สวัสดีค่ะ ขอเริ่มเรื่องก่อนเลยนะคะ พ่อเราเนี่ยค่อนข้างติดเกม ตั้งแต่เราเด็กๆแล้ว คือเรากับแม่ต้องไปตามร้านเกมตลอด เล่นวันนึงก็ไม่ใช่ธรรมดา เล่นเป็น10-20ชั่วโมงเลยค่ะ แต่จุดเริ่มจริงๆมันอยู่ที่ พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อน ตัวอย่างตอนเด็กๆเลย ตอนนั้นเราดื้อด้วยแหละค่ะ พ่อบอกให้ทำอันนี้เราก็ไม่ยอมทำ พ่อก็จับหัวเรากดน้ำ แล้วก็อีกหลายๆอย่าง พอโตมาหน่อย เวลาเล่นเกมพ่อก็จะชอบพูดคำหยาบให้เราได้ยินบ่อยๆ จนขึ้นมัธยม คือเราสุดๆแล้วอะ พ่อเล่นทั้งวันเลยไม่ว่าจะวันหยุดวันอะไร แล้วชอบตะโกนด่าคนในเกมเสียงดังมากๆ แล้วห้องนอนเราก็นอนรวมห้องเดียวกันกับพ่อแม่นะคะ เพราะพื้นที่บ้านเรามีญาติคนอื่นมาอยู่เยอะมาก อันนี้คือเราทนไม่ไหวจริงๆ ใช้คำว่ารำคาญเลยอะ พอเราแสดงอาการ พ่อก็จะด่าเรา บอกว่าเราอะน่ารำคาญมากๆ ทั้งๆที่จริงๆเราเคยบอกดีๆหลายรอบ และทุกรอบด้วย พอเล่นเกมแพ้ก็จะชอบพาลใส่คนอื่น อย่างตอนนั้นเรายกพัดลมแล้วเสียงมันดัง พ่อก็ด่าเรา แต่จังหวะนั้นเราพยายามยกเบาสุดๆแล้ว เราเลยหันไปมองพ่อ แล้วพ่อก็ลุกขึ้นมาละเอาปลั๊กอะค่ะ ที่เสียบโทรศัพท์เล่นเกม มาฟาดหัวเรา คือเราแบบ เห้ย อะไรอะ คือเราแค่หันไปมองไง ยังไม่ได้พูด ไม่ได้ทำหน้าอะไรเลยด้วย แล้วอยู่ๆเอาปลั๊กไฟมาฟาดหัวคือมันใช่เรื่องเหรอ แม่ก็พยายามห้ามพ่อไม่ให้ตีเรา พ่อเราไม่ค่อยตีเราบ่อยหรอกค่ะ แต่ตีทีนี่ตีแรงใช่เล่นเลย ส่วนใหญ่จะเริ่มจากโยนของใส่ก่อน ตั้งแต่เสื้อยันขวดยาหม่อง ถ้านั่งใกล้ๆ ก็จะเอาอะไรมาฟาดมาโขกหัวเรา เวลาเราเป็นรอยหรือช้ำเราก็จะไม่บอกทั้งพ่อทั้งแม่เลยค่ะ เพราะเรารู้สึกว่าถ้าพูดออกไปมันก็เหมือนเราแกล้งสำออยใส่พวกเค้า เอาตรงๆเราเครียดนะ ไม่รู้จะทำไงอะ อับจนหนทางแล้ว ลองพูดลองคุยลองบอกก็แล้ว ติดเกมหนักเป็นปีไม่ทำงานไม่ทำอะไรก็เคยมาแล้วค่ะ มันเลยกลายเป็นว่าคนที่เรามีความสุขและสบายใจเวลาคุยด้วยเป็นเพื่อนๆไปเลย แล้วเวลาเราเครียดมากๆเราอยากนอนบางทีเค้าก็เล่นเกม จนไม่รู้ทำไง เราก็จะวิ่งหนีออกมานอกห้องไม่ให้ใครเห็นแล้วก็ระบายอารมณ์ตัวเอง ด้วยการตบหน้า เคาะหัวตัวเองซ้ำๆ จนเหมือนมันติดเป็นนิสัยไปแล้วอะค่ะ บางทีก็พ่วงมาด้วยอาการทำลายข้าวของ กัดนิ้ว ข่วนหน้าตัวเอง เราควบคุมตัวเองไม่ได้อะค่ะ เหมือนมันก็เป็นอารมณ์ชั่ววูบที่เราจะระบายได้ ถ้าถามว่าทำไมไม่แยกห้องออก ก็มีแต่ญาติๆ ซึ่งเราไม่สนิทซักคน แถมยังมีผู้ชายด้วย มันก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ พ่อเราเป็นพ่อที่ดีนะคะสำหรับเรา แม่ด้วยค่ะ แต่บางเรื่องเราก็รู้สึกว่าเราไม่สบายใจ ถ้าจะไประบายกับเพื่อนก็ดูจะบ่อยไป ระบายกับครอบครัวก็เคยแล้วนะคะ แต่ผลที่ได้ก็แบบเดิมค่ะ แถมพ่อยังหาว่าเราแถเรางู้นงั้นงี้ตลอดบทสนทนาค่ะ ขอโทษนะคะถ้ามันยาวมากๆ แต่ทุกคนว่าเราควรเอายังไงกับชีวิตต่อไปดีคะ ถ้าให้คุยกันเราก็ว่ามันน่าจะวนแบบเดิม ทุกวันนี้เราก็แทบไม่อยากคุยด้วยแล้วค่ะ พอคุยแล้วมันก็ต้องเกิดเรื่องตลอดเลย