สวัสดีค่ะเราเป็นลูกคนเดียวค่ะ ตอนนี้อายุ 24 ย่าง 25 แล้ว ยอมรับว่าเราได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดีมาโดยตลอดทั้งญาติๆและคุณปู่คุณย่า จนเราเรียนจบ เราก็มีปัญหาเรื่องแม่เราไม่โอเคกับแฟนจนต้องได้มีการเลิกรากันถ้าใครอ่านย้อนดูกระทู้เก่าๆคงจะรู้เราสุดท้ายเราก็เลือกแม่กับพ่อ (ลูกที่ดีไหมล่ะ5555 _ขำทั้งน้ำตา) ยอมรับว่าครั้งนึงเคยทำให้แม่ร้องไห้ เพราะ…เราไปเคาท์ดาวกับแฟนเก่าและเพื่อนๆมีทั้งชายและหญิงแต่เราไม่ได้แอบไปนะคะเราขอพ่อแม่แล้วตอนนั้นน่าจะอายุ 22 พอเที่ยงคืนปุ๊บโทรตามให้กลับ แต่เราดันอยากอยู่ต่อเลยอยู่ต่อประมาณ 1 ชั่วโมง แล้วให้แฟนกับเพื่อนๆไปส่งบ้าน เช้ามาแม่โวยวายร้องไห้วิ่งหนีเราเข้าห้องน้ำ ความรู้สึกตอนนั้นเราแย่มาก เหี้- นี่เราทำแม่เสียใจร้องไห้ เรากลายเป็นคนจิตตกเพราะเรารู้สึกแคร์ความรู้สึกพ่อแม่มาก นึกถึงทีไรเราก็ร้องไห้เพราะรู้สึกเป็นลูกที่แย่มากช่วงนั้นในใจอยากจะไปพบจิตแพทย์มาก555 ต่อมาก็เรื่องที่ว่าล่ะค่ะ เรื่องแฟนเก่าเราสุดท้ายกลับมาโสดอีกทีจนตอนนี้ก็ไม่กล้ามีแฟนเพราะ กลัวว่าพ่อแม่จะไม่โอเคและมันมักจะจบด้วยการเลิกราเศร้าอยู่นะ5555 😂
ต่อมาเราเรียนจบมีโอกาสได้ทำงานๆหนึ่งทำจ.-ศ. หยุด ส-อ ว่างใช่มั้ยสองวัน มีโอกาสที่พ่อแม่ส่งเราเรียนต่อเอ้าเรียนสิจ้ะรอไร จนเวลาผ่านไปปีกว่าๆ แม่บอกว่า ออกจากงานเถอะ มาทำงานอยู่ที่บ้านแล้วอ่านหนังสือรอสอบนะ ใจจริงเราก็ไม่อยากออกนะเพราะอย่างน้อยมันก็พอได้เงินบ้าง อ่าแต่สุดท้ายก็ยอมเชื่อฟังแม่ เราอยู่บ้านมาได้สองจะสามเดือน เราจึงแอบส่งใบสมัครไปนุ้นไปนี่หลายที่เลย เรารู้สึกไม่อยากจะอยู่เฉยๆ อยู่บ้านก็ไม่ค่อยได้อ่านหรอกหนังสือทำงานอย่างอื่นมากกว่า จนวันนึงครอบครัวเราไม่อยู่ เรามีโอกาสได้เดินเล่นมีโอกาสได้คุยกับป้าข้างบ้าน ซึ่งป้าเราก็สนิทกับแม่เราบ้าง เขาถามเราว่า เป็นไงบ้าง แล้วได้คุยกับแฟนเก่าบ้างไหม เราจึงตอบว่าไม่ ซึ่งแถวนั้นเขารู้เรื่องของเรากับแฟนเก่าเพราะพ่อแม่ฝั่งนั้นมาคุยที่บ้าน เขาคุยกับเราว่าเขาก็รู้สึกว่าแม่เราทำไม่ถูกที่ไม่ยอมรับในตัวแฟนเก่าเรา เราเลยบอกป้าแกว่าเราเข้าใจแม่นะเพราะเขาคงหวังดีและรักเรามากเห็นว่าไม่โอเคเลยอยากให้เลิกเราก็ไม่ติดอะไรเลิกก็เลิกป้าบอกว่าแกถามแม่เราว่า แล้วลูกโอเคหรอที่ให้มันเลิกอะใจมันเป็นยังไงบ้าง ป้าแกบอกแม่ตอบว่าก็ถามมันแล้วว่าไม่มีเขาแล้วตายไหม ใช้ช่คำนี้เราโดนถามจริงๆ ซึงคำตอบของเราที่ตอบได้ หนูไม่ตายหรอก หนูอยู่ได้ แล้วป้าข้างบ้านก็บอกเราว่าแล้วแบบไหนมันเรียกโอเค ถ้าไม่เรียนรู้มันจะรู้ได้ไงว่าอันไหนดีไม่ดี เราก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลิกไปแล้วตอนนี้ก็รู้สึกโอเคไม่เสียใจอะไร