สวัสดีครับ ผม อายุจะ 19 ปัจจุบันย้ายมาอยู่กับย่าที่ ภาคอีสานติดลาว เกือบๆปีครึ่งเเล้วครับ
ผมตั้งเเต่มาอยู่ที่บ้านผมไม่ได้ติดต่อใครทางมือถือเลยนอกจากครอบครัวหรือญาติ เพราะผมเบื่อหน่ายกับดราม่าของเพื่อนๆเเละ อะไรที่มาลงที่เราคนเดียว
จนผมต้องตัดสินใจ ก้าวออกมาจากพวกเพื่อนๆที่เคยสนิทกันตั้งเเต่ม.ต้น เเละหันมารักตัวเองเเทน เเละเอาใจใส่คนที่เขารักเรา เเละดูเเลเรามาเเต่เรายังเดินไม่ได้ ที่เราจะร่ำว่า พร่ำด่าเขาทุกวัน เพราะวัยที่ไม่อาจเข้าใจกันได้ทุกเรื่อง (เพราะผมเป็นผมขี้ร้อน เเละก็ขี้เล่นด้วยสิ อารมณ์มันเเล้วเเต่บรรยากาศ ผมตัดสินใจหนีทุกอย่างที่เกี่ยวกับเพื่อนๆ มาทั้งไม่ได้บอกกล่าวอะไรใครเลย เเละทำ social detox ตั้งเเต่ปลายปี2019 (ช่วงที่ผมย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด)มาจนถึงกลางปี2020 ผมอยู่เเต่บ้านเเล้วเก็บตัวมาตลอด11เดือน เเละมันก็ใครจะครบรอบการทำ social detox โดยที่ผมได้เคยเข้า เฟส ข้อความ ไลน์ หรือ ไอจี เลย เรียกได้ว่าไม่ติดต่อคนรู้จักไกลๆเลย ผมตั้งใจหายมาเเบบเนียน เลือกที่จะให้พวกเขาค่อยไปลืมผมไปกันเอง เพราะสำหรับผม ผมก็เเค่คนที่ผ่านมาสำหรับพวกเขา ผมยอมที่จะออกมาเอง เพราะตัวผมรู้ดีว่า เรื่องในคราวนี้มันจะไม่จบง่ายๆ เพราะคนที่อยู่ข้างผมมีน้อย เเละคนที่เป็นคู่กรณีผม ก็มีเพื่อนที่อยู่กันมาตั้งเเต่ประถมคอยหนุน เเน่นอนว่าเพื่อนที่อยู่ด้วนกันมานานก็ย่อมจะเชื่อใจกันเเละปกป้องกันเเม้อีกคน จะทำเรื่องเลวทรามเเค่ไหน ก็ปิดหูปิดหา กันได้ ส่วนเพื่อนที่เข้ามานานไม่เท่าก็สำหรับน้อยกว่า ผมเห็นว่าจะสู้กับคนที่อยู่ก่อนเรา เเละเราไม่มีคนที่รู้จักเราดีเลยเราจึงเลือกถอยกลับมาจนสุดทาง เเละพยายามลืมพวกเขา เรื่องราวต่างไป หันมาสนใจครอบครัวคนที่เขายังรักเรา เเละที่สำคัญ "เอาใจใส่ตัวเอง " เอาตัวเองให้รอด หลังจากผ่านมาราวๆ ครึ่งปี ก็มีเพื่อนของเพื่อนเก่าทักมาถามว่า อยากคืนดีกับพวกมันไหม? ผมได้เเต่ตอบว่า" ไม่ " เพราะว่าผมขอเลือกที่จะออก เเละไม่ไปยุ่งอีก ส่วนใครส่วนมัน ถ้าอยู่กันเเล้วเข้ากันไม่ได้ไม่ได้ก็ไม่ควรอยู่กัน ผมขอให้พวกเขาเดินกันต่อไปในทางของเขา ส่วนผมจะเกินในทางของผม ผมเลือกที่จะไม่มีเพื่อน เเละ อยู่กับพี่น้อง ครอบครัวให้มากขึ้น เเม้บางครั้งจะมีความเเตกต่างทางอายุทำให้มีปากเสียงกันบ่อยๆ เเต่ผมมองว่ามันเป็นสีสัน
*หลังจากทำการปลีกนิเวศออกมาจนจะครบปี ผมมีอาการดีขึ้น เริ่มมีอาการปวดหัวน้อยลง เเละมีความสุขกับชีวิตเเบบใหม่ ที่ไม่มีอะไรให้เครียด กินข้าวพร้อมหน้ากับคนที่เรารักเเละเขาก็จะอยู่กับเราอีกไม่นาน พอเขาจากไปเราจะได้ไม่มาพร่ำเสียดายเเละรู้สึกผิด
