คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ อยากให้รับฟังเราหน่อย
บ้านเราตอนนี้มีอยู่3คนมีแม่ เรา น้อง
ถามว่าแม่รักเรามั้ย เขาก็รักเรานะ แต่สำหรับเรามันมากเกินไปค่ะ มากเกินจนเราไม่ได้รู้สึกรัก แต่เรารู้สึกอึดอัดแทน ตั้งแต่เด็กๆเลย เวลาเราทำอะไรผิด ไม่ดี เอะอะเขาก็ตีๆๆเรากับน้องค่ะ ทั้งไม้แขวน ไม้กวาดโดนมาหมดแล้ว แต่เขาบอกว่าเขาตีเพราะรักค่ะ เขาไม่ได้สอนเราด้วยเหตุผลเลย เดินมาก็โดนตีล้ะ เราโครตเกลียดแม่เลย ตั้งแต่เล็กจนโต แต่ด้วยจิตสำนึกเลยไม่อยากหนีออกจากบ้าน เราไม่เคยได้มีพื้นที่ส่วนตัวเลยค่ะ ตอนมัธยมเราลองคุยๆกับคนคุยคนนึง (เด็กเริ่มอยากมีความรัก) เริ่มฟังเพลงเกี่ยวกับความรัก เขาก็มาแอบดูเราคุยหลังเก้าอี้ แล้วก็มีหลายครั้งที่ชอบแซวเราว่าฟังเพลงเลิฟๆ คือมันผิดตรงไหนก่อน โครตเกลียดคนแบบนี้ รุกล้ำความเป็นส่วนตัวสุดๆ
เขาคอยช่วยเหลือเรา จนเราจะทำอะไรไม่เป็น อย่างการบ้านงี้เขาบอกจะทำให้ แต่ไม่ได้สอนเราให้คิดเองทำเอง พอเราทำไม่เป็นก็มาว่าเราว่าไม่หัดทำ **เอ้า ก็เสนอตัวทำให้ทุกอย่างเองอ่ะ
แล้วเรื่องเม้าท์มอยนะ ชอบแคร์คำพูดป้าข้างบ้าน บังคับให้เราทำตัวอย่างนู้นอย่างนี้ กลัวคนในหมู่บ้านเอาไปนินทา ลูกเพื่อนบ้านเรียนเก่งก็มากลุ้มกับเราว่าเราเรียนไม่เก่ง พาเราไปเรียนพิเศษ เรียนนู่นเรียนนี่ ไม่อยากให้น้อยหน้าใคร ทั้งที่เราเคยขอร้องแล้วนะว่าเราไม่อยากเรียน
จนช่วงม.ปลายเนี่ยแหละ เราขัดขืน คือตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วอ่ะ เราเบื่อทุกอย่างเลย เราไม่รู้ว่าเราชอบอะไรกันแน่ เราไม่ชอบที่ต้องเรียนอะไรที่ไม่อยากเรียน ไม่ชอบที่ต้องทำอะไรที่ไม่อยากทำ ตอนนั้นเราโครตสมเพ็ชตัวเองเลยค่ะ ตอนนั้นแหละที่เรากรีดแขนตัวเอง แต่ยังไม่ลึกมากนะ มีคนโทรมาหาพอดี
และตอนนั้นแหละ เพื่อนเรามันเห็นก็โกรธเราใหญ่เลย เพื่อนเรามันร้องไห้เลยอ่ะTT เลยสัญญาว่าจะไม่ทำอีก
เราไม่ได้อยากทำเลย แต่โครตเกลียดตัวเองที่ไม่คิดขัดใจแม่บ้าง
แม่คอยบงการ คอยห้ามเราทุกอย่าง แต่ก็รู้สึกขอบคุณตัวเองที่ยังไม่ฆ่าตัวตาย ไม่ติดยา ไม่ติดเหล้าก่อน
ตอนนี้เรามหาลัยแล้วค่ะ แต่แม่ก็ยังเป็นคนแบบนี้อยู่
เราจะ20ล้ะค่ะ