ป้าแกก็ว่าเราเนี่ยไม่รู้จักโต ไม่กล้าตัดสินใจอะไรเองแล้วเมื่อไหร่จะกล้าถ้าไม่มีพ่อแม่จะอยู่ได้ไหมมีอะไรก็ต้องรอให้แม่ตัดสินใจให้ ใช่ค่ะเรายอมรับว่าจะทำอะไรซื้ออะไรต้องถามแม่ก่อน เช่นเสื้อผ้า หรือจะทำอะไรต้องมีคำถามที่เราถามแม่ประจำ แม่อันนี้แม่ว่าดีไหม แม่ถ้าหนูทำแบบนี้แม่ว่าโอเครึป่าว เรามีเหตุผลนะคะที่ถามเพราะเรากลัวพ่อแม่เสียใจถ้าเราทำอะไรไม่ถูกใจเขาเรากลัวน้ำตาเขามาก เรากลัวเราเห็นมันอีก และแล้วเสียงโทรศัพท์ก็เขามาตอนที่เราปรับทุกข์กับป้าข้างบ้าน มีที่ทำงานโทรมาให้เราสามารถเข้าไปเริ่มทำงานได้เลยแต่ที่นี่อยู่ไกลจากบ้านมากข้ามหลายจังหวัด ป้าแกบอกเราว่า ไปเถอะลองไปทำอะไรด้วยตัวของตัวเองบ้างลองไปตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเองเถอะ ดีกว่าอยู่ที่บ้าน หัดเรียนรู้ด้วยตัวเองบ้างเอาใจช่วย ละแล้วเราก็อ้อนวอนพ่อแม่ว่าจะทำงานจะได้หาตังค์ช่วยกัน เขาก็ยอมนะคะ แต่เขามาส่งเราหาห้องพักเจอเพื่อนร่วมงานเรา แล้วพูดกับเพื่อนร่วมงานที่พึ่งเจอกันได้ไม่กี่วันว่า. แม่ฝากน้องด้วยนะ แม่เป็นห่วงเขา ความรู้สึกตอนนั้นเราเข้าใจว่าเขารักและเป็นห่วงเรามากๆ แต่ใจนึงก็รูสึกอายว่าเรา
ลูกแงทำงานยังต้องมีแม่มาเดินตามต้อยๆ แถมตอนนั้นฝ่ายบุคคลที่ดูแลองค์กรก็อยู่ด้วย เจ้าของที่ทำงานก็ถาม ทำไมไม่พาแม่มาดูที่ทำงานล่ะจ้ะ มาเดินดูรอบๆได้นะว่าจะอยู่ได้ป่าว นั่นไงเราไม่ได้รู้สึกแย่มากเท่าไหร่ แต่เราอายเพื่อนนึดๆแค่นั้นเอง จนเวลาผ่านไปหลายวันแล้วตอนนี้ แม่ยังนอนอยู่ข้างๆ ยังไม่ยอมกลับบ้านเลย
-ทุกคนคิดว่ายังไงบ้างคะ เห็นว่าเราเป็นลูกแงมั้ย ทุกคนคิดเหมือนป้าข้างบ้านเราไหม อยากทราบมุมมองของคนข้างนอกจะคิดยังไงกับเราบ้าง ป้าข้างบ้านบอกเราว่า ถ้าแกไปแล้วอย่าเสียคนนะ เอาจริงๆ เราโตขนาดนี้เรียนจบมหาวิทยาลัยมาเราไม่เคยเข้าผับหรือร้อนนั่งชิลเลยสักครั้ง
อย่าด่าเรานะ เราเข้าใจดีว่าพ่อแม่รักและห่วงเรามากและเราก็รับรู้และรักพวกเขาดั่งดวงใจเลย แค่อยากทราบความคิดหลายๆคนแค่นั้น
#ขอบคุณที่คอมเม้นค่าาาาา
พ่อแม่ใครเป็นเหมือนพ่อแม่เราบ้างคะ (ขอความเห็นหน่อย) เข้าใจว่ารักแต่เราอายุ24แล้วนะ😔
ต่อมาเราเรียนจบมีโอกาสได้ทำงานๆหนึ่งทำจ.-ศ. หยุด ส-อ ว่างใช่มั้ยสองวัน มีโอกาสที่พ่อแม่ส่งเราเรียนต่อเอ้าเรียนสิจ้ะรอไร จนเวลาผ่านไปปีกว่าๆ แม่บอกว่า ออกจากงานเถอะ มาทำงานอยู่ที่บ้านแล้วอ่านหนังสือรอสอบนะ ใจจริงเราก็ไม่อยากออกนะเพราะอย่างน้อยมันก็พอได้เงินบ้าง อ่าแต่สุดท้ายก็ยอมเชื่อฟังแม่ เราอยู่บ้านมาได้สองจะสามเดือน เราจึงแอบส่งใบสมัครไปนุ้นไปนี่หลายที่เลย เรารู้สึกไม่อยากจะอยู่เฉยๆ อยู่บ้านก็ไม่ค่อยได้อ่านหรอกหนังสือทำงานอย่างอื่นมากกว่า