โดนจีนตีกระจุยครับ. ความฝันในการควบคุมต้นทุนเหล็ก. มีคนพยายามทำแล้ว.  ที่จริง ลองดูตำนานสหวิริยา. หนึ่งในตำนานบริษัทผู้กล้าที่บุกเบิกอุตสาหกรรมเหล็กไทย.  แต่ลากเลือดเกือบตาย. เมื่อไปเหมาบริษัทถลุงเหล็กในอังกฤษในเครือทาทา. ผลคือ เกือบไม่รอด. ธนาคารไทยสามสี่เจ้าต้องช่วยสำรองหนี้จ้าละหวั่น. อย่างกับเคสการบินไทยย่อยๆ. เคราะดีที่รอดมาได้ ที่จริงผมว่าเขาไม่ผิดนะ น่าชื่นชมในความตั้งใจด้วย.  แต่โลกมันเปลี่ยนไว

จีนเอง มีทั้งแร่มหาศาล. แถมมีโค้กอีกต่างหาก. จะสู้ไหวหรอครับ ราคา logistic ต่ำลงเรื่อยๆด้วย


อย่าเพิ่งไปพูดถึงต้นน้ำเลย เอาแค่เหล็ก recycle ขนาดทาทาในไทย. ที่ซื้อต่อมาจาก. scg ตอนนี้ยังโดนจีนซื้อไปเรียบร้อย เปลี่ยนชื่อไประ

มิลคอนเอง. ส่วนที่เป็น EAF แทบจะเปิดเตาบ้างไม่เปิดบ้างละ วิดวะที่โรงงานก็เทพเหลือเกิน ลดต้นทุนจนพอจะลุยต่อได้แบบลากๆ.  ทั้งที่เอาแค่ค่าไฟในไทย ก็แพงกว่าจีนเกือบเท่าตัวแล้ว

ส่วนโรงรีดเราหลายๆบริษัทกลับยังพออยู่ได้.  จะเห็นว่า ผลิตเหล็กขาดทุน แต่รีดเหล็กกลับกำไร. มันมีสาเหตุเรื่องต้นทุนและการทุ่มตลาดแฝงอยู่  ถ้าจะลุยเหล็กต้นน้ำ.  เราต้องมีแหล่งแร่ปริมาณมากกว่าที่มีอยู่ในปัจจุบัน. และกระบวนการผลิตจากเตา blast ที่ต้องพยายามทำให้ถูกพอจะแข่งราคากับจีนได้ด้วยครับ

เหล็ก เล่นกันที่ราคา.  ไม่งั้นเหล็ก induction furnace grade ไม่รอดทั่วโลกจนถึงทุกวันนี้หรอกครับ


การไม่มีเหล็กต้นน้ำ เสี่ยงอยู่บ้าง เนื่องจาก เหล็ก อยู่ในทุกอุตสาหกรรม. หากเราควบคุมต้นทุนไม่ได้ แต่ต้นทุนถูกควบคุมโดยประเทศอื่น ย่อมไม่ดีแน่


ที่จริงอยู่ไทย ต้องพยาบมมอย่าไปคิดมากครับ ตอนนี้จีน ก็ควบคุมอุตสาหกรรมหลายๆด้านของไทยอยู่แล้ว. พวกใหญ่ๆข้างบน. เขาไม่สนเรื่องแบบนี้หรอก