เรากับแฟนแต่งงานอยู่ด้วยกันมารวมๆก็ประมาณ 10 ปี
ไม่มีลูกด้วยกัน เพราะเราไม่อยากมี เรามีโรคประจำตัว
ต้องทานยาตลอดกลัวมีผลต่อการตั้งครรภ์ นอกจากนี้
เรายังเป็นโรคซึมเศร้า ฆ่าตัวตาย และทำร้ายตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วน
หลังๆเราบอกเค้าว่า ถ้าไม่ไหวก็ปล่อยมือกันไป
ไปมีชีวิตใหม่กับคนใหม่ที่ดีกว่าเรา แต่เขาก็ยืนยันว่าเราดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว
สรุปก็ใช้ชีวิตร่วมกันต่อไป แต่ว่าไม่เหมือนเดิมซะทีเดียว
เราแยกห้องนอนกันด้วยโรคของเราต้องการความเงียบ
หากมีเสียงรบกวนให้ตื่นเราจะหลับต่อไม่ได้ แล้วมีผลต่อการทำงานด้วย
ปัจจุบันชีวิตเราเจอกันแค่ ส อา ทั้งที่อยู่ด้วยกันทุกวัน
เราแค่ไปทำงานและกลับบ้านด้วยกัน อาจมีไปธุระด้วยกันบ้าง
ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกัน เขาเลือกไปกับเพื่อนมากกว่า
เคยไปเที่ยวพร้อมเขากับเพื่อน เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก เขาเทคแคร์แต่เพื่อน
และทุกวันนี้ เขาทานมื้อเย็นกับเพื่อนๆตลอด เพราะเราไม่ทานเย็นหรือทานน้อยหิวเร็ว
ไม่เกินหกโมงเย็นเราต้องทานอาหารเรียบร้อยแล้ว แต่เขาทานสองทุ่ม
ทุกเย็นเราถูกส่งลงบ้าน แล้วทานอาหารที่ซื้อเข้ามาคนเดียว
ส่วนเขาออกไปหาเพื่อนแล้วกลับเข้าบ้านอีกทีก็ใกล้เวลานอนของเรา
เราต้องทานยาให้ตรงเวลาก่อนนอน บางทีเขากลับดึก เราหลับแล้ว
เรารู้สึกว่าชีวิตครอบครัวแบบนี้มันเหงาๆ เหมือนเราตัวคนเดียว
หรือแค่คนอาศัย เพราะถ้าเรากับเพื่อนเขามีธุระเพื่อนเขาไม่มีรถยนต์
เขาจะเลือกพาเพื่อนไปทำธุระ แล้วให้เราอาศัยเพื่อนเรากลับบ้านเอง
เขามีข้อดีเยอะ ดูแลเรื่องยาเรื่องป่วยของเรา ไม่กินเหล้า สูบบุหรี่
แค่กินเก่งเฉยๆและชอบเฮฮากับเพื่อน จนเรารู้สึกว่าเราห่างเหินกันนานเกินไปแล้ว
วิถีชีวิตแบบนี้เป็นมาหลายเดือนแล้ว แต่เราอยู่บ้านเขาก็สบายดีทุกอย่าง
พ่อแม่เขาก็ดูแลเราดี เขาฐานะดีกว่า ซัพพอร์ตเราได้ทุกเรื่อง
แต่เรากลับรู้สึกว่าเหมือนความรักที่มีมันลดลง เราเลยอยากกลับไปอยู่บ้านเรา
รู้ว่ากลับไปอยู่บ้านต้องลำบากกว่าเดิมมาก แต่เราจะมีอิสระไปที่ต่างๆได้ตามใจ
ถ้าอยู่กับเขา เขาจะไม่ค่อยให้ไปไหน เพราะเขาบอกว่าเป็นห่วง
เราคิดเรื่องหย่า เงียบๆในใจคนเดียวยังไม่เคยปรึกษาเขาหรือใคร
เราไม่รู้เลยว่า เราควรหย่าแล้วออกไปจากชีวิตเขาดีมั้ย
หรือจะอยู่แบบเดิมต่อไป ไม่เดือดร้อนแต่ไม่อิสระ เราคิดไม่ตก
อยากถามเพื่อนๆว่า เราควรหย่าดีมั้ย
