เรื่องสั้น ตัดสินใจ

เรื่อง  ตัดสินใจ
โดย  ผมชื่อง่วง



เรื่องสั้นเรื่องนี้ เป็นหนึ่งในหัวข้อของกิจกรรมที่มีชื่อว่า ชื่อเดียวเอี่ยวทุกเรื่อง เนื้อหาในเรื่องไม่ใช่เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นจริงแต่อย่างใด ทุกท่านไม่จำเป็นต้องใช้วิจารณญาณใดๆในการอ่านนะครับ



   โรงเรียนมัธยมยอดหญ้าคอนแวนต์ สถานศึกษาแห่งนี้เป็นแบบสหศึกษา เปิดสอนในหลักสูตรมัธยมเท่านั้น นักเรียนทั้งหมด ม.ต้นและม.ปลายรวมกันเกือบๆ 1,000 คน ที่นี่เป็นโรงเรียนระดับมัธยมที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอนี้ ในทุกๆเช้า นักเรียนทั้งหมดจะต้องยืนเรียงแถวหน้าเสาธงเพื่อทำกิจกรรมและเป็นการเช็คชื่อไปในตัว

    บนทางเดินที่ทอดยาวสู่ภายในตัวโรงเรียน เด็กผู้ชาย ม.ต้น 2 คนกำลังวิ่งกระหืดกระหอบเอาเป็นเอาตายไปตามทางเดินกระเป๋าเป้ที่ทั้งคู่สะพายสะบัดซ้ายสะบัดขวาอย่างรุนแรง เนื่องจากทั้งคู่เร่งฝีเท้าสุดชีวิตเพื่อทำเวลาให้ทันเข้าแถวหน้าเสาธง

    "ไอ่ง่วงเร็วดิวะ เร่งหน่อยจะไม่ทันละเนี่ย" บอสเด็กนักเรียน ม.3/2 วิ่งพลางหันกลับไปตะโกนบอกเพื่อนที่วิ่งตามหลังเขาอยู่ ตอนแรกเขากับง่วงก็วิ่งตีคู่มาด้วยกันดีๆ สักพักเขาก็เริ่มโดนทิ้งห่างแต่เป็นการทิ้งห่างโดยที่เขาวิ่งนำหน้าส่วนง่วงนั้นวิ่งตามหลัง ระยะห่างของทั้งคู่เริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
      
    "เออ...ข้ารีบอยู่ แต่มันได้แค่นี้"       ง่วง ม.3/2 เอ่ยตอบอย่างสุดเสียง พยายามเค้นกำลังวิ่งอย่างสุดความสามารถ
"ถ้าไปเข้าแถวไม่ทัน โดนจารย์แผนทำโทษแน่"
บอสหันกลับมาคุยกับง่วง วิ่งเหยาะๆถอยหลัง
"จารย์แผน!!" ง่วงเอ่ยขึ้นหยุดวิ่งทันที
"เออดิ จารย์แผนจอมโหด แล้วเอ็งจะหยุดวิ่งทำไม มาเร็วๆ อุ๊บ!!"

   บอสกำลังพูดอยู่โดยวิ่งถอยหลัง จู่ๆก็ต้องกระเด็นเด้งกลับหน้าคะมำรู้สึกเหมือนตนเองวิ่งชนกับรถสิบล้อ เมื่อพลิกตัวกลับมาภาพที่เห็นทำให้บอสถึงกับใจหายวาบ ร่างชายคนหนึ่งตัวสูงใหญ่ยืนทะมึนขวางทางอยู่
"จะ จารย์แผน!!" บอสโพล่งขึ้น

