน มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้วก็มีครอบครัวที่มีความสุข

แต่พอมาตอนนี้ ก็ไม่คิดว่าการมีครอบครัวคือสิ่งสุดท้ายของเป้าหมายในชีวิตสะแล้ว
เพราะการจะมีครอบครัวมันไม่ง่ายเลย 

การจะเป็นแฟนที่ดีให้กับคนนึง มันยากมาก ทั้งเรื่องของการใช้ชีวิตร่วมกัน
การมีวุฒิภาวะมากพอที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน การเป็นคนคนนึงให้อีกคนคนนึงพึ่งพาได้ตอนเขาต้องการ

..

และการจะมีเด็กสักคน มันยากมาก เพราะว่าเราต้องเตรียมพร้อมในหลายๆด้าน
ทั้งเรื่องของฐานะ ความรู้ วุฒิภาวะ มันไม่ง่ายเลย ที่จะเลี้ยงเด็กคนนึง ให้โตมาอย่างมีคุณภาพ
อยากเลี้ยงให้เขาโตมาแล้วมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีความคิดที่ดี เป็นคนคนนึงที่ดี
อยากให้เขาโตมาแล้วเป็นในแบบที่เขาอยากเป็น มีพลังบวกอยู่เสมอ

แต่ก็นั้นแหละ 

ความพร้อมเรามันยังไม่มากพอที่จะไปถึงจุดนั้นได้

แต่ถ้าไม่มีครอบครัว แล้งอนาคตจะเป้นยังไง

เคยคิดว่าการอยู่คนเดียวก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เรียนจบ ทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวตัวเอง
หาเงินเสี้ยงตัวเองให้ได้ก็พอแล้ว แต่มันไม่ได้ง่ายแบบที่คิดไว้

สถานะภาพการเงินของประเทศมันไม่ได้เอื้อให้เราสามารถใช้ชีวิตได้แบบที่อยากจะเป็น
เงินเดือนที่คาดว่าจะได้มันอาจไม่มากพอที่จะตั้งตัว แล้วจะเก็บให้ได้มากพอที่จะใช้ชีวติตัวคนเดียวตอนหลังเกษียณอายุ

พอมันได้ใกล้ชิดกับคนในหลากหลายรูปแบบ มันทำให้ได้คิดอะไรมากขึ้น
ต่อไป ถ้าเราอยู่ตัวคนเดียว แล้วไม่ได้ทำงาน ไม่ได้มีเงินเก็บมากพอ ไม่ได้มีครอบครัว
แล้วเราจะอยู่ยังไงในสังคมตอนนั้น 

มันทำให้คิดว่า เราจะกลายเป็นภาระของสังคมมั้ย จะทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนหรือป่าว
ถ้าเรามีครอบครัวที่คอยดูแล้วเราตอนนั้น เราคงไม่ต้องเป็นภาระของสังคมใช่มั้ยที่ต้องมาลำบากกับเรา

แต่ในทางกลับกัน การมีครอบครัวก็ไม่ได้เพื่อที่จะให้เราไปเป็นภาระของเขา
ไม่ได้อยากให้มีเขาขึ้นมาเพื่อให้เขาต้องมาดูแลเรา 

และถ้าเกิดได้ครอบครัวในแบบที่ไม่อยากจะให้เป็น
แล้วเราจะทำได้มั้ยกับการที่จะเริ่มตนใหม่อีกครั้ง

มีใครเคยคิดแบบเรามั้ย มีอะไรอยากจะแชร์ให้ฟังบ้างมั้ยคะ