เคยเหนื่อยจนร้องไห้มั้ยคะ

สวัสดีค่ะ วันนี้อยากมาระบายเรื่องที่อึดอัดในใจ ตั้งแต่ที่เรามาเรียนมหาลัยที่นี่ เรารู้สึกเหนื่อยและคิดมากเรื่องเพื่อนตลอดเกือบทุกวัน รู้สึกตัวเองเริ่มตัวเล็กลงขึ้นเรื่อยๆ ไม่กล้าพูดไม่กล้าทำอะไร จากที

คืออยากมาระบายเฉยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองต้องเหนื่อยขนาดไหน ชีวิตต้องบัดซบขนาดไหน มีความคิดอยากตายตลอดเเต่กลัวไม่ตายเเล้วลำบากคนอื่น เเค่ใช้ชีวิตไปวันๆก็เป็นภาระคนอื่นเเล้ว หนูฮีลตัวเองไม่ไหวเเล้ว หนูโคตรอยา

ผมโทรไปตั้งเป็นชั่วโมงเเล้ว ก็มีเเต่ให้ฟังโฆษณา เเถมกดหมายเลขตามที่เสียงอัติโนมัติบอก กดเเล้วก็บอกว่าเรากดไม่ถูกบ้าง ทำรายการไม่ถูกบ้าง กดไม่ตามเวลาที่กำหนด ทั้งที่ก็กดทุกเเบบเเล้ว ก็ยังติดต่อใครไม่ได

หนูไม่รู้จะไประบายลงที่ไหนเเล้วค่ะ หนูเคยคิดว่าถ้าเเม่กับพ่อเป็นเเบบครอบครัวคนอื่นที่หนูเห็นตามโซเชียลมันก็คงดีมาก ๆ เลย พี่ ๆ อยากรู้ไหมคะว่าทำไมหนูคิดเเบบนี้ หนูรู้สึกว่าเขาไม่เคยเข้าใจอะไรหนูเเบบลึ

เคยเบื่อไหมที่เราต้องไปเรียนนู่นเรียนนี่เพื่อให้ทันคนอื่น จนกลายเป็นคนหาความฝันของตัวเองไม่เจอหรือถ้าเจอก็สายไปเเล้ว เราก็เป็นหนึ่งในนั้นโดนบังคับให้เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบพอบอกว่าไม่ไหวของเปลี่ยนคณะหรือ

เลือกทำอันไหนดี

เรื่องมีอยู่ว่าเราทเลาะกับแฟนเรื่องเรานอนเพราะง่วงแล้วเขาบอกว่าเราไม่อยากอยู่กับเขา ณ เวลานั้นคือตี3กว่าๆ เขาทำงานกลางคืนพึ่งถึงห้อง เราอยู่กับเขาตั้งแต่เริ่มงานยันเลิกงาน คุยตลอดอยู่ด้วยตลอด เขาโกรธท

.....

ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้เราอยู่แค่ม.2 เรียนอยู่ที่สาธิตค่ะ งานเยอะมากกก เหนื่อยมากๆ ช่วงม.1 เป็นปีแรกที่เข้ามามัธยม ปีปรับตัว ร้องไห้แทบทุกวัน งานมันเยอะมากๆ ไม่เหมือนปกติที่เรียนมา แต่ละงานก็เป็นงานชิ้