ช่วยเสนอมุมมองของชีวิตครอบครัว ก่อนตัดสินใจหย่า
ไม่มีลูกด้วยกัน เพราะเราไม่อยากมี เรามีโรคประจำตัว
ต้องทานยาตลอดกลัวมีผลต่อการตั้งครรภ์ นอกจากนี้
เรายังเป็นโรคซึมเศร้า ฆ่าตัวตาย และทำร้ายตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วน
หลังๆเราบอกเค้าว่า ถ้าไม่ไหวก็ปล่อยมือกันไป
ไปมีชีวิตใหม่กับคนใหม่ที่ดีกว่าเรา แต่เขาก็ยืนยันว่าเราดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว
สรุปก็ใช้ชีวิตร่วมกันต่อไป แต่ว่าไม่เหมือนเดิมซะทีเดียว
เราแยกห้องนอนกันด้วยโรคของเราต้องการความเงียบ
หากมีเสียงรบกวนให้ตื่นเราจะหลับต่อไม่ได้ แล้วมีผลต่อการทำงานด้วย
ปัจจุบันชีวิตเราเจอกันแค่ ส อา ทั้งที่อยู่ด้วยกันทุกวัน
เราแค่ไปทำงานและกลับบ้านด้วยกัน อาจมีไปธุระด้วยกันบ้าง
ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกัน เขาเลือกไปกับเพื่อนมากกว่า
เคยไปเที่ยวพร้อมเขากับเพื่อน เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก เขาเทคแคร์แต่เพื่อน
และทุกวันนี้ เขาทานมื้อเย็นกับเพื่อนๆตลอด เพราะเราไม่ทานเย็นหรือทานน้อยหิวเร็ว
ไม่เกินหกโมงเย็นเราต้องทานอาหารเรียบร้อยแล้ว แต่เขาทานสองทุ่ม
ทุกเย็นเราถูกส่งลงบ้าน แล้วทานอาหารที่ซื้อเข้ามาคนเดียว
ส่วนเขาออกไปหาเพื่อนแล้วกลับเข้าบ้านอีกทีก็ใกล้เวลานอนของเรา
เราต้องทานยาให้ตรงเวลาก่อนนอน บางทีเขากลับดึก เราหลับแล้ว
เรารู้สึกว่าชีวิตครอบครัวแบบนี้มันเหงาๆ เหมือนเราตัวคนเดียว
หรือแค่คนอาศัย เพราะถ้าเรากับเพื่อนเขามีธุระเพื่อนเขาไม่มีรถยนต์
เขาจะเลือกพาเพื่อนไปทำธุระ แล้วให้เราอาศัยเพื่อนเรากลับบ้านเอง
เขามีข้อดีเยอะ ดูแลเรื่องยาเรื่องป่วยของเรา ไม่กินเหล้า สูบบุหรี่
แค่กินเก่งเฉยๆและชอบเฮฮากับเพื่อน จนเรารู้สึกว่าเราห่างเหินกันนานเกินไปแล้ว
วิถีชีวิตแบบนี้เป็นมาหลายเดือนแล้ว แต่เราอยู่บ้านเขาก็สบายดีทุกอย่าง
พ่อแม่เขาก็ดูแลเราดี เขาฐานะดีกว่า ซัพพอร์ตเราได้ทุกเรื่อง
แต่เรากลับรู้สึกว่าเหมือนความรักที่มีมันลดลง เราเลยอยากกลับไปอยู่บ้านเรา
รู้ว่ากลับไปอยู่บ้านต้องลำบากกว่าเดิมมาก แต่เราจะมีอิสระไปที่ต่างๆได้ตามใจ
ถ้าอยู่กับเขา เขาจะไม่ค่อยให้ไปไหน เพราะเขาบอกว่าเป็นห่วง
เราคิดเรื่องหย่า เงียบๆในใจคนเดียวยังไม่เคยปรึกษาเขาหรือใคร
เราไม่รู้เลยว่า เราควรหย่าแล้วออกไปจากชีวิตเขาดีมั้ย
หรือจะอยู่แบบเดิมต่อไป ไม่เดือดร้อนแต่ไม่อิสระ เราคิดไม่ตก
อยากถามเพื่อนๆว่า เราควรหย่าดีมั้ย