เราพึงแต่งงานแต่เราไม่มีความสุขกับชีวิตคู่เลยค่ะ

ย้อนเรื่องให้ฟังก่อนน่ะค่ะ เราคบกับแฟนคนนี้มาได้4ปีค่ะเราคบเพราะครอบครัวเราให้คบค่ะ การคบกันของเราเหมือนแค่คบกันไปเฉยๆ เราไม่ได้พยายามศึกษาหรือสนใจอารัยเค้ามากอ่ะค่ะเพราะเราคิดแค่ว่าเด่วก้อเลิกกัน ในเดือนๆนึงเราเจอหน้ากัน2-3 ครั้ง เค้ามาที่บ้าน ยิ่งเรื่องเที่ยวด้วยกันก้อแทบไม่มีเรยค่ะเพราะเราไม่ชอบเที่ยว บางครั้งเราก็ลืมว่ามีเค้าด้วยค่ะ เราเปนคนติดเพื่อน ไม่ชอบยึดติดกับอารัยเราไปเคยวาดฝันว่าจะแต่งงานด้วยซ้ำ เค้าเคยในที่บ้านมาขอเรา2รอบค่ะแต่เราบอกกับพ่อแม่ว่ายังไม่เอา ทางฝ่ายนั้นก้อมาจี้ฝ่ายเราว่าจะให้แต่งเมื่อไหร่ พ่อเราเรยพูดไปก่อนว่ารอเราเรียนจบค่อยมาคุยกันใหม่ ทางฝ่ายเค้าเรยยอมกลับค่ะ ในระยะเวลาช่วงที่เรียนเราเคยพยายามเลิกกับเค้าหลายรอบค่ะ แต่ทางบ้านเราก้อจะเข้ามามีส่วนทำให้เราเลิกไม่ได้ ทางบ้านชอบพูดว่า ‘จะเลิกก้อเลิกไปแต่กุจะรอดูว่าคนใหม่ของจะดีเท่าคนนี้ไหม’เราได้ยินประโยคนี้ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับเค้าเรยค่ะ มันทำให้เราไม่กล้าเลิกเพราะเราไม่รู้อนาคตข้างหน้าว่าคนใหม่ของเราจะดีหรือจะเลว ความสัมพันธ์ของเราเรยค้างคาอยู่แบบนี้แต่ใจเราอยากเลิกมากแต่มีแต่คนเข้าข้างเค้า จนกระทั่งเราเรียนจบ เค้าได้พูดกับเราว่าพร้อมแต่งยังเราก้อพูดออกไปชัดเจนว่าเราไม่พร้อมเรายังไม่อยากแต่งจะรีบทำไมไม่คิดว่าอาจจะเจอคนที่ใช่กว่านี้หรอ เราพูดไปแบบนี้เค้าก้อทำเหมือนฟังเราแต่จิงๆแร้วป่าวเรย เค้าแอบไปคุยกับพ่อแม่เราแร้วว่าจะให้ฝ่ายเค้ามาคุยเราเปนคนสุดท้ายที่รู้ เราพยายามขัดทุกอย่างแร้วว่าไม่เอาๆ เราเคยพูดออกไปว่าไม่รักหนูหรอถึงจะให้หนูรีบออกจากบ้าน แม่เราร้องไห้แร้วแม่ก้อพูดว่าคนนี้ดีที่สุดแร้ว ดีที่สุดสำหรับพวกเค้าแต่เราไม่อยากได้ วันที่เค้ามาขอเราไม่ก้าวขาขึ้นบ้านมานั่งฟังที่เค้าพูดตกลงกันด้วยซ้ำ แร้วระหว่างที่เตรียมงานความรู้สึกของเราที่มีต่อเค้ามันได้ดีขึ้นเรยกลับแย่ลงด้วยซ้ำ เราไม่สนใจที่จะเตรียมงานเรยคนที่บ้านเราเคลียหมด ทางบ้านก้อว่าเราว่าไม่คิดที่จะสนใจดูทั้งๆที่เปนงานตัวเอง เราเรยย้อนว่า ก้ออยากจัดงานนี้กันเองหนิก้อเคลียกันไปสิหนูไม่ได้อยากให้มันมีด้วยซ้ำ ทางบ้านเรยพูดว่า พูดตอนนี้แร้วมันจะได้อารัยขึ้นมา ทำได้อย่างเด่วคือทำใจอยู่กันไปเด่วก้อรักเอง ช่วงที่เตรียมงานจะเปนช่วงที่เราทะเลาะกับที่บ้านบ่อยมาก ทะเลาะกันเกือบทุกวันแทบจะคุยกันดีๆไม่ได้เรย เราเคยคิดที่จะหนี แต่ถ้าเราหนีเราก้อต้องหายออกไปจากชีวิตทุกคนเรยมันเหมือนเราจะกลับมาไม่ได้แร้ว ช่วงที่เตรียมงานเปนช่วงที่เรากับแฟนแทบไม่ได้คุยไม่ได้เจอเรยค่ะ เค้าพยายามคุยกับเราน่ะแต่เราไม่อยากคุยกับเค้าเรยค่ะ จนกระทั่งวันแต่งงานเรายิ้มให้แขกทุกคนในงานค่ะยกเว้นแฟนเรา เราแทบไม่มองหน้าเค้าเรยด้วยซ้ำค่ะ คืนวันที่เข้าหอเค้าก้อเหมือนอยากจะมีอารัยกับเราน่ะค่ะแต่เราหลับหนีแร้วบอกว่าเหนื่อยๆ พอเช้ามาเราถามเค้าแค่ว่าจะกลับบ้านตัวเองวันไหนเค้าก้อบอกว่าเด่วกลับแหละเพราะ พน.ต้องไปทำงาน เราจะทำไงดีค่ะตอนนี้เราไม่อยากมองหน้าเค้าซ้ำ ความรู้สึกของเราก้อไม่ได้ดีขึ้นด้วยเรยค่ะ เราอยากร้องไห้แต่เราร้องไม่ออกแร้ว เราอยากจะพูดแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน บางครั้งเราอยากนอนหลับเปนเจ้าหญิงนิททาเรยค่ะ คือยังมีชีวิตอยู่แต่ไม่รับรู้เรื่องอารัยแร้ว