จนวันนึงครอบครัวเราไม่อยู่ เรามีโอกาสได้เดินเล่นมีโอกาสได้คุยกับป้าข้างบ้าน ซึ่งป้าเราก็สนิทกับแม่เราบ้าง เขาถามเราว่า เป็นไงบ้าง แล้วได้คุยกับแฟนเก่าบ้างไหม เราจึงตอบว่าไม่ ซึ่งแถวนั้นเขารู้เรื่องของเรากับแฟนเก่าเพราะพ่อแม่ฝั่งนั้นมาคุยที่บ้าน เขาคุยกับเราว่าเขาก็รู้สึกว่าแม่เราทำไม่ถูกที่ไม่ยอมรับในตัวแฟนเก่าเรา เราเลยบอกป้าแกว่าเราเข้าใจแม่นะเพราะเขาคงหวังดีและรักเรามากเห็นว่าไม่โอเคเลยอยากให้เลิกเราก็ไม่ติดอะไรเลิกก็เลิกป้าบอกว่าแกถามแม่เราว่า แล้วลูกโอเคหรอที่ให้มันเลิกอะใจมันเป็นยังไงบ้าง ป้าแกบอกแม่ตอบว่าก็ถามมันแล้วว่าไม่มีเขาแล้วตายไหม ใช้ช่คำนี้เราโดนถามจริงๆ ซึงคำตอบของเราที่ตอบได้ หนูไม่ตายหรอก หนูอยู่ได้ แล้วป้าข้างบ้านก็บอกเราว่าแล้วแบบไหนมันเรียกโอเค ถ้าไม่เรียนรู้มันจะรู้ได้ไงว่าอันไหนดีไม่ดี เราก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลิกไปแล้วตอนนี้ก็รู้สึกโอเคไม่เสียใจอะไร ป้าแกก็ว่าเราเนี่ยไม่รู้จักโต ไม่กล้าตัดสินใจอะไรเองแล้วเมื่อไหร่จะกล้าถ้าไม่มีพ่อแม่จะอยู่ได้ไหมมีอะไรก็ต้องรอให้แม่ตัดสินใจให้ ใช่ค่ะเรายอมรับว่าจะทำอะไรซื้ออะไรต้องถามแม่ก่อน เช่นเสื้อผ้า หรือจะทำอะไรต้องมีคำถามที่เราถามแม่ประจำ แม่อันนี้แม่ว่าดีไหม แม่ถ้าหนูทำแบบนี้แม่ว่าโอเครึป่าว เรามีเหตุผลนะคะที่ถามเพราะเรากลัวพ่อแม่เสียใจถ้าเราทำอะไรไม่ถูกใจเขาเรากลัวน้ำตาเขามาก เรากลัวเราเห็นมันอีก และแล้วเสียงโทรศัพท์ก็เขามาตอนที่เราปรับทุกข์กับป้าข้างบ้าน มีที่ทำงานโทรมาให้เราสามารถเข้าไปเริ่มทำงานได้เลยแต่ที่นี่อยู่ไกลจากบ้านมากข้ามหลายจังหวัด ป้าแกบอกเราว่า ไปเถอะลองไปทำอะไรด้วยตัวของตัวเองบ้างลองไปตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเองเถอะ ดีกว่าอยู่ที่บ้าน หัดเรียนรู้ด้วยตัวเองบ้างเอาใจช่วย ละแล้วเราก็อ้อนวอนพ่อแม่ว่าจะทำงานจะได้หาตังค์ช่วยกัน เขาก็ยอมนะคะ แต่เขามาส่งเราหาห้องพักเจอเพื่อนร่วมงานเรา แล้วพูดกับเพื่อนร่วมงานที่พึ่งเจอกันได้ไม่กี่วันว่า. แม่ฝากน้องด้วยนะ แม่เป็นห่วงเขา ความรู้สึกตอนนั้นเราเข้าใจว่าเขารักและเป็นห่วงเรามากๆ แต่ใจนึงก็รูสึกอายว่าเรา
-ทุกคนคิดว่ายังไงบ้างคะ เห็นว่าเราเป็นลูกแงมั้ย ทุกคนคิดเหมือนป้าข้างบ้านเราไหม อยากทราบมุมมองของคนข้างนอกจะคิดยังไงกับเราบ้าง ป้าข้างบ้านบอกเราว่า ถ้าแกไปแล้วอย่าเสียคนนะ เอาจริงๆ เราโตขนาดนี้เรียนจบมหาวิทยาลัยมาเราไม่เคยเข้าผับหรือร้อนนั่งชิลเลยสักครั้ง
อย่าด่าเรานะ เราเข้าใจดีว่าพ่อแม่รักและห่วงเรามากและเราก็รับรู้และรักพวกเขาดั่งดวงใจเลย แค่อยากทราบความคิดหลายๆคนแค่นั้น
#ขอบคุณที่คอมเม้นค่าาาาา