นิดเป็นเด็กเรียนเก่ง แต่ไม่ค่อยพูดจากับใครนัก ถึงจะมีเพื่อนอยู่บ้าง แต่เธอก็มักอยู่เงียบ ๆ คนเดียวเสมอ ไม่ใช่เพราะเธอเกลียดใคร...แค่เธอรู้สึกว่า อยู่คนเดียวมันเบากว่า
วันหนึ่งในช่วงคาบว่าง นิดนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ ข้างหน้าต่าง เสียงหัวเราะคิกคักจากกลุ่มเพื่อนข้าง ๆ ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“เฮ้ย รู้ป่ะ ห้องวิทย์ชั้นสอง ตึกใหม่นั่นอะ...มันมีคนเห็นผีนะ”
“เออ ใช่ ๆ ที่เขาว่าปิดตายนั่นไง”
นิดไม่ได้พูดอะไร แต่หูของเธอกลับเงี่ยฟังโดยไม่รู้ตัว
พวกนั้นเล่ากันว่า ตอนก่อสร้างตึกนั้น มีคนงานชื่อ "ลุงบัน" เห็นคนแปลกหน้ากำลังงมหาอะไรในห้องวิทย์ ลุงเลยเข้าไปถามว่า “กำลังหาอะไรอยู่เหรอ?”
ชายคนนั้นหันมาช้า ๆ “ผมแค่มาเอาของที่ลืมไว้ครับ”
ลุงบันแค่พยักหน้าแล้วเดินจากไป แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมหน้ามันไม่คุ้นเลย...พอหันกลับไปอีกที คนคนนั้นก็หายไปแล้ว
เขาลองกลับไปดูในห้อง...ว่างเปล่า
ไม่กี่นาทีต่อมา ขณะที่ลุงบันเดินลงไปที่เต็นท์คนงาน อิฐจากชั้นบนก็ดันพังลงมาทับเขาเสียชีวิตคาที่
หลังจากนั้น ก็มีคนบอกว่าเห็นวิญญาณลุงบันวนเวียนแถวนั้นบ่อย ๆ...
นิดนั่งนิ่ง ไม่รู้ว่าทำไม แต่เรื่องนั้นมัน “คุ้น” อย่างประหลาด
คืนนั้น...เธอฝัน
ในฝันนั้น เธอเดินเข้าไปในห้องวิทยาศาสตร์ที่เธอไม่เคยเข้า โต๊ะทดลองวางเรียงเงียบ ๆ รอยเลือดบางจางอยู่บนพื้น
แล้วเธอก็เห็น “เงา” ของใครบางคน...ยืนอยู่ตรงประตู
มันไม่พูดอะไร
มันแค่ “มอง”
และเธอก็สะดุ้งตื่น — หัวใจเต้นแรงจนเธอต้องนั่งนิ่งอยู่นานในความมืด
วันถัดมา นิดเหม่อตลอดคาบเรียน เธอไม่เข้าใจที่ครูสอนแม้แต่นิดเดียว
ในหัวมีแต่ภาพห้องนั้น...เงานั้น...เลือดนั่น
“นิด! ตอบครูหน่อยสิ”
เสียงครูทำให้เธอสะดุ้งเฮือก เธอลุกขึ้นยืน งงงัน ราวกับไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ตรงไหน
เธอหันไปมองเพื่อน...ทุกคนกำลังมองมาที่เธอ บางคนยิ้มขำ ๆ บางคนกระซิบกัน
เธอแค่ก้มหน้าแล้วนั่งลง
ตอนเลิกเรียน ขณะที่เดินผ่านตึกวิทยาศาสตร์ นิดเห็น "เงา" ที่คล้ายกับในฝันของเธอยืนอยู่ตรงหน้าต่างชั้นสอง
เธอชะงัก แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ทันที
คืนนั้น...เธอฝันอีกครั้ง
แต่คราวนี้เงานั้นเดินเข้ามาใกล้เธอ
มันยื่นหน้าเข้ามากระซิบชิดหู
“มาอยู่ด้วยกันไหม”
เธอตื่นขึ้นมากลางดึก เหงื่อโชกทั้งตัว
ในวันต่อมา ขอบตาของเธอดำคล้ำ เพื่อนคนหนึ่งทักว่า
“นิด ไม่สบายเหรอ? ดูแย่มากเลยอะ”
เธอฝืนยิ้ม “เมื่อคืน...นอนไม่ค่อยหล่ะ”
และแม้จะพูดแบบนั้น แต่เพื่อนคนนั้นกลับรู้สึกว่า รอยยิ้มของนิดมัน “แปลก” อย่างบอกไม่ถูก
วันนั้นนิดเป็นลมหน้าห้อง เพื่อน ๆ พาไปห้องพยาบาล ครูเวรบอกว่าเธอมีไข้สูง แต่เธอกลับยืนยันว่าแค่นอนพักเดี๋ยวก็ดี