   อาจารย์แผนที่บอสกล่าวถึง แกเป็นอาจารย์ประจำรายวิชาสังคมศึกษาและยังควบตำแหน่งอาจารย์ฝ่ายปกครองกับอาจารย์ที่ปรึกษาห้อง 3/2 อีกด้วย ชื่อเสียงอันโด่งดังของแกคือความดุ เนียบ ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเกเร ทะโมนแก่นแก้วเพียงใด แต่พอต้องเผชิญหน้ากับอาจารย์แผน ต้องกลายเป็นลูกอ๊อดที่รอความตายจากน้ำมือของพญาช้างป่าตกมันกันเลยทีเดียว

   อาจารย์แผน ขยับขาเดินเข้ามาหาทั้งสองช้าๆ ใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ขยับกรอบแว่นตานิดนึงแล้วตะโกนขึ้นเสียงดัง
"ทำไมมาสาย!!"

   ภายในห้อง ม.3/2 เด็กนักเรียนนับ 40 คนทั้งชายและหญิงกำลังคุยกันเสียงดังอย่างเฮฮา บ้างก็คุยกันเรื่องละครหลังข่าวเมื่อคืน บ้างก็คุยกันเรื่องนักร้องเกาหลีที่ตนชื่นชอบ เด็กสาวบางคนกำลังนั่งจ้องกระจกแป้งพับ เอามือบีบสิวบริเวณหน้าผากด้วยใบหน้าจริงจัง บางคนกำลังก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านอย่างเอาเป็นเอาตาย บอสและง่วงเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีอิดโรย ทั้งคู่ต่างแยกกันไปที่โต๊ะของตน ทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้อย่างแรง
      
   "ขยันกันดีนี่หว่า มาถึงโรงเรียนก็พากันวิ่งรอบสนามบาสแต่เช้า รักสุขภาพกันดีแท้พวกเอ็งนิ" ลิงเอ่ยแซวเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองเดินเข้ามาในห้องเรียน เสื้อของทั้งคู่เปียกปอนไปด้วยเหงื่อ
      
   เขาเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมห้องและยังเป็นเพื่อนสนิทของทั้งบอสและง่วงอีกทั้งยังเป็น 1 ใน 2 หนุ่มฮ๊อตคู่กับบอส ที่บรรดาสาวๆในโรงเรียนต่างหมายปอง พากันร่อนจดหมายรักสีชมพูให้ทั้งคู่ทุกวี่วัน
      
   เขาลากเก้าอี้มาที่โต๊ะของบอสแล้วเอ่ยถามยิ้มๆ "กี่รอบวะ"
บอสที่ขณะนี้นั่งฟุบหน้าลงกับกระเป๋านักเรียนที่เอาขึ้นมาวางบนโต๊ะแทนหมอนไม่ได้เอ่ยตอบ แต่ชูมือขึ้น 3 นิ้ว มือนั้นสั่นน้อยๆเพราะความเหนื่อย
"3 รอบ ชิลล์เลยสิแค่นี้" ลิงพูดทำหน้าเซ็งๆ
" 30!! " บอสตอบออกมาทั้งที่ยังฟุบหน้าอยู่

   "นักเรียน เคารพ!!" น้ำ หัวหน้าห้องสุดสวยตะโกนขึ้นเสียงหวาน ทุกคนต่างตกใจและพากันยืนขึ้นหันไปทางด้านหน้าห้องเรียน เสียงโต๊ะเก้าอี้ถูกลากไปกับพื้นดังระงม สักพักจึงเงียบลง

   "สวัสดีครับ/ค่ะ คุณครู" เด็กทั้งห้องกล่าวพร้อมกันเสียงดัง แต่จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นในระหว่างช่องว่างแห่งความเงียบเพียงไม่กี่วินาทีนั้น คร่อกกกก คร่อกกกก กิจกรรมต่างๆหยุดลงทันที ทุกคนต่างมองมาที่ต้นเสียงเป็นจุดเดียว
      
