นิทานพันดาว (กึ่งรีวิว) ตอนที่ 2 : Along the way

บนยอดดอย กับ เส้นทางที่ "เธียร" ได้เลือกแล้ว หนทางที่แม้แต่ตัวเองก็ยังเข้าใจไม่ถ้วนถี่ว่าต้องการสิ่งใด เหมือนกับที่ช่างยอดถามถึงเหตุผลว่าในท้องที่ทุรกันดาลเหลือขนาด เขาเลือกมาที่นี่ทำไม
.
.
.
.
ด้วยความแสบที่มีอยู่พอตัว เธียรตอบว่าก็มาเป็นครูนี่ไง หากในใจค่อนข้างแน่วแน่ถึงเหตุและผล โอกาสครั้งที่ 2 ผ่านมาราวความฝัน ทำให้มิติการคิดของเจ้าตัวต่างออกไปจากเดิม เวลาที่เขาสูญเสียไปกับการประชดประชันชีวิต กับ สิ่งที่เขาพานพบจากบันทึกของทอฝันช่างแตกต่างกัน เวลาที่ทิ้งขว้างเพื่อเย้ยหยันชีวิตรอให้ความตายมาเยือน กับ อีกฝ่ายที่ฝ่าฟันความลำบากเพื่อคนอื่นเสมอมา
.
.
.
.
แล้วดูสิ .... โชคดีกลายเป็นของเขาแต่โชคร้ายกลายเป็นของของเธอ เธอผู้มีความฝัน และ ได้ก้าวเดินตามความฝันนั้นแล้วในหลายทาง แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่ปรารถนาจะทำยังไม่ได้ทำ บันทึกของเธอราวกับมีชีวิต เขาเรียนรู้มันจากตัวอักษร ทุกอย่างโลดแล่นอกมาเป็นภาพ ทั้งเด็ก ๆ ที่โรงเรียน ชาวบ้านร้านถิ่น บ้านพักครูหลังเล็ก และ ผู้กองหน้ายักษ์
.
.
.
.
ซึ่งอันหลังสุดชักไม่โสภาเท่าไหร่ ภายใต้หน้าตานิ่ง ๆ ดูเหมือนผู้ชายตัวสูงคนนั้นจะมีเรื่องแกล้งเขาได้ทุกวี่ทุกวัน เริ่มตั้งแต่การนำทางไปโรงเรียนโดยไม่ได้นัดหมาย ไปจนถึงห้องน้ำที่เอาเข้าจริงก็อย๋หลังเรือน แต่พาเขาออกไปไกลถึงน้ำตก แต่ก็แน่ล่ะ ใครกันจะยอมให้ดลุงเพียงฝ่ายเดียวล่ะ ไม่รู้จักคุณหนูเธียรที่ว่ายเวียนแหล่งอโคจรมานานหลายปีเสียแล้ว
.
.
.
.
สายตาคมดุจ้องมองชายหนุ่มวัยต้นด้วยสายตาระอาแกมความรู้สึกแปลกในจิตใจ ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้อยากหาเรื่องกลั่นแกล้ง บางครั้งยามเห็นอีกฝ่ายเสียหน้า ทำท่าทางเปิ่น ๆ ริมฝีปากที่ปิดสนิทอยู่เป็นนิจศีลก็อดจะระบายยิ้มจาง ๆ ไม่ได้
.
.
.
.
ดูเหมือนตัวเขาเองจะรับเอาความร้อนหนาวของอีกฝ่ายมาไว้ที่ตัวเสียสิ้น รอยแดงบนผิวเนื้อ แม้กระทั่งกับข้าวกับปลาอาหารที่กินในแต่ละวัน จะกางมุ้ง จะจุดไฟ หัวหน้าภูผาก็คิดใส่ใจไปเสียทั้งหมด ก็สมกับที่ช่างยอดเจรจากับเธียร "ปกติหัวหน้างานยุ่งจะตาย นี่ก็งงกันทั้งฝ่ายที่หัวหน้าทิ้งงานมาดูครูเมื่อวาน" นั่นสินะเพียงแค่ครูอาสาเพียงคนเดียว ทำไมกัน
.
.
.
.
