ทุกคนเคยร้องไห้เพราะครอบครัวรึเปล่าคะ

สวัสดีค่ะ เราอายุ12ค่ะ เราเป็นน้องคนเล็กของบ้าน เรามีพี่สาวอยู่1คน เป็นพี่สาวที่ค่อนข้างเพอร์เฟคเลยแหละค่ะ ทั้งการเรียน หน้าตา เรื่องงานต่างๆ ส่วนมากแม่จะตามใจพี่เรามาก ความจริงเราก็ไม่ได้อะไรหรอกค่ะ แต่มีวันนึงตอนที่เราอยู่บนรถแม่เราบอกว่าจำวันที่เราเข้าเรียนครั้งแรกไม่ได้เลยว่าวันไหน มีอะไรเกิดขึ้น แต่ของพี่เรากลับจำได้ พี่ก็บอกวว่าเป็นน้องก็แบบนี้แหละนะ เราก็ขำๆตามไป แต่ว่าความรู้สึกเราตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอ่ะค่ะ มันเสียใจมากๆเลยค่ะ บางครั้งก็คิดถึงขั้นอยากตาย แต่ก็ไม่กล้าบอกครอบครัว กลัวว่าเขาจะเห็นว่าคิดมาก เป็นเรื่องขำๆ เราไม่กล้าปรึกษาอะไรกลับคนในครอบครัวเราเลยค่ะ เราไม่กล้าบอกความในใจ ไม่กล้าบอกวันที่โดนแกล้งเพราะถ้าบอกไปก็มีแต่โดนโทษว่าอ่อนแอเอง เราไม่กล้าเล่าสิ่งต่างๆให้พวกเขาฟังเลยค่ะ และอีกอย่างคือ เราเหมือนไม่มีตัวตนในบ้านค่ะ ชอบโดนเมินภามไปก็ไม่ตอบ ชอบเอาเรื่องในอดีตที่เราอยากลืม กละบมาพูดใหม่เป็นเรื่องตลก ชอบหัวเราะในสิ่งที่น่าอายที่เราเผลอทำลงไป ชอบโทษเราเวลาเราไม่ได้เป็นคนเริ่ม ถ้าเอาจริงๆเราก็ไม่ได้อยากอยู่หรอกนะคะ บ้านหลังนี้แต่เราก็รู้สึกผูกพันกับทุกคน ถึงมันจะเสียใจไปพร้อมๆกันก็ตาม แล้วก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่ไหน ญาติๆคนอื่นๆก็ไม่ค่อยชอบเราด้วยเพราะเราพูดน้อย ขอบคุณที่ทุกคนอ่านมาถึงตอนนี้แล้วนะคะ