ผมควรทำยังไงกับความคิดและชีวิตตอนนี้ดี

สวัสดีครับผมเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาแห่งหนึ่ง ตอนนี้ศึกษาอยู่ชั้นปี3 ในส่วนตัวผมเองเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด พูดน้อย เรียกได้ว่า เป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าหาเพื่อน ไม่ค่อยน่าผูกมิตรด้วย ผมเป็นคนที่ไม่กล้าคุยกับเพื่อน รู้สึกเขิลๆเวลาที่จะพูดกับเพื่อน ซึ่งเป็นปัญหาอย่างหนึ่งของเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาทั้งหมดเลยซ้ะทีเดียว เรื่องมันเริ่มต้นจาก ย้อนไปเมื่อ3ปีที่แล้วก่อนที่ผมจะเรียนจบ ม.6 ผมไม่รู้จะเรียนอะไรต่อดี แต่ความหวังของครอบครัวคืออยากให้ผมเรียนมหาวิทยาลัย แม่จะคอยบอกกับผมเสมอว่าอยากให้ผมเรียนสูงๆจะได้สบายไม่ต้องมาทำงานลำบากเหมือนแม่ จะได้มีการมีงานดีๆทำ ญาติห่างๆฝั่งพ่อเป็นอัยการ แม่ผมก็อยากให้ผมเรียนทางด้านนี้ ประกอบกับที่ผมไม่รู้จะเรียนอะไร ผมจึงเรียนนิติศาสตร์ พอเข้าสู่รั้วมหาลัย ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยผู้ก็สัมพันธ์ไมตรี กับเพื่อนๆเท่าไหร่จึงทำให้ผมไม่มีเพื่อนเลย บางทีมันก็เศร้านะแต่มันก็ต้องโทษตัวเอง ถามว่าพอมีเพื่อนไหมก็พอมี แต่ก็คุยกันผ่านๆ บางทีผมก็รู้สึกโดดเดี่ยว ปี1ผมต้องเดินไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว เดินไปเรียนคนเดียว จนจบปีหนึ่งผ่านไป เกรดก็ออกมาไม่ค่อยดีนักผมก็รู้สึกตัวเองว่าผมไม่ได้ชอบทางด้านนี้ แต่ผมก็ไม่รู้จะไปเรียนทางด้านไหน ผมจึงเรียนนิติศาสตร์ต่อพอขึ้นปี2  ผมก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิม เดินไปเรียน คนเดียว กินข้าวคนเดียว แต่เวลาพอผมไปขอกินข้าวกับเพื่อนคนอื่นหรือไปนั่งเรียนกับเขา บางทีไปนั่งเรียนกับเพื่อนกลุ่มนึง พอเขาเรียนเสร็จเขาก็ไป มันก็ทำมห้เราคิดไปว่ามันเหมือนส่วนเกิน ผมจึงเลือกที่จะอยู่คนเดียว จนจบปี2 นานๆวันขึ้นผมก็เริ่มมีเรื่องให้คิดมากมาย ทั้งเรื่องการปรับตัวเข้าสังคม ทั้งเรื่องการเรียน เกรดก็แย่ลงกว่าเดิม จนผมเบื่อที่จะเรียนมากๆ ผมไม่ชอบกฎหมายเลยสักนิด แต่ผมก็ไม่อาจจะถอนตัวได้ ส่วนหนึ่งผมทำใจยอมรับตัวเองไม่ได้ที่จะเรียนแล้วไปไม่รอด ความคาดหวังต่างๆมันถูกมาฝากไว้ที่ผม ผมจะไปเล่าไปปรึกษาใครก็ไม่ได้ ผมก็ได้แต่ฝืนเรียนมา ผมร้องไห้กับตัวเองบ่อยครั้งมากทั้งเหนื่อยทั้งท้อ บางทีผมก็คิดว่าการเรียนมันอาจจะไม่ได้เหมาะกับทุกคนก็ได้ อยากจะลาออกบ่อยครั้ง แต่พอเห็นหน้าแม่แล้วมันก็ทำใจที่จะลาออกไม่ได้สักครั้งผมไม่อยากเห็นแม่ต้องมาผิดหวัง แต่ตัวผมเองเริ่มจะเรียนต่อไม่ไหวแล้ว จนตอนนี้ผมขึ้นมาปี3เทอม2 เนื้อหาที่เรียนมันก็ยากขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มจะรับทุกอย่างไว้ไม่ไหวแล้ว แต่ยิ่งมาปี3พอจะลาออกมันกลับมีเรื่องให้คิดมากกว่าเดิม ไหนะเรื่อง ผมจะทำใจยอมรับยังไงถ้าผมเรียนไม่จบ แม่จะเสียใจในตัวเรามากไหม แล้วถ้าผมลาออกไปชีวิตแย่กว่าเดิมผมตะยอมรับมันได้ไหม เสียดายเวลาที่ผ่านมา3ปี หรือที่แท้จริงแล้วผมอาจจะไม่ได้เหมาะที่จะอยู่บนโลกใบนี้ หลายๆคำถามมากมาย ที่เข้ามาวนเวียนซ้ำๆอยู่ในความคิดผมในทุกๆวัน ผลสอบเทอมนี้ดูน่าจะแย่กว่าในทุกๆเทอมผมไม่ไหวแล้วครับ ผมไม่รู่จะทำยังไงจะหาทางยังไงแล้วครับ ผมได้แต่นั่งร้องไห้
 #ผมขอคำแนะนำ
 #คำปรึกษาได้ไหมครับ