   "ตะวันๆ ปลุกไอ้ง่วงที หม้อน้ำแห้งแล้วนั่นน่ะ ปลุกๆ เร็ว!!" ลิงกระซิบบอกตะวันเพื่อนสาวสุดสวยหนึ่งในแก๊งค์นางฟ้าประจำห้อง เมื่อได้ยินดังนั้นตะวันก็ไม่รอช้า เธอใช้มือสะกิดสีข้างของง่วงเบาๆ และแรงขึ้น และแรงขึ้นอีกหน่อยง่วงก็ยังคงนิ่ง
      
   เมื่อไม่ได้ผลก็เปลี่ยนเป็นเขย่าตัวเบาๆ และแรงขึ้น และแรงขึ้นอีกหน่อยง่วงก็ยังคงนิ่งเช่นเดิม
      
   สุดท้ายตะวันก็ถลึงตาเม้มปากพองาม ถลกแขนเสื้อขึ้นนิดหน่อยพอให้เห็นต้นแขนขาวนวล แล้วเธอก็ง้างมือขึ้นตบกระโหลกอย่างแรงไป 1 ทีเสียงดัง ผั๊วะ!! ง่วงหัวสะบัดผมกระเจิงตามแรงมือ เขาสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทำตาสะลึมสะลือ หันซ้ายแลขวามองหาที่มาของวัตถุปริศนาที่ตกกระทบหลังหัวอย่างรุนแรง เมื่อไม่พบจึงหันหน้าไปหาลิงกับบอส ส่งสายตาปรือที่เป็นเอกลักษณ์ แล้วเอ่ยขึ้นเนือยๆ  
"ใครเอาไม้ฟาดหัวกูวะ"

   "เห็นหน้าสวยๆ มือหนักแท้วะ เอ็งเห็นหัวไอ้ง่วงสะบัดมั๊ย เอ็งเห็นมั๊ย คอเคล็ดไปละมั๊งนั่น" ลิงเอ่ยกระซิบกับบอสเบาๆ บอสพยักหน้าหงึกๆอย่างเห็นด้วย "สมองมันคงกองรวมกันละแหละ" บอสเอ่ยสำทับ แล้วทั้งคู่ก็พากันหัวเราะคิกคัก
    
   "พอๆ เงียบ!!" เสียงอาจารย์แผนตะโกนลั่นแล้วเดินตรงไปที่ง่วงอย่างประสงค์ร้าย
"เธอ ถ้าอยากนอนไปนอนที่บ้าน นี่มันห้องเรียน" อาจารย์แผนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยจิตสังหารขั้นรุนแรง ง่วงสบตาอาจารย์แผนด้วยใบหน้าเรียบเฉย แล้วเขาก็ลุกขึ้นช้าๆ เพื่อนในห้องต่างตกตะลึงกับการกระทำนั้นของง่วง

    "เอาแล้ว ไอ้ง่วงจะบวกจารย์แผนว่ะ เอาไงดีวะ" ลิงถามขึ้นบอสยืนมองเพื่อนของตนที่บัดนี้จ้องหน้าอาจารย์แถมยังทำตาปรือใส่ แล้วเอ่ยขึ้น
"ก็ต้องห้ามดิวะ ขืนมีเรื่องขึ้นมาไอ้ง่วงเรียนไม่จบแน่" บอสเอ่ยขึ้นทำท่าขยับจะเดินไปห้ามง่วงแต่แล้วก็ต้องหยุด เมื่อเห็นว่าง่วงยกมือขึ้นไหว้อาจารย์แผนอย่างนอบน้อมแล้วกล่าวขึ้นเสียงเนือยๆตามเคย

   "ขอบคุณครับ งั้นผมกลับนะครับ สวัสดีครับ" กล่าวจบง่วงก็คว้าเป้ขึ้นมาสะพายบนบ่า เดินออกจากห้องไปอย่างหน้ามึนๆ สร้างความตะลึงปนงงงันให้กับคนทั้งห้อง แม่แต่อาจารย์แผนก็ยังทำหน้าเหวออ้าปากค้างกระพริบตาปริบๆพูดอะไรไม่ออก
      