เราเคยเปิดใจนั่งคุยกะแม่ตรงๆแล้วนะคะ ว่าเราไม่เคยกินเหล้าสูบบุหรี่เลยนะ เราตั้งใจเรียนมาตลอด แต่เราขอออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างได้มั้ย เขาก็โอเคๆ แต่มันโอเคยังไงอ่ะ เหมือนโอเคแค่คำพูด แต่การกระทำก็ยังคงนิสัยเดิมอยู่ เหมือนคุยกันแล้วไม่เข้าใจอ่ะ โทรตามจิกๆๆให้กลับบ้านไวไวตลอด บอกเป็นห่วงๆ คือมันห่วงเกินไปค่ะ เราไม่ชอบให้เขาเร่ง เวลาพักผ่อนเรา เราก็อยากไปกับเพื่อนบ้างอ่ะ พอเลิกเรียนจากมอก็ต้องตรงกลับบ้านเลย
แต่ตอนนี้เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยค่ะ เพราะอยากหาเงินเลี้ยงตัวเอง อีกอย่างสถานะทางการเงินตอนนี้คือแย่มากๆเลยค่ะ หมื่นเดียวต้องใช้ทั้งครอบครัว แล้วเขาก็ชอบบ่นๆว่าไม่มีตังค์ พอเราไม่มีงานทำ อยู่บ้านว่างๆก็บ่นกะเราว่าถ้าเราได้งานก็คงดี พอเราได้งาน เขาก็จะให้เราลาออก เหตุผลเพราะกลัวเราเหนื่อย (แล้วจะมาบ่นทำไมตั้งแต่ทีแรก ประสาท-มั้ยละคะคนแบบนี้) แล้วงานมันก็ต้องเลิก4-5ทุ่มใช่มั้ยคะ เขาก็ชอบไลน์มาตามให้เรากลับบ้านๆๆๆ
ตอนอยู่บ้าน เวลากินข้าวก็บ่น เวลาดูหนังก็บ่น เวลาดูหนังแล้วหัวเราะเสียงดัง ก็ว่าเราว่าไม่มีความเป็นกุล
คิดดูใครเขาจะไปกินลง เราผอมแห้งขนาดนี้มันไม่ใช่เพราะกับข้าวไม่อร่อย แต่เพราะเราต้องมาฟังแม่บ่นมากกว่า รู้สึกไม่อยากอาหารเลยค่ะ
แล้วอีกเรื่องเลยนะคะ เขาไม่ชอบให้เราสั่งอาหารผ่านเดลิเวอรี่ค่ะ สั่งมาล้ะบอกแพงๆๆ เราก็อยากอุดหนุนไรเดอร์อ่ะค่ะ เพราะเราเคยทำในจุดนี้เลยรู้ว่าแต่ละบิลเขาได้ตังนะ อีกอย่างค่าข้าวก็เป็นของเราเอง เราสั่งทุกรอบ เดินลงมาบ่นเราทุกรอบ มามองจิกมองขวางเรา เนี่ย ใครมันจะไปกินลง จากที่จะได้กินสบายใจหน่อย รู้สึกอยากทิ้งเลยค่ะ
เราเคยคุยกับแม่แล้วนะคะว่าไปพบจิตแพทย์กันมั้ย เขาก็หาว่าเราว่าเขาว่าเป็นบ้า คือเขาหัวโบราณเกินไปค่ะ อยากให้เข้าใจเราบ้าง ว่าเราเรียนเราทำงานเราก็เหนื่อยเหมือนกัน ไม่อยากจะนึกถึงตอนเรียนจบทำงานเลย ตอนนี้เราจะบ้าแล้วค่ะ แม่เหมือนเป็นโรคประสาท ทำเอาเราประสาท-ด้วย เวลามานั่งนึกเรื่องตัวเองทีไร เราโครตจะเกลียดๆๆๆตัวเองเลยที่เกิดมา เราไม่ชอบปรึกษาใครนอกจากตัวเองเลยค่ะ เพื่อนแต่ละคนปัญหามันก็เยอะแยะไปหมด โพสนี้เรามาแชร์เพราะอยากระบายก็เท่านั้น เผื่อความรู้สึกแย่ๆนี้มันจะออกไปบ้าง...
