คือตอนนี้คิดถุงแม่มาก แต่เรากลับบ้านแม่ครั้งล่าสุดเราดิ่งจนต้องกลับไปหาหมอทั้งๆที่รักษาจนดีขึ้นมาแล้ว คือเราไม่ได้มีปัญหากับแม่แต่เรามีปัญญาดับแม่ของแม่และพ่อของแม่นะคะ คือเราเคยดิ่งมากๆจนต้องหาหมอ(เราบอกคนบ้านพ่อให้พาไป) ซึ่งสาเหตุคือเราทะเลาะกับแม่เรื่องของแม่กับพ่อและการเรียน เพื่อนด้วย ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรมาก หาหมอกินยา แต่วันหนึ่งเราก็ใช้ชีวิตปกติ จนตอนเราเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน เราใส่หูฟังค่ะ ฟังเพลงเบาๆที่ฟังแล้วรู้สึกดีขึ้น เราก็จนไปปกติแต่แม่ของแม่เขาอยู่ข้างล่าง แล้วเขาเห็นเราแล้วพูดขึ้นมาว่า ถ้ายากตายนักก็ตายไปสิ แค่คำนั้น เราดิ่งมากกว่าเดิมมากๆเลยค่ะ เราพยายามฆ่าตัวตายทุกอย่าง แม่ไม่รู้เลยสักอย่าง คนที่ช่วยเราคือพ่อ  พ่อให้กำลังใจเรา พ่อพาเราไปหาหมอตลอดเรากลับไปอยู่กลับพ่อช่วงนั้น แต่เราเป็นห่วงแม่ เราอยู่กับแม่มาตลอดถ้าแม่ไม่มีเราเขาจะเป็นยังไง เราเลยกลับไปหาแม่ เราก็อยู่แบบไม่สนเขา จนวันหนึ่งแม่ด่าเราค่ะ ว่าทำไมทำกับแม่ของแม่แบบนี้ไม่เรียกคุย ไม่ยิ้ม ไม่อัไรกับเขาเลย เราสารภาพนะคะว่าเราทำแบบนั้นจริง แต่จะให้เราไปยิ้ม ให้เราไปคุยกับคนที่ไล่เราไปตาย เราทำไม่ได้จริงๆ เราก็พยายามฝืนยิ้มให้เขาแล้วแต่เราทำไมาได้จริงๆ จนวันหนึ้งแม่เราเขาเห็นแผลที่เรากรีดข้อมือค่ะ แผลใกล้แห้งแล้ว แม่ถามว่าทำไปทำไม เราบอกแม่ แม่โทษว่าเปผ็นความผิดเรา เราไม่โกรธนะคะ แม่จะโทษเราเราโอเค แต่เราก็บอกแม่ไปว่าสาเหตุที่เราทำมันมีอะไรบ้างถึงแม่จะตวาดจะอะไรแต่เราชินแล้ว ภ้าแม่ไม่โมโหแม่ก็เป็นแม่ที่ดีมากๆ แต่สภาพตอนนั้นของเรามันทุเรศจริงๆแหละ 5555 เรากับแม่ทะเลาะกันแบบนี้ไปหลายครั้งเลย จนวันหนึ่ง แม่เหมือนจะไปถามแม่ของแม่ว่าเคยไล่เราไปตายไหม รู้ไหมค่ะว่าเขาตอบว่ายังไง "ไม่เคย" ตลกดีนะคะ ที่คนพูดไม่ยักกะจำที่ตัวเองพูดแต่คนที่รับกรรมกับเป็นเรา รู้ไหมค่ะ วันที่เรากรีดข้อมือครั้งแรกคือกลางบ้านของเขา พวกเขาก็เดินผ่าน เราทั้งร้องไห้ทั้งทำร้ายตัวเอง แต่พวกเขาก็เดินผ่านไม่มีแม้จะถาม มานึกย้อนก็ตลกดีค่ะ เราไม่ได้ทำเพราะอยากเรียกร้องความสนใจนะคะ ในการกรีดคร้งนั้นแต่เราทำไปเผื่อระบายความเจ็บมากกว่า เราทรมานมาก แต่ตอนเรากรีดตัวเแงมันรู้สึกเบาลงไปบ้าง ครั้งแรกทีาเรากรีดมันไม่ได้เข้าลึกมาก แต่กรีดจนแขนดูไม่ได้ไปข้าง แล้วแม่เคยไปถามว่าว่าเขารู้ไหมว่าเราทำร้ายตัวเอง เราร้องไห้ เขาบอกเขาไม่รู้ ไม่รู้ทั้งๆที่เดินผ่าน ไม่รู้ทั้งๆที่คนข้างบ้านรู้ 5555 ตลกดี จนเราสภาพแย่มากๆแม่ด่าเราก็ไม่ดีขึ้น พ่อก็พยายามที่จะรับฟัง จะเอาเราไปอยุ่ด้วยแต่ตอนนั้นมันเปิดเทอมแล้วถ้าอยู่กับแม่เราจะไปเรียนสะดวกกว่า