ทำอย่างไรถึงจะมีความสุขในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบ?

ฉันเป็นลูกคนเดียวพ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่ฉันยังเด็กซึ่งแม่ก็มีแต่เงินที่เลี้ยงดูมาโดยตลอดแต่สิ่งที่อยากได้ไม่ใช่เงินมันคือความอบอุ่นที่อยากได้จากแม่แต่ว่าเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะพาไปกินข้าวหรือสร้างความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกแม่เป็นคนที่อคติถือและยิ่งในศักศรีมากจนไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกยังไงหรือเป็นอะไรโอเครึป่าวเพียงแค่คนรอบข้างพูดอะไรก็จะเอามาด่าว่าทั้งที่มันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันแต่ก็พูดไปก่อนการมองโลกของแม่นั้นค่อนข้างที่จะเหมือนความคิดในด้านลบอยู่เสมอไม่ว่าฉันจะพยามช่วยอะไรหรือทำอะไรให้กับแม่ได้ชมนั้นไม่มีเลยมีแต่ความเตือนค่อยด่าว่าจนฉันเองไม่สามารถรู้ได้ว่าสิ่งไหนที่ฉันทำมันคือดีแล้วมีแต่ค่อยติเตือนว่าร้ายโดยคำพูดและบังคับให้ฉันเป็นในแบบทีเขาเป็นเขาจะพูดอยู่เสมอว่าเขาไม่เคยทำอะไรผิดพลาดทั้งที่ฉันเป็นคนแก้ไขให้แล้วก็ดุว่าฉันที่ชอบทำอะไรผิดพลาดอยู่เสมอฉันเคยหนีออกจากบ้านนึงครั้งแต่น้าได้ตามฉันกลับมาเพราะหมาที่ฉันรักโดนกัดฉันเลยกลับมาอีกครั้งเพื่อที่จะเอาหมาไปหาหมอเพราะแม่ไม่พาไ และลืมบอกว่าทุกการกดดันที่ฉันเจอมันทำให้ฉันเป็นโรคซึมเศร้าแต่แม่คิดว่าอาการของฉันมันก็แค่คนที่เรียกร้องความรักไม่ได้หนักหนาอะไรเดี๋ยวมีแฟนก็หายจะมาหาหมอทำไมให้เสียเงินทุกครั้งที่ไปหาหมอฉันก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจกับการกระทำของแม่คือฉันไม่สามารถคุยแบบที่ครอบครัวอื่นๆหรือเพื่อนๆของฉันได้ฉันไม่สามารถเล่าเรื่องดีใจหรือเสียใจในวันนั้นๆได้ฉันมีแต่น้องหมาที่ค่อยรับฟังทุกเรื่องที่ฉันอยากจะเล่าให้กับแม่ของฉันฟังฉันรู้สึกขาดความอบอุ่นฉันไม่ต้องการความร่ำรวยหรือมียศศักดิ์ใดๆฉันของแค่เพื่อแม่ที่อยู่ค่อยรับฟังพูดคุยกันเหมือนครอบครัวอื่นฉันไม่เคยได้รับมันเลยบางทีฉันก็แกล้งซื้อแพ็คเกจไปเที่ยวแล้วโกหกแม่ว่าเพื่อนไม่ไปแล้วไปกับฉันหน่อยเค้าก็ไปเป็นเพื่อนทุกครั้งที่ฉันเห็นรอยยิ้มของแม่ฉันแทบไม่ต้องการอะไรเลยนอกจากสิ่งนี้แต่ฉันทุกการกระทำที่ฉันเจอมาโดยตลอดทำตามที่เค้าต้องการให้ฉันเป็นมาตลอดที่ฉันทำตามเพราะฉันอยากได้คำชมความยินดีจากเค้ามาโดยตลอดและร้องขอความรักความอบอุ่นตลอด25ปีจนตอนนี้ฉันทำให้เค้าเสียใจคือฉันท้องเค้าก็ใช้ไม้ตีฉันเพื่อให้ฉันเอาออกเพราะเค้าอายคนแต่เราบอกจะทำยังไงก็ได้แต่ขอไม่เอาออกจนแฟนต้องเข้ามารับผิดชอบโดยการมหมั้นเพื่อความสบายใจของเค้าและแล้วเค้าก็พูดตลอดเรื่องความอายคนและต่างๆนานาว่าลูกในท้องของฉันจะต้องมาทำให้ฉันเสียใจทั้งที่แฟนก็จะมารับผิดชอบทั้งหมดแต่ก็ยังพูดแช่งขอให้ลูกของฉันำให้เสียใจในแบบที่เค้าเสียใจฉันก็บอกกับแม่ถ้าเราให้ความอบอุ่นมันมากพอเราจะไม่เสียใจและรู้สึกผิดที่เราเรื่องมันมาไม่ดีเองเราพูดทุกครั้งที่แม่พูดถึงลูกเราในทางที่แย่ทั้งลูกยังไม่ทันคลอดออกมาเรารู้สึกแย่มากนะแต่เราก็พยามมานั่งคุยกับลูกในท้องว่าใครจะมองว่าหนูเป็นยังไงแต่ยังไงแม่จะรักและให้ความอบอุ่นกับหนูหนูจะต้องเกิดมาในแบบที่หนูอยากเป็นหนูไม่ต้องโตมาอบู่กับความคาดหของใครนะลูกแม่กับพ่อรักหนูนะ ทุกครั้งที่ท้อคิดสั้นความคิดมันไม่เหมือนเดิมแล้วจากทำอะไรไม่คิดคิดว่าตายคือจบแต่ตอนนี้คิดถึงคนอื่นมากคิดต้องขอบคุณตัวน้อยที่ทำให้เรายังอยู่ในทุกวัน