หัวใจของภูผาล่องลอยดวงตาจับอยู่ที่ขลุ่ยในมือ ในวันนั้นทอฝันขอให้เขาตอบแทนเธอที่อ่านนิทานให้เด็ก ๆ ได้ฟัง ค่ำคืนที่อดีตย้อนหวนกลับ สาวน้อยครูอาสา ผู้เป็นที่รักของชาวบ้าน และ เด็ก ๆ เขาไม่ประสงค์จะให้คนเหล่kนั้นทราบถึงการจากไปของทอฝันเลย เสียงขลุ่ยแว่วหวานอมเศร้าล่องลอยไปตามอากาศ หากห้วงคิดที่ไหลเรื่อยกลับผ่านจากหน้าเด็กสาวผู้จากไปสู่คุณครูหัวดื้อคนใหม่ ..... ลมหายใจของภูผาขาดห้วง อีกเช่นเคย รอยยิ้มระคนเอ็นดุผุดขึ้นที่ใบหน้าอีกครั้ง หรือ เขาจะต้องคิดให้ถ้วนถี่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจ
.
.
.
.
นอกจากหัวหน้าที่จะต้องคิดทบทวนหัวใจ เธียรก็เช่นกัน ก้าวย่างของเขาไม่เรียบงามอย่างใจคิด เรื่องความสะดวกสบายเจ้าตัวคงพอทำใจมาส่วนหนึ่ง แต่ความเป็นคุณหนูเธียร โสภาดิษสกุล ที่เท้าแทบจะลอยไม่ติดพื้นก็ทำให้เกิดความลำบากหลายประการ หลายอย่างที่ไม่คุ้นชิน และ แทบไม่รู้จักแม้กระทั่งของพื้น ๆ ง่าย ๆ
.
.
.
.
นอกจากสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากนั้นแล้ว ผู้คนก็ไม่ง่ายดายเช่นกัน ดูเหมือนว่าคุณครูทอฝันจะยังอยู่ในใจของทุกคน ก็ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะเอาชนะ แต่มันก็ตลกร้ายอยู่ไม่ใช่หรือ หัวใจที่อยู่ในร่างนี้เป็นของเธอ เขาขึ้นมาที่นี่ด้วยสมุดของเธอ ใช้มันหล่อเลี้ยงจิตใจเป็นเครื่องนำทาง แล้ววันนี้เขายังจะก่อเรื่องต่อไปอีก เรื่องของกาแล ทำให้ถ้อยคำร้อนร้ายออกจากปากของหัวหน้าภูผา
.
.
.
.
ทุกอย่างประเดประดังเข้ามาในทางก้าวเดินเพียงก้าวแรกของเขา หนึ่งวันเท่านั้นไม่รู้พายุอารมณ์กี่ลูกที่พัดเข้ามาไม่ใช่แค่เพียงคำพูดของภูผา แต่ก็รวมถึงพายุในใจของตัวเองเช่นกัน ในความเป็นเขาคนเดิม เรื่องราวเพียงเท่านี้เขาสามารถหันหลังทิ้งเรื่องราวไว้แต่ผาพันดาวเป็นความหลัง และ ไม่มีปัญหาใด ๆ จะมากล้ำกราย ก็คงเป็นอีกวันที่เฮงซวยในชีวิตเท่านั้นเอง
.
.
.
.
ความเป็นครูอาสาห่างไกลจากตัวเขามากเสียเหลือเกิน มีความจำเป็นอะไรอีกที่จะต้องอยู่ตรงนี้ นอกจากความลำบาก นอกจากความผิดพลาด การไม่เป็นที่ต้อนรับ แต่มันจริงเช่นนั้นหรือ ความแข็งของบัตรประจำตัวที่เขาถือไว้ในมือจุดความทรงจำให้เห็นภาพชัดเจน
.
.
.
.
