เรารู้สึกว่าตั้งแต่เกิดมาเราเจอเรื่องแย่ๆมาตั้งแต่จำความได้ ครอบครัวเรามีปัญหามาตั้งแต่ก่อนเราจะเกิด เราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันรุนแรงทุกวันตั้งแต่จำความได้ ครอบครัวเราแย่มากๆจนเราเคยคิดว่าไม่น่าเกิดมาในครอบครัวนี้ หลายๆคนบอกสาครอบครัวคือที่พึ่งทางใจที่ดีที่สุดสำหรับเรา มันเหมือนเราอกตัญญูแต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ ครอบครัวเรามีกันครบพ่อแม่ลูกปู่ย่า แต่เราไม่เคยรู้สึกว่ามันอบอุ่น เรารู้สึกขาดมาตลอด เราต้องรีบโตเป็นผู้ใหญ่เพื่อที่จะได้ดูแลตัวเองโดยไม่ต้องมีครอบครัว พอขึ้นมัธยมแม่เราป่วยจนเดินลำบาก ส่วนพ่อก็ติดเหล้าหนักจนต้องออกจากงาน พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมากเหมือนไม่เคยรักกันเลย จนเรารู้สึกเหมือนขาดความอบอุ่น แต่โชคดีที่เรามีปู่กับย่าคอยดูแลเราอีกที จนทำให้เราสนิทกับปู่ย่ามากกว่าพ่อแม่ แต่ช่วงนี้ปู่กับย่าเราป่วยหนักขึ้นเรื่อยๆจนเราเครียด ทุกคืนเราได้ยินเสียงปู่ไอจนเรานอนไม่หลับ เราเป็นห่วง และกลัวมากๆ กลัวจนเราอยากจะขังตัวเองไว้คนเดียวไม่อยากออกไปเจอใคร ไม่อยากรู้ความจริงว่าปู่ป่วย เราแทบไม่กล้าดูแลปู่เลยเพราะเรากลัวความจริงที่ว่าปู่ป่วยหนัก (แต่เราก็ดูแลค่ะ ถึงกลัวเราก็ต้องทำ)
ในช่วงนั้นอยู่ดีๆตัวเราก็ป่วยเป็นโรค sle ต้องกินยาตลอดชีวิตโดยเราไม่รู้เลยว่าทำไมเราถึงเป็น แล้วเป็นช่วงที่มีข่าวว่าคุณพุ่มพวงเสียเพราะโรคนี้ พี่ชายเราพูดกับเราว่า “ชีวิตพุ่มพวงจบยังไง ก็คงเป็นเหมือนกัน” ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก เราไม่อยากตาย เราต้องตายจริงๆหรอ แต่เราไม่ได้ป่วยเป็นแค่ sle พอโตขึ้นเราก็มีโรคเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เราหาหมอหลายคน หลายอาการมากๆ เข้าออกโรงพยาบาลบ่อยจนเหมือนเป็นบ้านหลังที่สอง เรารู้สึกแย่มากๆกับการป่วย มันกินเวลาชีวิตเราไปมากๆ เราเครียดที่ต้องมาป่วยเป็นโรคที่ไม่มีวันหาย เราคิดว่าแค่ปัญหาพวกนี้เราก็รู้สึกว่าโชคร้ายมากๆแล้ว แต่มันก็ยังมีปัญหาเข้ามาในชีวิตเราเรื่อยๆ
ครอบครัวเรามีปัญหาเรื่องเงินรุนแรงมาก จากที่เคยมีกินมีใช้เพราะพ่อทำงาน แต่พอพ่อออกจากงาน มันลำบากมาก จากเคยกินข้าว มีกับข้าวหลายๆอย่าง ทุกวันนี้ต้องกินข้าวด้วยกัน 4-5 คนกับกับข้าว1จาน อยากซื้ออะไรก็ไม่ได้ซื้อ อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน เวลาเห็นเพื่อนมีเราต้องอดใจ ไม่อยากได้ เราอยากเรียนพิเศษเหมือนเพื่อนแต่เราก็เรียนไม่ได้เพราะไม่มีเงินเรื่อง