สวัสดีครับ ผมมีแฟนอยู่คนหนึ่ง คบกันยังไม่นานครับเรื่องมีอยู่ว่า ก่อนจะปีใหม่ผมจับได้ว่าน้องคุยกับคนอื่น(น้องที่ว่าหมายถึงแฟนนนะครับอายุห่างผม1ปี)
ซึ้งคนที่น้องคุยก็ทำงานที่เดียวกับน้อง ตอนแรกผู้ชายคนนั่นมันก็มีแฟนแล้ว พอผมจำได้น้องบอกจะพยายามปรับปรุงตัว จะไม่ทำให้เสียใจอีก
ผมก็ให้อภัยในขณะที่ผมไม่รู้ว่าเขาเลิกคุยกันจริงๆหรือเปล่า จนมาวันก่อนผมจำได้อีกครั้งว่าเขายังคบกัน บอกรักกัน ผมถามน้องว่าทำไมทำแบบนี้ น้องบอกเขาก็เป็นของน้องมาตั้งนานแล้ว พยายามแล้วแต่มันก็ได้แค่นี้ พอเราเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้น มีแวบหนึ่งที่น้องพูดขึ้นว่า "เค้าไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตเธอนะ" ผมสตั้นไปสักพัก เขาก็บอกว่าแค่คุยเฉยๆ ไม่ได้จริงจัง คือเอาจริงๆผมต้องยอมให้เขามีคนอื่นจริงๆหรอ มันได้จริงๆหรอ วันนั้นผมเลือกที่จะจบทุกความสันพันธ์
แต่น้องให้เหตุผลว่าผมก็คุยกับคนอื่น "ถ้าพี่รักหนูจริงพี่จะคุยกับคนอื่นทำไมล่ะ" เข้าประเด็นของผม ผมยอมรับว่าช่วงแรกผมก็คุยเยอะเหมือนกัน ไม่คิดจะจริงจังกับน้องด้วยซ้ำ เพราะตอนแรกน้องยังไม่เลิกติดต่อกับแฟนเก่า แต่พอช่วงหลังๆผมเริ่มตัดทุกคน ผมเริ่มอยากจริงจังกับน้อง ผมคิดว่าโตมาขนาดนี้แล้วไม่อยากเริ่มต้นใหม่เยอะแยะ มันเสียดายเวลาเสียดายความรู้สึก ในขนาดที่ผมรักน้องมากขึ้นเรื่อยๆแต่น้องกับถอยห่างผมไปเรื่อยๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันหรือเป็นเพราะตอนนี้ น้องยังคุยกับคนที่ทำงานน้องอยู่ ผมไม่รู้ว่สผมพยายามเพื่อน้องแค่ไหน แต่วันนี้ตอนนี้ แค่ขอให้น้องอยู่ แค่แกล้งโง่เพื่อจะรักษาน้องไว้ให้นานที่สุด ตอนนี้ผมทำได้แค่นี้จริงๆ ยังยอมรับที่จะเสียน้องไม่ได้ บางคนถามว่ารักอะไรน้องหนักหนา ก็รักในความเป็นเขา ในความธรรมดาของเขายังคงมีความพิเศษเสมอ น้องดีทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องนอกใจ ผมไม่รู้ว่าจะอยู่กับน้องได้นายแค่ไหนหรืออาจพรุ่งนี้น้องจะบอกเลิกผม แต่ยังไงผมก็รักเขามากที่สุด
ถ้าวันไหนเขาจะไปเติบโตที่กระถางของใครผมก็ดีใจ ที่ผมมีโอกาสได้ดูแลให้เติบโต ถ้าวันนี้น้องจะไปผมจะไม่โกธรน้องเลยที่เลือกแบบนั้น ผมยินดีเสมอถ้าน้องเจอคนที่ดีกว่า😢
ควรพอหรือไปต่อดีครับ?
ซึ้งคนที่น้องคุยก็ทำงานที่เดียวกับน้อง ตอนแรกผู้ชายคนนั่นมันก็มีแฟนแล้ว พอผมจำได้น้องบอกจะพยายามปรับปรุงตัว จะไม่ทำให้เสียใจอีก
ผมก็ให้อภัยในขณะที่ผมไม่รู้ว่าเขาเลิกคุยกันจริงๆหรือเปล่า จนมาวันก่อนผมจำได้อีกครั้งว่าเขายังคบกัน บอกรักกัน ผมถามน้องว่าทำไมทำแบบนี้ น้องบอกเขาก็เป็นของน้องมาตั้งนานแล้ว พยายามแล้วแต่มันก็ได้แค่นี้ พอเราเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้น มีแวบหนึ่งที่น้องพูดขึ้นว่า "เค้าไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตเธอนะ" ผมสตั้นไปสักพัก เขาก็บอกว่าแค่คุยเฉยๆ ไม่ได้จริงจัง คือเอาจริงๆผมต้องยอมให้เขามีคนอื่นจริงๆหรอ มันได้จริงๆหรอ วันนั้นผมเลือกที่จะจบทุกความสันพันธ์
แต่น้องให้เหตุผลว่าผมก็คุยกับคนอื่น "ถ้าพี่รักหนูจริงพี่จะคุยกับคนอื่นทำไมล่ะ" เข้าประเด็นของผม ผมยอมรับว่าช่วงแรกผมก็คุยเยอะเหมือนกัน ไม่คิดจะจริงจังกับน้องด้วยซ้ำ เพราะตอนแรกน้องยังไม่เลิกติดต่อกับแฟนเก่า แต่พอช่วงหลังๆผมเริ่มตัดทุกคน ผมเริ่มอยากจริงจังกับน้อง ผมคิดว่าโตมาขนาดนี้แล้วไม่อยากเริ่มต้นใหม่เยอะแยะ มันเสียดายเวลาเสียดายความรู้สึก ในขนาดที่ผมรักน้องมากขึ้นเรื่อยๆแต่น้องกับถอยห่างผมไปเรื่อยๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันหรือเป็นเพราะตอนนี้ น้องยังคุยกับคนที่ทำงานน้องอยู่ ผมไม่รู้ว่สผมพยายามเพื่อน้องแค่ไหน แต่วันนี้ตอนนี้ แค่ขอให้น้องอยู่ แค่แกล้งโง่เพื่อจะรักษาน้องไว้ให้นานที่สุด ตอนนี้ผมทำได้แค่นี้จริงๆ ยังยอมรับที่จะเสียน้องไม่ได้ บางคนถามว่ารักอะไรน้องหนักหนา ก็รักในความเป็นเขา ในความธรรมดาของเขายังคงมีความพิเศษเสมอ น้องดีทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องนอกใจ ผมไม่รู้ว่าจะอยู่กับน้องได้นายแค่ไหนหรืออาจพรุ่งนี้น้องจะบอกเลิกผม แต่ยังไงผมก็รักเขามากที่สุด
ถ้าวันไหนเขาจะไปเติบโตที่กระถางของใครผมก็ดีใจ ที่ผมมีโอกาสได้ดูแลให้เติบโต ถ้าวันนี้น้องจะไปผมจะไม่โกธรน้องเลยที่เลือกแบบนั้น ผมยินดีเสมอถ้าน้องเจอคนที่ดีกว่า😢