ผมอายุ 15 ครับ อาศัยอยู่กับคนรอบครัวครับ ผมเป็นเด็กเก็บกดมาเเต่เด็กครับ โดนใช้ให้ทำนู่นนี่ ทำอาหาร กวาดบ้าน ถูพื้น งานต่างๆ ผมยอมรับเลยโตมาเเล้ว มันทำได้มันทำเป็น เเต่คำพูดของเเม่นี่เเหละครับ ทำให้ผมไม่มีอารมเลย บางทีไแเราก็อยากคุยกับเพื่อน เเม่ บอกจะคุยอะไรกันนักกันหนา เสียงดัง ผมบอกเลยผมเเทบกระซิบ เเต่กับตัวเองนอนเปิดเพลงฟังใส่ลำโพงโคตรดังไม่เกรงใจใคร มีเเต่พ่อผมนี่เเหละครับ พ่อบอกว่า ทนไปลูกเเม่เป็นงี้เเหละ ผมไม่เเปลกใจเลย ว่าผมรักพ่อมากสุด เค้าเกรงใจผมครับ เรื่องอะไรที่มันไม่จำเป็นต้องบ่นเค้าก็เเค่พูดว่า อย่าทำงี้นะๆ  เค้าไม่เสียงดังด้วยครับ คือพูดอะไรก็รู้กัน2คน จะสอนเราก็สอนเราคนเดียว ไม่ไปรบกวนชาวบ้านเค้า เเต่ตัดมาที่เเม่ โอ้โหววว ใส่สุด  กู ด่าทำร้านจิตใจ เกิดมากูยิงทิ้งยังได้ ทำไปไม่เป็ตเเบบลูกคนนั้นวะ ทำไมกูเป็นเเม่กูต้องเกรงใจหรอ คำนี้เกิดสดร้อนๆ เค้าด่าผมเรื่องอะไรซักอย่าง ผมพูดเลย เเม่จะด่าก็ด่าผมเบาๆ เกรงใจคนอื่นบ้าง เเม่ผมก็พูดอีก กูไปขอข้าวมันเเดกหรอ เเล้วก็รามไปบ่นพ่อผม ผมกุมขมับ เครียดจัด ผมบอกเลยผมรักเเม่นะ เเต่เเบบนี้ก็ไม่ไหว ทั้งคำพูด คำจา เเถมเรื่องความเท่าเทียมผมมีพี่สาวครับ พี่ผมหาเงินได้นางเก่งมากเเต่ผมก็ไม่ชอบเพราะผมต้องมารับหน้าเเทนพี่หมด พี่ทำของเเตก เลอะ ไม่เก็บจาน เเม่จะมาด่าผม ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำ ด่าเเบบเเรงมาก ว่า สันดานนี่ไม่เปลี้ยนจริงๆ เเต่ผมพี่กลับมาเเม่รู้ความจริง เเม่เลยไปด่าพี่เเต่ เเม่ด่าเเบบ นี่ทำของเเตกทำไม่เก็บไม่ทำล่ะ เเต่พูกด้วยน้ำเสียง(ติดตลก) ผมเลยอ๋อออ การที่ผมต้องมาร้องไห้เครียด เพราะต้องมารับหน้าเเทนตลอดคงเป็นเรื่องสนุกสินะ ผมก็จำใจเก็บมาตลอด จนมีวันนึง คำตะคอกผมเรื่องลืมของ เเม่ผมเป็นเเม่ค้าครับ เค้าลืมของเค้าก็ บ่นผม เแาอีกเเล้วนะ จัดของกี่รอบเเล้ว ทำไม่จำไม่ได้ เอาเเต่เล่นกับเพื่อน มันให้ข้าวเเดกหรอ เเต่หารู้ไม่ว่าของอะมันครบเเล้ว ผมเลยระบายโดยการตะคอกกลับ"ก็ผมใส่ไปให้เเล้วปะ"เสียงดัง เเต่ผมเซฟเอาไว้เพราะเกรงใจเพื่อนบ้าน) พอเเม่คว้านเจอก็พูดว่า อ๋อออ พอกูตะคอกก็เลยตะคอกกลับหรอ สันดาน จริงๆ เเก้ไม่หายจริงๆ พอเเม่ถึงข้างล่างปึปลืมของอีก เลยตะโกนตั้งเเต่หน้าบ้าน เสียงโคตรดังๆ ทั้งๆทีเค้าโทรมาหา เเทนที่จะพูดในโทรศัพท์ เเล้วบ่นทำไมไม่รับโทรศัพท์ มัวเเต่เล่นเกมกับเพื่อน ผมเลยบอกไป เล่นอะไรเเม่~~ ผมเข้าห้องน้ำอยู่  ทั้งๆที่พูดไปเเม่ก็ยังพูด มัวเเต่ใส่หูฟังเล่นเกมนะ ไม่สนใจอะไรเลย ผมเลยถอนหายใจ เเล้วเดินขึ้นห้อง ทุกคนเข้าใจใช่ไหมครับ ผมโคตรเกบกด เลยเผลอเตะหัวเตียง ของเเตก เเต่ก็ของผมเองนี่เเละครับ ผมไม่ไประบายของของคนอื่นเเน่นอน เพราะเเม่ผมเป็นยังไง ผมไม่เป็นอย่างงั้นเเน่นอน ผมอยากรู้ว่า เจออย่างงี้ผททีสิทที่จะ โกรธไหมครับ  ผมทำงานบ้านทุกอย่างเลยครับ ทำเเทน พ่อ เเม่ พี่เเล้ว ทุกอย่างจริงครับ คำพูดของเเม่มัน เกินไปครับ เเม่ถามผมในทีวีว่าทำไมเด่วนี้เด็กมัน จริงๆ ผมเลยสวนเลย อยู่ที่ครอบครัว เด็กมันเจอมายังไง มันก็เก็บกด มันหาที่ระบายไม่ได้ พ่อเเม่มีเหมือนไม่มี เเต่เเม่ก็พูดว่า เหอะ อยู่ที่เด็กถ้ามันจะเเย่ก็เเย่ ผมก็พูดไปอีก ถ้าเด็กจะเก่งต้องมีครูสอนไหมครับ เเน่นอนครับ มันต้องเรียนรู้ รับรู้มา ก็เหมือนกับเด็ก ถ้าพ่อเเม่ด่า คำพูดเสียดเเทง ไม่เกรงใจ มันก็หาที่ระบายไม่ได้ จนเป็นเเบบนี้ เเล้วผมก็เลิกคุย ใส่หูฟังต่อ จบละครับชีวิตอันเเย่ที่ผมมี เเต่ก็มีเพื่อน พ่อ พี่ นี่เเหละครับที่ผมระบายได้