ถึงใครๆจะบอกว่าอ่านเองก็ได้ เราปลอบใจตัวเองบ่อยมากโดยการหากระทู้เกี่ยวกับคนที่สอบติดมหาลัยดีๆโดยการอ่านเอง แต่เราก็รู้สึกว่าเรียนพิเศษไปด้วยยังไงก็ดีกว่า ยังไงคนที่สอบติดหลายๆคนก็เรียนพิเศษกันทั้งนั้น แต่เราก็ต้องปลอบใจตัวเองว่าทำให้ได้เท่าที่ไหว ติดไหนก็เรียนนั่น แต่ก็ต้องเลือกที่ที่ค่าเทอมต่ำๆ ค่าครองชีพถูกๆด้วย เราเฟลมากที่ต้องมารู้สึกว่าเราไม่สามารถที่จะเรียนที่ๆเราอยากเรียนได้เลยเพราะเรื่องเงิน
จากนั้นเราก็มีปัญหากับเพื่อน เพื่อนพากันแบนเราโดยที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เพียงแค่เราต้องเข้าโรงพยาบาลนานหลายวันไม่ได้ติดต่อกับเพื่อน เพื่อนก็มีท่าทีเปลี่ยนไป (เราไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ ทุกวันนี้เรากับเพื่อนกลับมาคุยกันแล้ว เราถามเพื่อนตลอดว่าตอนนั้นทำไมถึงแบนเรา เพื่อนก็บอกว่าไม่รู้ แค่รู้สึกว่าไม่ชอบ) เรารู้สึกแย่มากๆ เพื่อนคือที่พึ่งเดียวของเรา เป็น safe zone ที่เรามีอยู่แต่เรากลับไม่มีใครคบ เราเครียดมาก ทำไมชีวิตถึงโชคร้ายขนาดนี้วะ
จากปัญหาเรื่องเพื่อน ก็มีปัญหาเรื่องเรียน พอขึ้นมหาลัย เราสอบได้ทุนของมหาลัยรัฐสีชมพูในกรุงเทพ ซึ่งเราสอบได้คะแนนไม่มากพอที่จะติดในรอบแอดมิชชั่น เพราะวัดกันที่รายได้ของครอบครัวด้วย จากปัญหาต่างๆที่เราเจอมันทำให้เราไม่กล้ามีเพื่อนใหม่ เรากลัวสังคมของคนที่นี่ กลัวว่ามีแต่ลูกคนรวยที่มีชีวิตดีๆจะไม่อยากคบกับเรา เรากลัวการถูกเพื่อนเกลียด รวมถึงเรายังสอบเข้าที่นี่ด้วยคะแนนที่ไม่ได้สูงอะไร เรากลัวถูกมองว่าเป็นขยะเปียกในคณะ ทุกคนในคณะพูดภาษาอังกฤษได้เพราะไปเรียนที่ตปท เรียนพิเศษหนักกันมาตั้งแต่เด็ก ในขณะที่เราพูดไม่ได้เลย เรารู้สึกแย่มากๆ จนอยากซิ่ว แต่เพราะเป็นทุน เราต้องอดทนเรียนต่อไป
เราเป็นคนรับฟังปัญหาเพื่อนบ่อยมากๆ เพื่อนหลายๆคนมาปรึกษาเราเรื่องต่างๆเสลาเครียด เรารับฟังและคอยให้กำลังใจเพื่อนทุกคน แต่ตัวเราไม่เคยมีใครรับฟังเราเลย ทุกครั้งที่เรามีปัญหาทุกคนจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ทุกครั้งที่เราเครียดทุกคนจะมองว่าตัวเองเครียดกว่าเรา เรื่องที่เราเจอมันเล็กน้อย ไม่เคยมีใครรับฟังเราเลยสักครั้ง เราเหนื่อยมากๆที่เรารับฟังปัญหาทุกคน แต่กลับไม่มีใครสนใจเรา เราเข้าใจว่าทุกคนจะสนใจแต่เรื่องตัวเอง แต่เราก็อยากมีใครสักคนให้เราระบายให้ฟัง มันเป็นทางออกเดียวที่จะช่วยให้เราจัดการความเครียดได้
