สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกของเรา อาจจะเล่างงๆบ้าง ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ
...ปีนี้อายุ 29 ปีแล้วค่ะ เข้ามาทำงาน กทม. ตั้งแต่เรียนจบ ก็ประมาณ 7 ปีได้แล้ว เราทำงานเอกชนค่ะ ปกติงานที่ทำสามารถขอวันหยุดได้ เราก็ขอลาและกลับบ้านไปหาแม่ทุก 3-4 เดือน (ภาคเหนือตอนบน)
...งานที่ กทม. ก็อย่างที่บอก เป็นงานเอกชน รายได้ประมาณ 65k-75k แล้วแต่ขยันขายแรงงาน เพื่อนๆที่เรียนรุ่นเดียวกัน หลายคนทำงานภาครัฐ ต่อคิวได้บรรจุราชการเกือบหมดแล้ว แต่งานภาครัฐมันก็เงินน้อยกว่านี้น่าจะเท่านึง เราเลือกทำเอกชนเพราะอยากได้เงินแค่นั้นเลย พอคิดว่าจะต้องกลับบ้านจริงๆ ก็คงเลือกงานภาคเอกชนในจังหวัด แต่เงินก็คงจะน้อยกว่า กทม.มากๆ เรื่องงานนี่ก็คิดไม่ตกค่ะ กลัวเงินไม่พอใช้ 😥
...อันที่จริง พ่อกับแม่ก็ยังไม่แก่ ยังทำไร่ทำนาได้ และไม่มีโรคประจำตัวอะไรให้น่าเป็นห่วงมากค่ะ ปัญหาอยู่ที่เราเอง เราอยู่ กทม.แล้วเราว้าเหว่ แต่ก็ทนอยู่มาได้ตั้งหลายปีเนอะ 555
...ในเวลาสองปีที่ผ่านมา เราเสียตาและยายที่เรารักมากที่สุดไป และยังเสียเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยอนุบาลไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ตรวจเจอโรคร้ายแล้วเพื่อนก็จากไปง่ายๆเลย ทำให้เราเริ่มคิดหนักขึ้นว่า คนเรานี่มันก็ไม่แน่ไม่นอน บทจะตาย ก็ตายได้ง่ายๆ
...ครั้นจะกลับไปเลย เงินทองก็ไม่ค่อยมีเก็บ เพราะที่ผ่านมาก็ค่อนข้างใช้เงินเยอะ มาดูรายจ่ายของเรากัน ค่าผ่อนบ้านที่ปลูกให้พ่อกับแม่, ค่าส่งน้องสาวเรียน ป.ตรี (กลางปีนี้น้องจะเรียนจบแล้ว เย่ๆๆ), ค่าหอพัก กทม., ค่าประกันชีวิต, ค่าโทรศัพท์, ค่ากินอยู่ของพ่อและแม่
...เลยอยากจะขอความเห็นชาวพันทิป ว่าการที่คนเราจะย้ายที่อยู่กลับภูมิลำเนา เราต้องมีความพร้อม และต้องรับความเสี่ยงขนาดไหน พูดตรงๆก็กลัวจะไปไม่รอด อายชาวบ้านนะ ถ้าต้องกลับมาทำงาน กทม.ใหม่อีกรอบน่ะค่ะ 555
.....ถ้ากลับบ้านจริงมีเงินฉุกเฉินให้ใช้ลองอยู่บ้าน 6 เดือน เท่านั้น !! เวลาแค่นี้ จะปรับตัวได้หรือยังหนอเรา
....บ่นมาเยอะมาก ตัดจบเลยดีกว่านะคะ 🤣 ขอคำเเนะนำทุกท่านด้วยค่ะ อยากดูหลายๆมุมมอง เพื่อที่เราจะได้คิดและตัดสินใจว่าจะเอาไงดีกับชีวิตค่ะ
กลับบ้านเกิดเมื่อไหร่ดี? กลับแล้วจะตั้งตัวลำบากไหม
...ปีนี้อายุ 29 ปีแล้วค่ะ เข้ามาทำงาน กทม. ตั้งแต่เรียนจบ ก็ประมาณ 7 ปีได้แล้ว เราทำงานเอกชนค่ะ ปกติงานที่ทำสามารถขอวันหยุดได้ เราก็ขอลาและกลับบ้านไปหาแม่ทุก 3-4 เดือน (ภาคเหนือตอนบน)
...งานที่ กทม. ก็อย่างที่บอก เป็นงานเอกชน รายได้ประมาณ 65k-75k แล้วแต่ขยันขายแรงงาน เพื่อนๆที่เรียนรุ่นเดียวกัน หลายคนทำงานภาครัฐ ต่อคิวได้บรรจุราชการเกือบหมดแล้ว แต่งานภาครัฐมันก็เงินน้อยกว่านี้น่าจะเท่านึง เราเลือกทำเอกชนเพราะอยากได้เงินแค่นั้นเลย พอคิดว่าจะต้องกลับบ้านจริงๆ ก็คงเลือกงานภาคเอกชนในจังหวัด แต่เงินก็คงจะน้อยกว่า กทม.มากๆ เรื่องงานนี่ก็คิดไม่ตกค่ะ กลัวเงินไม่พอใช้ 😥
...อันที่จริง พ่อกับแม่ก็ยังไม่แก่ ยังทำไร่ทำนาได้ และไม่มีโรคประจำตัวอะไรให้น่าเป็นห่วงมากค่ะ ปัญหาอยู่ที่เราเอง เราอยู่ กทม.แล้วเราว้าเหว่ แต่ก็ทนอยู่มาได้ตั้งหลายปีเนอะ 555
...ในเวลาสองปีที่ผ่านมา เราเสียตาและยายที่เรารักมากที่สุดไป และยังเสียเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยอนุบาลไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ตรวจเจอโรคร้ายแล้วเพื่อนก็จากไปง่ายๆเลย ทำให้เราเริ่มคิดหนักขึ้นว่า คนเรานี่มันก็ไม่แน่ไม่นอน บทจะตาย ก็ตายได้ง่ายๆ
...ครั้นจะกลับไปเลย เงินทองก็ไม่ค่อยมีเก็บ เพราะที่ผ่านมาก็ค่อนข้างใช้เงินเยอะ มาดูรายจ่ายของเรากัน ค่าผ่อนบ้านที่ปลูกให้พ่อกับแม่, ค่าส่งน้องสาวเรียน ป.ตรี (กลางปีนี้น้องจะเรียนจบแล้ว เย่ๆๆ), ค่าหอพัก กทม., ค่าประกันชีวิต, ค่าโทรศัพท์, ค่ากินอยู่ของพ่อและแม่
...เลยอยากจะขอความเห็นชาวพันทิป ว่าการที่คนเราจะย้ายที่อยู่กลับภูมิลำเนา เราต้องมีความพร้อม และต้องรับความเสี่ยงขนาดไหน พูดตรงๆก็กลัวจะไปไม่รอด อายชาวบ้านนะ ถ้าต้องกลับมาทำงาน กทม.ใหม่อีกรอบน่ะค่ะ 555
.....ถ้ากลับบ้านจริงมีเงินฉุกเฉินให้ใช้ลองอยู่บ้าน 6 เดือน เท่านั้น !! เวลาแค่นี้ จะปรับตัวได้หรือยังหนอเรา
....บ่นมาเยอะมาก ตัดจบเลยดีกว่านะคะ 🤣 ขอคำเเนะนำทุกท่านด้วยค่ะ อยากดูหลายๆมุมมอง เพื่อที่เราจะได้คิดและตัดสินใจว่าจะเอาไงดีกับชีวิตค่ะ