ขณะหลับ เธอฝันอีก — ฝันเห็นเงานั้นอีกครั้ง มันยืนอยู่ปลายเตียง
เธอพยายามกรีดร้องแต่ไม่มีเสียงออกมา
เธอดิ้นสุดแรง แต่ร่างเหมือนถูกตรึงไว้
“แค่เธอยอมรับความจริง...แค่นั้นก็พอแล้ว”
เสียงกระซิบมาอีกครั้ง
เธอสะดุ้งตื่น — พร้อมกับครูที่รีบเข้ามาถามว่าเป็นอะไร
“ฝันร้ายค่ะ...” เธอตอบเบา ๆ
หลังจากนั้น นิดตรงไปที่ห้องสมุด เธอค้นหาข่าวเก่า ๆ จนเจอเรื่องของลุงบันในหนังสือพิมพ์
แต่สิ่งที่ทำให้เธอขนลุกไม่ใช่แค่นั้น
...มีนักเรียนคนหนึ่ง เคย “เห็น” เหตุการณ์ที่ลุงบันตาย
เด็กคนนั้นพยายามบอกใคร ๆ แต่ไม่มีใครเชื่อ
และไม่นาน...เขาก็หายตัวไป
จากวันนั้นมา นิดเริ่มเขียนบันทึก ทุกคืนหลังฝัน เธอจะจดทุกอย่าง
“เขาอยู่กับฉันตลอดเวลา...”
“เขารู้จักฉันดี...มากกว่าที่ฉันรู้จักตัวเองซะอีก”
“เขาบอกว่า...ฉันเคยสัญญากับเขา ว่าจะกลับไปหา”
วันหนึ่ง ขณะเรียนอยู่ นิดมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นเพื่อนของเธอยืนอยู่ที่ลานหน้าโรงเรียน ทั้งที่เพื่อนคนนั้น...นั่งอยู่ข้างเธอ
เธอหันกลับมา แล้วเห็นเงา “ตัวเอง” ยืนอยู่ในกระจกหน้าห้อง...มองกลับมาหาเธอ
มันยิ้ม แล้วหายไป
หลายวันต่อมา เพื่อนคนหนึ่งทนไม่ไหว เดินเข้ามาหาเธอแล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“นิด...เธอไม่ปกติเลยนะ ไปคุยกับครูแนะแนวบ้างก็ได้นะ”
นิดเงยหน้าขึ้น...ยิ้มบาง ๆ
แต่รอยยิ้มนั้นทำให้เพื่อนคนนี้รู้สึกเหมือนเจอคนแปลกหน้า
“ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก...” เธอพูดเบา ๆ
“เขาอยู่กับฉันทุกคืน”
เพื่อนกลืนน้ำลาย...เธอถามว่า “เขา...ใครเหรอ?”
แต่นิดไม่ตอบ เธอแค่หันไปมองกระจก...ยิ้มจาง ๆ เหมือนกำลังมองใครอยู่ตรงนั้น
คืนนั้น นิดแอบกลับเข้าโรงเรียน เธอเดินไปยังห้องวิทยาศาสตร์ชั้นสอง
ประตู...ที่ควรจะล็อกแน่น
กลับเปิดเองช้า ๆ ด้วยเสียงกรอบแกรบของสนิม
เงาหนึ่งค่อย ๆ ปรากฏอยู่ในห้อง มันยื่นมือออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างน่าขนลุก
“กลับบ้านเถอะนิด...ฉันรอเธอมานานแล้ว”
นิดไม่ร้องไห้
ไม่กลัว
เธอเพียงแค่เดินเข้าไป — แล้วประตูก็ปิดลงเองช้า ๆ
ทุกอย่างมืดสนิท
เช้าวันรุ่งขึ้น มีคนพบสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง วางอยู่บนเก้าอี้หน้า “ห้องวิทยาศาสตร์ชั้นสอง”
หน้าสุดท้าย เขียนไว้ด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า
> “ฝันนั้นมันไม่ใช่แค่ฝัน...
มันคือที่ที่ฉันรู้สึกว่า...เป็นตัวของตัวเองที่สุด”
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา
มีคนพบร่างของนิด...ที่ลานหน้าโรงเรียน
ข่าวเงียบ ไม่มีนักข่าว ไม่มีเสียงพูดถึง
แต่หลังจากนั้น มีเด็กหลายคนพูดกันว่า...