ขอโทษนะคะ อาจจะยาวไปบ้าง เราอึดอัดใจมากจริงๆ เราเจอเรื่องเครียดๆเยอะมากช่วงนี้ เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราไม่เคยปรึกษาจิตแพทย์จริงๆจังๆสักครั้งเพราะเราคิดมาตลอดว่าเราไม่เป็นอะไร เราพยายามที่จะไม่เป็นซึมเศร้า เรารู้สึกว่าแค่ป่วยกายก็มากพอแล้ว เราเจอแต่เรื่องแย่ๆมาทั้งชีวิตทั้งที่เราอายุแค่ 19 ปี เหมือนความเครียดที่สะสมมาเรื่อยๆมันส่งผลต่อสุขภาพเรา ตอนนี้เรามีปัญหากับการนอนหลับ การกิน ที่ผิดปกติไป
ถ้าใครมีประสบการณ์เจอเรื่องแย่ๆมาทั้งชีวิตแบบนี้เล่าให้ฟังหน่อยนะคะ เราจะใช้เป็นแนวทางจัดการความเครียดของตัวเอง
มีใครรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่เคยเจอเรื่องดีๆเลยบ้างมั้ยคะ (ขอระบายความในใจหน่อยค่ะ ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังแล้ว TT)
ในช่วงนั้นอยู่ดีๆตัวเราก็ป่วยเป็นโรค sle ต้องกินยาตลอดชีวิตโดยเราไม่รู้เลยว่าทำไมเราถึงเป็น แล้วเป็นช่วงที่มีข่าวว่าคุณพุ่มพวงเสียเพราะโรคนี้ พี่ชายเราพูดกับเราว่า “ชีวิตพุ่มพวงจบยังไง ก็คงเป็นเหมือนกัน” ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก เราไม่อยากตาย เราต้องตายจริงๆหรอ แต่เราไม่ได้ป่วยเป็นแค่ sle พอโตขึ้นเราก็มีโรคเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เราหาหมอหลายคน หลายอาการมากๆ เข้าออกโรงพยาบาลบ่อยจนเหมือนเป็นบ้านหลังที่สอง เรารู้สึกแย่มากๆกับการป่วย มันกินเวลาชีวิตเราไปมากๆ เราเครียดที่ต้องมาป่วยเป็นโรคที่ไม่มีวันหาย เราคิดว่าแค่ปัญหาพวกนี้เราก็รู้สึกว่าโชคร้ายมากๆแล้ว แต่มันก็ยังมีปัญหาเข้ามาในชีวิตเราเรื่อยๆ
ครอบครัวเรามีปัญหาเรื่องเงินรุนแรงมาก จากที่เคยมีกินมีใช้เพราะพ่อทำงาน แต่พอพ่อออกจากงาน มันลำบากมาก จากเคยกินข้าว มีกับข้าวหลายๆอย่าง ทุกวันนี้ต้องกินข้าวด้วยกัน 4-5 คนกับกับข้าว1จาน อยากซื้ออะไรก็ไม่ได้ซื้อ อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน เวลาเห็นเพื่อนมีเราต้องอดใจ ไม่อยากได้ เราอยากเรียนพิเศษเหมือนเพื่อนแต่เราก็เรียนไม่ได้เพราะไม่มีเงินเรื่อง ถึงใครๆจะบอกว่าอ่านเองก็ได้ เราปลอบใจตัวเองบ่อยมากโดยการหากระทู้เกี่ยวกับคนที่สอบติดมหาลัยดีๆโดยการอ่านเอง แต่เราก็รู้สึกว่าเรียนพิเศษไปด้วยยังไงก็ดีกว่า ยังไงคนที่สอบติดหลายๆคนก็เรียนพิเศษกันทั้งนั้น แต่เราก็ต้องปลอบใจตัวเองว่าทำให้ได้เท่าที่ไหว ติดไหนก็เรียนนั่น แต่ก็ต้องเลือกที่ที่ค่าเทอมต่ำๆ ค่าครองชีพถูกๆด้วย เราเฟลมากที่ต้องมารู้สึกว่าเราไม่สามารถที่จะเรียนที่ๆเราอยากเรียนได้เลยเพราะเรื่องเงิน
