คือผมโสดมานาน 3-4 ปี ตอนนี้ก็เริ่มใกล้เข้าเลข3แล้ว คือผมโสดมานาน ไม่สนใจใครเรยแม้กะทั้งคนคุยก็ไม่มี เพราะพยายามลืมความเศร้าครั้งก่อน และผมก็มีโลกใบใหม่คือ การดูหนังกับซีรี่ย์การเป็นคนอหนังไปเรยก็ว่าได้ แล้วอยู่ๆมาวันนึง เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ผมไปโพสหาคู่ในไลน์ แล้วมีผู้หญิงคนนึงแอดมา คุย ซึ่งก่อนหน้านั้นไม่มีใครเรยซักคน นอกจากเทอ ผมก็คุยกับเธอ เทอโตกว่าผม 3 ปี เราก็คุยกันแล้วก็พัฒนาความสัมพันธ์ มาเรื่อยๆ ประมาณ เกือบ1เดือน แล้วด้วย สถานการณ์อะไรๆยังไม่ลงตัว เรยทำให้ยังไม่ได้เจอกัน แล้วปัณหาของผมก็คือ ที่บ้านชอบเป็นห่วง ผมโตแล้วเป็นผู้ชายด้วย เวลาจะไปไหนก็ต้องขอตลอด แต่ผมก็เข้าใจว่าคนเป็นพ่อแม่ก็ห่วงลูกเป็นธรรมดา แต่บางทีผมก็อึดอัด ว่าทำไมตัวเองตัดสินใจอะไรไม่ได้เรย จนผมตัดสินใจ ขับมอไซค์ไปหาเธอเรย โดยไม่บอกที่บ้าน ไปก่อนแล้วค่อยบอก ออกตั้งแต่ 17:00 จนถึง 19:00 ระยะทางประมาน87-89โล ค่อยโทรบอกที่บ้าน ที่บ้านผมก็บอกว่าไปได้ยังไง แล้วไปยังไง ถึงรึยัง ผมก็บอกถึงแล้ว แล้วเขาก็บอกดูแลตัวเองดีๆ มีเงินไหม กลับ พรุ้งนี้กลางคืนมันอันตราย แต่ผมก็รู้สึกไม่ดี เหมือนลั้นที่มา แล้วก็ร้องให้ ผมเป็นคนร้องให้ง่ายมาก และพอถึงที่นั้น ผมก็ได้เจอเทอ ได้คุย และก็นอนกอดกันจนหลับถึงเช้า ผมก็ต้องกลับบ้าน เทอก็ต้องไปทำงาน แล้วคือพอกับมา ผมเห็นอะไรหลายๆในชีวิตเธอ เทอเรียนจบสูงกว่าผม มีงานดีๆทำ เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง เป็นคนน่ารัก ดูแลตัวเองได้ เพื่อนเยอะ แล้ว คือมองกลับมาที่ตัวผม ผมตกงาน หล่อก็ไม่หล่อ ฐานะก็ประมาณชนชั้นกลาง เรียนก็จบไม่สูง ผมมีความรู้สึกว่าไม่คู่ควรกับเธอเรย ทั้งที่บ้านชอบห่วงไปไหนมาไหนไม่ค่อยได้ แล้วเพื่อนผมก็ไม่มีซักคน อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด แล้งผมก็บอกเธอนะ เทอก็บอกว่าไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนเทอได้นะ จะเปนทุกอย่างให้ อยู่ๆเทอบอกว่าเธอรักผม ผมเป็นคนน่ารัก จริงๆแล้วผมไม่เคยเจ้าชู้เรยคับ แล้วเทอก็ยังบอกอีกว่า งานค่อยๆหาไปก็ได้ภาระยังไม่ค่อยมี แต่เทอไม่ค่อยชอบ ที่ผมชอบ ร้องให้อ่อนแอ เทออยากให้ผมเข้มแข็งกว่านี้ เทอรู้ว่าผมเคยเป็นโรคซึมเศร้า ความรู้สึกผมละเอียดก่อนกว่าคนทั่วไปจะหยั่งถึง แต่ก็ก็พยายามจะเข้าใจในตัวเอง คือเทอดีทุกอย่างง แต่ผมกลับรู้สึกไม่คู่ควรกับเทอเรย ผมกลัวว่าบอกเทอแล้วเทอจะหายไป แต่บอกอยากจะไปบอกด้วยตัวเอง ว่าผมรักเทอ ผมยอมเทอได้ทุกอย่าง ขอแค่เทออย่าทิ้งผมไป ถ้าเทอหายไปอีก ผมก็คงกลับไปโลกใบเดิมที่เศร้ากว่าเดิม แต่ผมว่าเทอคงจะเข้าใจในตัวผมนั้นแหละ เพื่อนๆว่าผมคิดมากไปไหม คับ
ผมจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงเพื่อนๆช่วยทีนะคับ