โพสนี้อยากระบาย ก่อนจะอยากฆ่าตัวตายไปมากกว่านี้ค่ะ
บ้านเราตอนนี้มีอยู่3คนมีแม่ เรา น้อง
ถามว่าแม่รักเรามั้ย เขาก็รักเรานะ แต่สำหรับเรามันมากเกินไปค่ะ มากเกินจนเราไม่ได้รู้สึกรัก แต่เรารู้สึกอึดอัดแทน ตั้งแต่เด็กๆเลย เวลาเราทำอะไรผิด ไม่ดี เอะอะเขาก็ตีๆๆเรากับน้องค่ะ ทั้งไม้แขวน ไม้กวาดโดนมาหมดแล้ว แต่เขาบอกว่าเขาตีเพราะรักค่ะ เขาไม่ได้สอนเราด้วยเหตุผลเลย เดินมาก็โดนตีล้ะ เราโครตเกลียดแม่เลย ตั้งแต่เล็กจนโต แต่ด้วยจิตสำนึกเลยไม่อยากหนีออกจากบ้าน เราไม่เคยได้มีพื้นที่ส่วนตัวเลยค่ะ ตอนมัธยมเราลองคุยๆกับคนคุยคนนึง (เด็กเริ่มอยากมีความรัก) เริ่มฟังเพลงเกี่ยวกับความรัก เขาก็มาแอบดูเราคุยหลังเก้าอี้ แล้วก็มีหลายครั้งที่ชอบแซวเราว่าฟังเพลงเลิฟๆ คือมันผิดตรงไหนก่อน โครตเกลียดคนแบบนี้ รุกล้ำความเป็นส่วนตัวสุดๆ
เขาคอยช่วยเหลือเรา จนเราจะทำอะไรไม่เป็น อย่างการบ้านงี้เขาบอกจะทำให้ แต่ไม่ได้สอนเราให้คิดเองทำเอง พอเราทำไม่เป็นก็มาว่าเราว่าไม่หัดทำ **เอ้า ก็เสนอตัวทำให้ทุกอย่างเองอ่ะ
แล้วเรื่องเม้าท์มอยนะ ชอบแคร์คำพูดป้าข้างบ้าน บังคับให้เราทำตัวอย่างนู้นอย่างนี้ กลัวคนในหมู่บ้านเอาไปนินทา ลูกเพื่อนบ้านเรียนเก่งก็มากลุ้มกับเราว่าเราเรียนไม่เก่ง พาเราไปเรียนพิเศษ เรียนนู่นเรียนนี่ ไม่อยากให้น้อยหน้าใคร ทั้งที่เราเคยขอร้องแล้วนะว่าเราไม่อยากเรียน
จนช่วงม.ปลายเนี่ยแหละ เราขัดขืน คือตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วอ่ะ เราเบื่อทุกอย่างเลย เราไม่รู้ว่าเราชอบอะไรกันแน่ เราไม่ชอบที่ต้องเรียนอะไรที่ไม่อยากเรียน ไม่ชอบที่ต้องทำอะไรที่ไม่อยากทำ ตอนนั้นเราโครตสมเพ็ชตัวเองเลยค่ะ ตอนนั้นแหละที่เรากรีดแขนตัวเอง แต่ยังไม่ลึกมากนะ มีคนโทรมาหาพอดี
และตอนนั้นแหละ เพื่อนเรามันเห็นก็โกรธเราใหญ่เลย เพื่อนเรามันร้องไห้เลยอ่ะTT เลยสัญญาว่าจะไม่ทำอีก
เราไม่ได้อยากทำเลย แต่โครตเกลียดตัวเองที่ไม่คิดขัดใจแม่บ้าง
แม่คอยบงการ คอยห้ามเราทุกอย่าง แต่ก็รู้สึกขอบคุณตัวเองที่ยังไม่ฆ่าตัวตาย ไม่ติดยา ไม่ติดเหล้าก่อน
ตอนนี้เรามหาลัยแล้วค่ะ แต่แม่ก็ยังเป็นคนแบบนี้อยู่
เราจะ20ล้ะค่ะ