จากนั้นเราก็มีปัญหากับเพื่อน เพื่อนพากันแบนเราโดยที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เพียงแค่เราต้องเข้าโรงพยาบาลนานหลายวันไม่ได้ติดต่อกับเพื่อน เพื่อนก็มีท่าทีเปลี่ยนไป (เราไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ ทุกวันนี้เรากับเพื่อนกลับมาคุยกันแล้ว เราถามเพื่อนตลอดว่าตอนนั้นทำไมถึงแบนเรา เพื่อนก็บอกว่าไม่รู้ แค่รู้สึกว่าไม่ชอบ) เรารู้สึกแย่มากๆ เพื่อนคือที่พึ่งเดียวของเรา เป็น safe zone ที่เรามีอยู่แต่เรากลับไม่มีใครคบ เราเครียดมาก ทำไมชีวิตถึงโชคร้ายขนาดนี้วะ
จากปัญหาเรื่องเพื่อน ก็มีปัญหาเรื่องเรียน พอขึ้นมหาลัย เราสอบได้ทุนของมหาลัยรัฐสีชมพูในกรุงเทพ ซึ่งเราสอบได้คะแนนไม่มากพอที่จะติดในรอบแอดมิชชั่น เพราะวัดกันที่รายได้ของครอบครัวด้วย จากปัญหาต่างๆที่เราเจอมันทำให้เราไม่กล้ามีเพื่อนใหม่ เรากลัวสังคมของคนที่นี่ กลัวว่ามีแต่ลูกคนรวยที่มีชีวิตดีๆจะไม่อยากคบกับเรา เรากลัวการถูกเพื่อนเกลียด รวมถึงเรายังสอบเข้าที่นี่ด้วยคะแนนที่ไม่ได้สูงอะไร เรากลัวถูกมองว่าเป็นขยะเปียกในคณะ ทุกคนในคณะพูดภาษาอังกฤษได้เพราะไปเรียนที่ตปท เรียนพิเศษหนักกันมาตั้งแต่เด็ก ในขณะที่เราพูดไม่ได้เลย เรารู้สึกแย่มากๆ จนอยากซิ่ว แต่เพราะเป็นทุน เราต้องอดทนเรียนต่อไป
เราเป็นคนรับฟังปัญหาเพื่อนบ่อยมากๆ เพื่อนหลายๆคนมาปรึกษาเราเรื่องต่างๆเสลาเครียด เรารับฟังและคอยให้กำลังใจเพื่อนทุกคน แต่ตัวเราไม่เคยมีใครรับฟังเราเลย ทุกครั้งที่เรามีปัญหาทุกคนจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ทุกครั้งที่เราเครียดทุกคนจะมองว่าตัวเองเครียดกว่าเรา เรื่องที่เราเจอมันเล็กน้อย ไม่เคยมีใครรับฟังเราเลยสักครั้ง เราเหนื่อยมากๆที่เรารับฟังปัญหาทุกคน แต่กลับไม่มีใครสนใจเรา เราเข้าใจว่าทุกคนจะสนใจแต่เรื่องตัวเอง แต่เราก็อยากมีใครสักคนให้เราระบายให้ฟัง มันเป็นทางออกเดียวที่จะช่วยให้เราจัดการความเครียดได้
ขอโทษนะคะ อาจจะยาวไปบ้าง เราอึดอัดใจมากจริงๆ เราเจอเรื่องเครียดๆเยอะมากช่วงนี้ เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราไม่เคยปรึกษาจิตแพทย์จริงๆจังๆสักครั้งเพราะเราคิดมาตลอดว่าเราไม่เป็นอะไร เราพยายามที่จะไม่เป็นซึมเศร้า เรารู้สึกว่าแค่ป่วยกายก็มากพอแล้ว เราเจอแต่เรื่องแย่ๆมาทั้งชีวิตทั้งที่เราอายุแค่ 19 ปี เหมือนความเครียดที่สะสมมาเรื่อยๆมันส่งผลต่อสุขภาพเรา ตอนนี้เรามีปัญหากับการนอนหลับ การกิน ที่ผิดปกติไป
ถ้าใครมีประสบการณ์เจอเรื่องแย่ๆมาทั้งชีวิตแบบนี้เล่าให้ฟังหน่อยนะคะ เราจะใช้เป็นแนวทางจัดการความเครียดของตัวเอง