ถ้าใครเดินผ่านห้องวิทยาศาสตร์หลังห้าโมงเย็น
จะได้ยินเสียงกระซิบแผ่ว ๆ
เหมือนเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง...ถามเบา ๆ ว่า
“คืนนี้...เธอจะอยู่กับฉันไหม"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ใช้เอไอในการเรียบเรียงคำกับการใช้คำนะครับบางคำเลยอาจจะแปลกๆ
ฉันยังรอเธอ
วันหนึ่งในช่วงคาบว่าง นิดนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ ข้างหน้าต่าง เสียงหัวเราะคิกคักจากกลุ่มเพื่อนข้าง ๆ ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“เฮ้ย รู้ป่ะ ห้องวิทย์ชั้นสอง ตึกใหม่นั่นอะ...มันมีคนเห็นผีนะ”
“เออ ใช่ ๆ ที่เขาว่าปิดตายนั่นไง”
นิดไม่ได้พูดอะไร แต่หูของเธอกลับเงี่ยฟังโดยไม่รู้ตัว
พวกนั้นเล่ากันว่า ตอนก่อสร้างตึกนั้น มีคนงานชื่อ "ลุงบัน" เห็นคนแปลกหน้ากำลังงมหาอะไรในห้องวิทย์ ลุงเลยเข้าไปถามว่า “กำลังหาอะไรอยู่เหรอ?”
ชายคนนั้นหันมาช้า ๆ “ผมแค่มาเอาของที่ลืมไว้ครับ”
ลุงบันแค่พยักหน้าแล้วเดินจากไป แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมหน้ามันไม่คุ้นเลย...พอหันกลับไปอีกที คนคนนั้นก็หายไปแล้ว
เขาลองกลับไปดูในห้อง...ว่างเปล่า
ไม่กี่นาทีต่อมา ขณะที่ลุงบันเดินลงไปที่เต็นท์คนงาน อิฐจากชั้นบนก็ดันพังลงมาทับเขาเสียชีวิตคาที่
หลังจากนั้น ก็มีคนบอกว่าเห็นวิญญาณลุงบันวนเวียนแถวนั้นบ่อย ๆ...
นิดนั่งนิ่ง ไม่รู้ว่าทำไม แต่เรื่องนั้นมัน “คุ้น” อย่างประหลาด
คืนนั้น...เธอฝัน
ในฝันนั้น เธอเดินเข้าไปในห้องวิทยาศาสตร์ที่เธอไม่เคยเข้า โต๊ะทดลองวางเรียงเงียบ ๆ รอยเลือดบางจางอยู่บนพื้น
แล้วเธอก็เห็น “เงา” ของใครบางคน...ยืนอยู่ตรงประตู
มันไม่พูดอะไร
มันแค่ “มอง”
และเธอก็สะดุ้งตื่น — หัวใจเต้นแรงจนเธอต้องนั่งนิ่งอยู่นานในความมืด
วันถัดมา นิดเหม่อตลอดคาบเรียน เธอไม่เข้าใจที่ครูสอนแม้แต่นิดเดียว
ในหัวมีแต่ภาพห้องนั้น...เงานั้น...เลือดนั่น
“นิด! ตอบครูหน่อยสิ”
เสียงครูทำให้เธอสะดุ้งเฮือก เธอลุกขึ้นยืน งงงัน ราวกับไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ตรงไหน
เธอหันไปมองเพื่อน...ทุกคนกำลังมองมาที่เธอ บางคนยิ้มขำ ๆ บางคนกระซิบกัน
เธอแค่ก้มหน้าแล้วนั่งลง
ตอนเลิกเรียน ขณะที่เดินผ่านตึกวิทยาศาสตร์ นิดเห็น "เงา" ที่คล้ายกับในฝันของเธอยืนอยู่ตรงหน้าต่างชั้นสอง
เธอชะงัก แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ทันที
คืนนั้น...เธอฝันอีกครั้ง
แต่คราวนี้เงานั้นเดินเข้ามาใกล้เธอ
มันยื่นหน้าเข้ามากระซิบชิดหู
“มาอยู่ด้วยกันไหม”
เธอตื่นขึ้นมากลางดึก เหงื่อโชกทั้งตัว
ในวันต่อมา ขอบตาของเธอดำคล้ำ เพื่อนคนหนึ่งทักว่า
“นิด ไม่สบายเหรอ? ดูแย่มากเลยอะ”
เธอฝืนยิ้ม “เมื่อคืน...นอนไม่ค่อยหล่ะ”
และแม้จะพูดแบบนั้น แต่เพื่อนคนนั้นกลับรู้สึกว่า รอยยิ้มของนิดมัน “แปลก” อย่างบอกไม่ถูก
วันนั้นนิดเป็นลมหน้าห้อง เพื่อน ๆ พาไปห้องพยาบาล ครูเวรบอกว่าเธอมีไข้สูง แต่เธอกลับยืนยันว่าแค่นอนพักเดี๋ยวก็ดี
ขณะหลับ เธอฝันอีก — ฝันเห็นเงานั้นอีกครั้ง มันยืนอยู่ปลายเตียง
เธอพยายามกรีดร้องแต่ไม่มีเสียงออกมา
เธอดิ้นสุดแรง แต่ร่างเหมือนถูกตรึงไว้
“แค่เธอยอมรับความจริง...แค่นั้นก็พอแล้ว”
เสียงกระซิบมาอีกครั้ง
เธอสะดุ้งตื่น — พร้อมกับครูที่รีบเข้ามาถามว่าเป็นอะไร
“ฝันร้ายค่ะ...” เธอตอบเบา ๆ
หลังจากนั้น นิดตรงไปที่ห้องสมุด เธอค้นหาข่าวเก่า ๆ จนเจอเรื่องของลุงบันในหนังสือพิมพ์
แต่สิ่งที่ทำให้เธอขนลุกไม่ใช่แค่นั้น
...มีนักเรียนคนหนึ่ง เคย “เห็น” เหตุการณ์ที่ลุงบันตาย
เด็กคนนั้นพยายามบอกใคร ๆ แต่ไม่มีใครเชื่อ
และไม่นาน...เขาก็หายตัวไป
จากวันนั้นมา นิดเริ่มเขียนบันทึก ทุกคืนหลังฝัน เธอจะจดทุกอย่าง
“เขาอยู่กับฉันตลอดเวลา...”
