ใครเข้าใจฟิวไม่มีเพื่อนสนิทเหมือนกันบ้าง

ก็นะ อย่างที่หัวข้อกระทู้บอกเลยค่ะ เราอ่ะเป็นเด็กปกติเหมือนเดิมคนทั่วไปเเหละ เพื่อนเยอะนะ แต่ที่สนิทจริงๆอ่ะไม่เลย คือเป็นคนที่แบบรู้ทันไปหมดซะทุกอย่าง เพื่อนนินทา เพื่อนโกหก เพื่อนหักหลัง ใช้เราเป็นเครื่องมือ รู้ทันหมดเลย แต่พยายามเงียบตามนิสัย ถ้ารู้ว่าเพื่อนคนนั้นนิสัยแย่ก็พยายามหลีกห่างหน่อย ไม่อยากมีปัญหาทีหลัง เพื่อนบางคนมันก็ดีนะ ดีกับเรามาก แต่มันก็ยังไม่ถึงขั้นพัฒนาไปยังคำว่าเพื่อนสนิท คนอื่นไปกินข้าว ไปดูหนัง ไปเที่ยว ล้วนไปกับเพื่อน ส่วนเรานี่คือเอิ่ม....คนเดียวตลอด คนเดียวจนชิน ตั่งแต่เด็กจนโต ที่ไม่มีเพื่อนอาจจะเป็นเพราะย้ายโรงเรียนตามครอบครัวบ่อยมั้งนะ พอย้ายเข้าโรงเรียนที เห้ย!เด็กใหม่อะไรประมาณนี้ โดนแซวบ้าง โดนเเกล้งบ้าง แต่เราเป็นคนที่ชอบความสงบ เกลียดสุดคือการขึ้นเสียงใส่ ตะคอกใส่ มันมีอยู่ครั้งนึง เพื่อนมันโมโหเพื่อนอีกคนมาลงที่เรา ขว้างกระเป๋านักเรียนใส่ ไอเราคืออ่านนั่งการ์ตูนอยู่เงยหน้าขึ้น ขว้างกลับปาเข้าหน้ามันอย่างเเรง นั่นเเหละ เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เราเข้าห้องปกครองครั้งแรก เพราะทำเพื่อนเลือดตกยางออก (หน้ามันโดนซิปกระเป๋า) หลังจากเหตุการณ์นี้ก็ไม่มีเพื่อนคนไหนกล้าเข้าหาเราที่เป็นเด็กใหม่เพิ่งมาเรียนได้ 2 สัปดาห์ ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยเจอเพื่อนที่ไว้ใจพูด หรือปรึกษาอะไรได้สักคน มีแต่จะเอาไปพูดต่อ หักหลัง นินทา ต่างๆนานา คือปลงไปแล้ว จนแบบบอกตัวเองว่า

"อืมไม่เป็นไร....กูอยู่คนเดียวได้"

เพื่อนถ่ายรูปหมู่ เราถ่ายรูปคนเดียว เพื่อนเดินเป็นกลุ่ม เราเดินคนเดียว มันเป็นอะไรที่ปกติไปแล้ว ไม่เศร้านะ เพราะบางที การที่เราได้อยู่คนเดียวแบบนี้ มันทำให้เราเข้าใจตัวเอง ทำให้เราเข้มเเข็งขึ้น แต่ก็หวังนะว่าสักวันจะมีเพื่อนสนิทสักคนหนึ่ง

อยู่กับโลกส่วนตัวที่ไม่มีใคร อยู่กับการอ่านหนังสือ อ่านการ์ตูน อ่านนิยาย ดูซีรีส์ ฟังเพลง มันดีที่เรายังมีบังทัน BTS  ติ่งวงนี้ กำลังใจเยอะขึ้นมาเลยเเหละ ถึงเพิ่งจะเริ่มติ่งก็เหอะ มันทำให้รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว มีพวกเขาอยู่เคียงข้างตลอด เหมือนในจุดๆนี้ มันไม่มีอะไรที่เยียวยาคำว่าเพื่อนได้นอกจากการทำสิ่งที่ชอบ บางทีก็แอบเหงานะ เหงาจนนั่งคุยกับเเมวตัวโปรดที่เลี้ยงไว้5555  แต่มันก็ดีไปอีกแบบเหมือนกัน
ขอบคุณที่อ่าน