น้ำใจของคนที่แวดล้อมต้อนรับ ช่างยอด หรั่ง เด็ก ๆ ที่แม้จะยังไม่คุ้นเคยกันมากนัก แต่ก็สามารถปรับตัวสนุกสนานด้วยกันได้ เขาคือโทนี่ (สตาร์ค) ส่วนนายหัวหน้าตัวยักษ์คือกรีนไจแอนท์ นอกจากนั้นตัวเขาเองล่ะ ตอนนี้ตัวเขาเองเปลี่ยนไปไม่ใช่หรือ จากคนที่ไม่เคยทำอะไรเองมาก่อนซักสิ่งอย่าง แม้กระทั่งผ้าซับเหงื่อยังมีคนรับใช้ยอบตัวรับ แต่บัดนี้เท้าของเขาติดพื้นดินบ้างแล้วไม่มากก็น้อย
.
.
.
.
เขามาที่นี่เพื่ออะไรกันนะ บทสนทนาระหว่างผู้อำนวยการมูลนิธิในวันนั้นกลับมา ใช่สิโอกาสครั้งที่ 2 ที่แลกมาด้วยหัวใจดวงนี้ เวลาที่หล่นหายไปเพราะความเคียดแค้นต่อโรคภัย จะทดแทนด้วยการมอบกลับไปให้คนอื่นบ้าง " จดจำคำพูดตัวเองเอาไว้ในดีนะ เมื่อขึ้นไปบนนั้นอาจจะเจอเรื่องที่ทำให้ท้อใจ เรื่องที่ทำให้ผิดหวัง จนถึงขนาดจะต้องถอดใจ แล้วเมื่อถึงตอนนั้นขอให้นึกถึงวันนี้เอาไว้ ใช่สิ เลือกแล้ว ทำแล้ว อย่าทำให้ตัวเองผิดหวังที่เลือกหนทางเส้นนี้ "
.
.
.
.
ไม่นานความดื้อรั้นของเจ้าตัวที่เคยมีอยู่ล้นปรี่ก็กลับคืนมา รอยยิ้มกึ่งเยาะหยันอยู่บนใบหน้าของภูผา และ ถ้าหากเธียรจะสังเกตมันมีร่องรอยของความโล่งใจแฝงอยู่ไม่น้อย อีก 3 เดือนนับจากนี้ หนทางของเธียรยังอีกยาวไกล และ เห็นที่เส้นทางที่เดินไปก็ไม่น่าโดดเดี่ยวเดียวดาย มีใครบางคนเอา "ใจ" ใส่ขนาดนั้นนี่นะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เอาจริงการเล่าเรื่องอาจจะรวบรัดไปนิดนึง(มั้ง)เอาเข้าจริงเธียรเองแรก ๆ ไม่ได้คิดร้อยเปอร์เซ็นว่าจะทำเพื่อคนอื่น แต่อยากขึ้นมาหาความหมาย ค้นหาสิ่งที่ขาดหายหลังจากหายเจ็บป่วย แล้วก็เพิ่งขึ้นมาเรียนรู้ที่ผาปันดาวนี่แหละ ส่วนหัวหน้า(ผู้กอง)ตอนอ่านก็รู้สึกว่าแข็ง และ เข้มงวดกว่านี้ แต่เข้าใจว่าเวลาไม่มีเท่าไหร่ 10 ตอนเองแหละ ก็เลยน่าจะรวบตึงไปเลยเพราะสุดท้ายเหมือนกับเธียรก็แยกไม่ออกแล้วเหมือนกันว่าที่กำลังทำ ทำเพราะเป็นตัวเอง หรือ สวมบทบาทของทอฝันเข้าไป นอจากนั้นในส่วนที่เปลี่ยนแปลงนิดนึงคือบทของทอฝันกับอักษรธรรมล้านนาท้ายบันทึกของเจ้าตัวถ้าเป็นในนิยายก็เหมือนฝันของเด็กสาวคนนึง เหมือนอยากบอกรักรุ่นพี่ในวันจบการศึกษา ไรงี้ แต่ในบทโทรทัศน์ทำให้ทอฝันดูสวยงามกว่ากระมัง อยากให้ภูผาเปิดใจ ได้รักใครซักคน และ ได้รับความรักจากเขา ใครก็ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นทอฝัน อันนี้ก็เป็นสิ่งที่ชอบอีกส่วนหนึ่ง ส่วนตอนที่ 3 คาดว่ามีไคลแมกซ์ เพราะ ครูเธียรจะเล่นบทบู๊แหล่วววว