“เขารู้จักฉันดี...มากกว่าที่ฉันรู้จักตัวเองซะอีก”
“เขาบอกว่า...ฉันเคยสัญญากับเขา ว่าจะกลับไปหา”
วันหนึ่ง ขณะเรียนอยู่ นิดมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นเพื่อนของเธอยืนอยู่ที่ลานหน้าโรงเรียน ทั้งที่เพื่อนคนนั้น...นั่งอยู่ข้างเธอ
เธอหันกลับมา แล้วเห็นเงา “ตัวเอง” ยืนอยู่ในกระจกหน้าห้อง...มองกลับมาหาเธอ
มันยิ้ม แล้วหายไป
หลายวันต่อมา เพื่อนคนหนึ่งทนไม่ไหว เดินเข้ามาหาเธอแล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“นิด...เธอไม่ปกติเลยนะ ไปคุยกับครูแนะแนวบ้างก็ได้นะ”
นิดเงยหน้าขึ้น...ยิ้มบาง ๆ
แต่รอยยิ้มนั้นทำให้เพื่อนคนนี้รู้สึกเหมือนเจอคนแปลกหน้า
“ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก...” เธอพูดเบา ๆ
“เขาอยู่กับฉันทุกคืน”
เพื่อนกลืนน้ำลาย...เธอถามว่า “เขา...ใครเหรอ?”
แต่นิดไม่ตอบ เธอแค่หันไปมองกระจก...ยิ้มจาง ๆ เหมือนกำลังมองใครอยู่ตรงนั้น
คืนนั้น นิดแอบกลับเข้าโรงเรียน เธอเดินไปยังห้องวิทยาศาสตร์ชั้นสอง
ประตู...ที่ควรจะล็อกแน่น
กลับเปิดเองช้า ๆ ด้วยเสียงกรอบแกรบของสนิม
เงาหนึ่งค่อย ๆ ปรากฏอยู่ในห้อง มันยื่นมือออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างน่าขนลุก
“กลับบ้านเถอะนิด...ฉันรอเธอมานานแล้ว”
นิดไม่ร้องไห้
ไม่กลัว
เธอเพียงแค่เดินเข้าไป — แล้วประตูก็ปิดลงเองช้า ๆ
ทุกอย่างมืดสนิท
เช้าวันรุ่งขึ้น มีคนพบสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง วางอยู่บนเก้าอี้หน้า “ห้องวิทยาศาสตร์ชั้นสอง”
หน้าสุดท้าย เขียนไว้ด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า
> “ฝันนั้นมันไม่ใช่แค่ฝัน...
มันคือที่ที่ฉันรู้สึกว่า...เป็นตัวของตัวเองที่สุด”
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา
มีคนพบร่างของนิด...ที่ลานหน้าโรงเรียน
ข่าวเงียบ ไม่มีนักข่าว ไม่มีเสียงพูดถึง
แต่หลังจากนั้น มีเด็กหลายคนพูดกันว่า...
ถ้าใครเดินผ่านห้องวิทยาศาสตร์หลังห้าโมงเย็น
จะได้ยินเสียงกระซิบแผ่ว ๆ
เหมือนเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง...ถามเบา ๆ ว่า
“คืนนี้...เธอจะอยู่กับฉันไหม"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ใช้เอไอในการเรียบเรียงคำกับการใช้คำนะครับบางคำเลยอาจจะแปลกๆ