เราเคยเปิดใจนั่งคุยกะแม่ตรงๆแล้วนะคะ ว่าเราไม่เคยกินเหล้าสูบบุหรี่เลยนะ เราตั้งใจเรียนมาตลอด แต่เราขอออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างได้มั้ย เขาก็โอเคๆ แต่มันโอเคยังไงอ่ะ เหมือนโอเคแค่คำพูด แต่การกระทำก็ยังคงนิสัยเดิมอยู่ เหมือนคุยกันแล้วไม่เข้าใจอ่ะ โทรตามจิกๆๆให้กลับบ้านไวไวตลอด บอกเป็นห่วงๆ คือมันห่วงเกินไปค่ะ เราไม่ชอบให้เขาเร่ง เวลาพักผ่อนเรา เราก็อยากไปกับเพื่อนบ้างอ่ะ พอเลิกเรียนจากมอก็ต้องตรงกลับบ้านเลย
แต่ตอนนี้เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยค่ะ เพราะอยากหาเงินเลี้ยงตัวเอง อีกอย่างสถานะทางการเงินตอนนี้คือแย่มากๆเลยค่ะ หมื่นเดียวต้องใช้ทั้งครอบครัว แล้วเขาก็ชอบบ่นๆว่าไม่มีตังค์ พอเราไม่มีงานทำ อยู่บ้านว่างๆก็บ่นกะเราว่าถ้าเราได้งานก็คงดี พอเราได้งาน เขาก็จะให้เราลาออก เหตุผลเพราะกลัวเราเหนื่อย (แล้วจะมาบ่นทำไมตั้งแต่ทีแรก ประสาท-มั้ยละคะคนแบบนี้) แล้วงานมันก็ต้องเลิก4-5ทุ่มใช่มั้ยคะ เขาก็ชอบไลน์มาตามให้เรากลับบ้านๆๆๆ
ตอนอยู่บ้าน เวลากินข้าวก็บ่น เวลาดูหนังก็บ่น เวลาดูหนังแล้วหัวเราะเสียงดัง ก็ว่าเราว่าไม่มีความเป็นกุล
คิดดูใครเขาจะไปกินลง เราผอมแห้งขนาดนี้มันไม่ใช่เพราะกับข้าวไม่อร่อย แต่เพราะเราต้องมาฟังแม่บ่นมากกว่า รู้สึกไม่อยากอาหารเลยค่ะ
แล้วอีกเรื่องเลยนะคะ เขาไม่ชอบให้เราสั่งอาหารผ่านเดลิเวอรี่ค่ะ สั่งมาล้ะบอกแพงๆๆ เราก็อยากอุดหนุนไรเดอร์อ่ะค่ะ เพราะเราเคยทำในจุดนี้เลยรู้ว่าแต่ละบิลเขาได้ตังนะ อีกอย่างค่าข้าวก็เป็นของเราเอง เราสั่งทุกรอบ เดินลงมาบ่นเราทุกรอบ มามองจิกมองขวางเรา เนี่ย ใครมันจะไปกินลง จากที่จะได้กินสบายใจหน่อย รู้สึกอยากทิ้งเลยค่ะ
เราเคยคุยกับแม่แล้วนะคะว่าไปพบจิตแพทย์กันมั้ย เขาก็หาว่าเราว่าเขาว่าเป็นบ้า คือเขาหัวโบราณเกินไปค่ะ อยากให้เข้าใจเราบ้าง ว่าเราเรียนเราทำงานเราก็เหนื่อยเหมือนกัน ไม่อยากจะนึกถึงตอนเรียนจบทำงานเลย ตอนนี้เราจะบ้าแล้วค่ะ แม่เหมือนเป็นโรคประสาท ทำเอาเราประสาท-ด้วย เวลามานั่งนึกเรื่องตัวเองทีไร เราโครตจะเกลียดๆๆๆตัวเองเลยที่เกิดมา เราไม่ชอบปรึกษาใครนอกจากตัวเองเลยค่ะ เพื่อนแต่ละคนปัญหามันก็เยอะแยะไปหมด โพสนี้เรามาแชร์เพราะอยากระบายก็เท่านั้น เผื่อความรู้สึกแย่ๆนี้มันจะออกไปบ้าง...