ทำไมเราถึงมีความสุข กับความสัมพันธ์ที่ไร้ชื่อเรียก มากกว่าความสัมพันธ์ที่มีสถานะบ่งบอกชัดเจนคะ

เราคุยกับคนๆหนึ่ง เอาตามตรงไม่ใช่สเปคเราเลย แต่ด้วยนิสัยเขาเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน แม้เราวีนเขาก็ไม่วีนตอบ เอาง่ายๆเหมือนมีน้ำดับไฟอะค่ะ คุยแล้วสบายใจมาก แม้เนื้อหาที่คุยก็แค่เรื่องชีวิตประจำวันเรื่อยเปื่อย ต่างจากวิธีที่เราคุยกับคนที่เรานับเป็นพี่ชาย/น้องชายจากใจแบบไม่มีหวั่นไหวเลย
มันรู้สึกดีนะคะ เราเองก็ดูออกว่าเขาคิดกับเราแบบไหน ฟังแลดูเหมือนจะใจตรงกัน
แต่พอเอาเข้าจริงๆ เรากลับไม่อยากให้มันมากไปกว่านี้เลยค่ะ กลัวว่าวันหนึ่งมันจะเลยเถิด เราอยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ช่วยด้วยยยย