   ตอนพักกลางวัน ภายในโรงอาหารแน่นขนัดไปด้วยนักเรียนที่ยืนต่อแถวรอซื้อของกินกันอย่างเป็นระเบียบ แก๊งค์หนุ่มหล่อสาวสวยแห่งห้อง 3/2 นั่งกินข้าวที่โต๊ะประจำ เสียงพูดคุยหัวเราะเฮฮาดังสนั่น
      
   "ไอ้ง่วงแน่นอนดีว่ะ ขอบคุณได้ก็เปิดเฉยเลย จารย์แผนนี่งงไปเลยครับท่าน 555" ลิงพูดจบก็หัวเราดังลั่น เด็กนักเรียนหญิงรุ่นน้องหันมามองเขาแล้วหันกลับไปสบตากัน ทำท่าวี้ดว้ายกระตู้วู้ที่เห็นซุปตาร์ของโรงเรียนระยะใกล้แค่ 2 เมตร
      
   "มันกลับบ้านเลยจริงเหรอวะ ง่ายๆแบบนี้เลย?" บอสเอ่ยขึ้นพลางตักราดหน้าเข้าปาก หันไปมองรุ่นน้องโต๊ะข้างๆแล้วยิ้มให้อ่อนๆ แค่นั้นก็ทำให้สาวน้อยแทบละลาย น้ำกระแอมในลำคอนิดนึงแล้วมองค้อนใส่ บอสยิ้มแหยๆ คงไม่ต้องถามว่า 2 คนนี้เป็นอะไรกัน บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ต้องอกเดาะกันเป็นทิวแถว
      
   "จะไม่โทรถามง่วงหน่อยเหรอว่าอยู่ไหน มันคงไม่เหวอขนาดคิดว่าจารย์แผนอนุญาติให้กลับบ้านไปนอนได้หรอกมั๊ง" ตะวันเอ่ยขึ้น
      
   "พนันกันเอาป๊ะล่ะ เราเล่นไอ้ง่วงอยู่บ้าน โค้กขวดนึงอ่ะ เอาป่าว" ลิงเอ่ยขึ้นทำหน้าเจ้าเล่ห์
      
   "ข้าเอาด้วย ตามเอ็งเลยเพื่อน" บอสเอ่ยขึ้นพลางกอดคอลิงเพื่อนรัก
      
   "เค้าไม่เอาด้วยหรอก แล้วแต่ตัวเองเลย" น้ำพูดพลางหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา
      
   "งั้นเราเล่นด้วย เราว่าง่วงไม่ได้กลับบ้าน โค้กเหยือกนึงพร้อมขนมด้วยเอาป่าว" ตะวันพูดขึ้นยิ้มกริ่ม

   "ตกลง ดีล!!" ลิงโพล่งขึ้นยกมือไปทางตะวัน

   "โอเค ดีล หุ หุ" ตะวันจับมือของลิงเอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะน้อยๆ จากนั้นเธอก็ตะโกนขึ้นเสียงใส

   "ง่วง เอาโค้กมาเหยือกนึง เลย์ 2 นะ เก็บตังค์ที่ลิงเลยจ้า" ง่วงหันกลับมาพยักหน้าตอบรับแบบเนือยๆตามเคย สักพักก็เดินมานั่งลงข้างๆลิง วางเหยือกโค้กและขนมลงบนโต๊ะ ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเอื่ยเฉื่อยตามสไตล์ บอสและลิงนั่งจ้องง่วงอ้าปากค้าง
        
   "อ้อ..ไอ้ลิงตังค์ค่าโค้กกะขนมร้อยนึงพอดี" ง่วงหันไปเอ่ยกับลิงทำท่าหงายมือกระดิกนิ้วดิ๊กๆ ตะวันกับน้ำเห็นดังนั้นก็พากันหัวเราะคิกคัก


(มีต่อนะครับ)