แล้วจากที่เราทะเลาะกับแม่เรื่องพ่อกับแม่ เราก็เปบี่ยนมาเป็นทะเลาะกับแม่ เรื่องแม่กับพ่อของแม่แถน 5555 ใช่ค่ะ จากตอนที่แม่เห็นแผล(ที่เหลือรอยจายๆไม่แน่ใจว่าเห็นได้ยังไง)เขาโกรธแหละ เขาถามเราว่าเป็นอะไร เป็นบ้าหรอ เราว่าตอนนั้นเราคงบ้าไปแล้วแหละ 555 จนกระทั้งวันหนึ่งสภาพเรามันคงแย่มากๆเขาเคยให้ป้าสะใภ้มาคุยกับเรา คุยไปคุยมาเราได้ออกมาอยู่หอคนเดียว ตแนนั้นเราแฮปปี้มากกกกก มามาหาที่หอทุกอาทิตย์ จริงๆก็ไม่ทุกอ. แต่อย่างน้อยทุกเดือนแม่จะมาหา จนเราจบม.5 เราก็ต้องกลับไปอยู่บ้าน เราก็เออ อยู่ได้แหละอยู่สักแปป แล้วไปอยู่บ้านพ่อสลับๆกันก็น่าจะโอเค อยู่ได้แค่ไม่ถึงอาทิตย์ โดนด่า หาว่สแกล้งทำเอกสารราชการเขาเสียหาย คือ เขา(แม่ของแม่)ให้เราช่วยเซ็นสำเนาถูกต้อง เราก็เซ็นตามปกติ ที่แบบขีดสองขีดตรงรูปบัตรปปช. แล้วเซ็นว.ป.ด. สำเนาถูกต้อง ใช้เพื่ออะไรอย่างงี้ แต่เขาหาว่าแกล้งดขา ด่าสสดเสียเทเสีย จนเราทะเลาะกับแม่เพราะแม่ไม่เข้าข้างเราเลย เราทั้งเปิดเน็ตให้ดูว่าเราเขียนถูกแล้ว เราทำทุกอย่างให้เขาก็ไม่เชื่อเรา ถูกตีด้วยมั้งตอนนั้น คืนนั้นเราร้อฃจนหลับตื่นขึ้นมาจะซักผ้าให้แม่ เราเตรียมเก็บของไผบ้านพ่อ แม่ของแม่ก็บอกด่าเราอีก ด่าเราว่าถ้าเราไปบ้านพ่อเราอกตัญญู บอกเราว่าเนี้ยแม่ไม่อยากให้เกิดมาเกอดมาเพราะพ่อกับแม่พลาด ตายไปตกนคกแน่ กูเป็น...นะ ทำยังงี้กับกู เขาพูดกับเราเยอะมาก จนมันมีคำหนึ่งที่เราแบบไม่ไหวคือ ๆม่รักแม่ใช่ไหม ถึงจะไปอยู่กับพ่อ เราแบบถ้าไม่รักเราจะทนอยู่แบบนี้หรอ อ่อใช่ค่ะหลังจากคืนนั้นเราแทนเขาว่าคุณเวลาที่เราพูดกังเขา เขาด่าเราว่ากูเป็น... ไม่ต้องพูดคุณ ให้กูรำคาญเลย เราอยากบอกเขาว่า คุณทำอะไรกับเรา เราจำได้ทุกอย่างอะ คุณกรอกหูเราตั้งแต่ประถมว่าแม่เคยทำแท้งเรา แต่เราไม่ออก พ่อไม่ได้รักเรา ย่าไม่รักเรา น่าแปลกเราโตขึ้นมาโดยรักคุณไปได้ยังไงตั้งหลายปี5555 ต่อนะคะเราโทรไปหาแม่ ถามว่าแม่ไม่อยากให้หนูไปอยู่กับพ่อหรอ หนูรักแม่นะ ถ้าแม่ไม่อยากให้หนูไปหนุก็ไม่ไป เราพูดจริงนะ ณ ตอนนั้นถ้าแม่ไม่อยากให้เราไปเราจะอยู่ อยู่จนกว่าเราจะตายอะ แต่แม่คงเห็นเราแย่มากเลยมั้งเลยยอมให้เราไปหาพ่อทั้งๆที่เมื่อคืน(ตอนนั้น)เขาโกรธมาก จนตอนนี้เราหลุดพ้นมาเรียนมหาลัยแล้ว เราเคยกลับบ้านไประยะเวลาสั้นๆ 2 วันเสาร์ อาทิตย์ เราดิ่งทุกครั้งที่กลับไปเลย แต่เราก็อยากกลับไปเจแหน้าแม่ นี้เราเบี่ยงไม่กลับบ้านเลยมา 3 เดือนแล้ว เหตุผลตอนแรกที่ไม่กลับคือ แม่เคยโมโหเราว่าเนี้ยกลับมาก็เป็นภาระต้องไปรับที่ท่ารถตู้ เราก็เลยไม่กลับ แต่ตอนนี้แม่คือคอยถามว่าจะกลับไหม แม่เขาอยากให้เรากลับ เราก็อยากกลับแต่อีกใจก็ไม่ ใครที่อ่านคิดว่าเราควรกลับไหม