ผมอยากจะถามว่าถ้าหาก มีดราม่าที่ ทำให้เรารู้สึกเหมือนถูกบีบให้ยอมเเพ้เเม้เราจะถูก100% เเต่กลับยัดเยียดความผิกเเล้วตัวร้ายให้เรา กล่าวหาว่าเราเป็นนู้นเป็นนี่ ทั้งๆที่เราก็ทำตามสิ่งที่คนทั่วไปจะทำกัน
การที่มาโจมตีเรา การที่กล่าวเราเป็นนู้นเป็นนี่ รวมกลุ่มโจมตี เราที่มีตัวคนเดียว เพื่อนๆเลือกที่จะทำอย่างไร
ก็ถึงเเม้ว่าผมอาจจะไม่ได้ทำสิ่งที่ดีที่สุด เเต่ว่า สุดท้ายคนที่จะทำให้เราผ่านช่วงเวลานี้ก็มีเเค่ไม่กี่คนที่รักเราจริงๆ โดนที่ไม่เครียดตายหรือประสาทกินก่อน
สำคัญเลยคือ"ตัวเราเอง" เพราะสุดท้ายเราก็เป็นเจ้าของตัวเรา เรามีสิทธิ์เลือกเส้นทางเเละอนาคตของเราเอง เราอยากได้เอาคำพูดเสียๆหายหรือคำไร้สาระมาเป็นสิ่งที่รั้งเราไว้กับเหว
ตลอดหลายเดือนมานี้การที่ผมได้อยู่กับตัวเองมากไป มองย้แนไปในอดีต ทำให้ผมเข้าใจความคิดของตัวเองเเละเริ่มศึกษาตัวเอง ผมจึงเลือกที่จะอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุขเเละ ปล่อยคนอื่นๆให้เดินทางกันต่อไป โดนที่เราลงเรือมากลางครัน เเละเริ่มต้นชีวิตใหม่
ปัจจุบันผมมีความสุขในเเบบของผม รักการเที่ยวคนเดียวบางครั้งก็ไปกับย่า กับลูกพี่ลูกน้อง เเละเพื่อนเก่าตอนที่อยู่บ้านเกิดที่อีสานที่นับคนได้
(*สำคัญ*ไม่ว่าเครียดหรือเสียใจกับชีวิตเเค่ไหน)
ก็อยากจะให้ทุกๆคนที่เหมือนกับเรา ลองมองย้อน ลองเข้าใจตัวเองเเละคนอื่นๆ อย่าคิดสั้น อย่าหาทางเเก้ปัญหาที่ต้องเเลกด้วยชีวิต อย่าสร้างความเสียใจให้คนอื่น ทำสิ่งที่ชอบ เป้าหมายในชีวิต ความฝัน เเละที่สำคัญต้องหาความสุขเเละรักตัวเอง
ไม่ได้จะสอนใคร เเค่อยากให้ตระหนักถึงความรู้สึกตัวเอง ไม่ใช่ว่าเป็นการน้อยใจหรืองอน เเต่เป็นทางที่สันติที่สุดเเละเเลกด้วยความรุนเเรงน้อยที่สุด นี่เป็นเเค่วิธีเเก้ปัญหาของผม
สุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกทุกคนว่า ถ้าหากเลือกระหว่าง เพื่อนฝูง กับครอบครัว เพื่อนๆจะเลือกอะไรเพื่อนๆมีวิธีเเก้ปัญหาด้วยตัวเองอย่างไรกัน
ขอความสุภาพด้วยนะครับ เราจะได้เจริญจิตเจริญใจ
สร้างสภาพสังคมที่ดี
อยากรู้ว่า เวลาทุกคนเบื่อกับเรื่องที่เป็นดราม่าระหว่างตัวเองกับเพื่อนหลายคน จะเเก้ไขกันอย่างไร
ผมตั้งเเต่มาอยู่ที่บ้านผมไม่ได้ติดต่อใครทางมือถือเลยนอกจากครอบครัวหรือญาติ เพราะผมเบื่อหน่ายกับดราม่าของเพื่อนๆเเละ อะไรที่มาลงที่เราคนเดียว
จนผมต้องตัดสินใจ ก้าวออกมาจากพวกเพื่อนๆที่เคยสนิทกันตั้งเเต่ม.ต้น เเละหันมารักตัวเองเเทน เเละเอาใจใส่คนที่เขารักเรา เเละดูเเลเรามาเเต่เรายังเดินไม่ได้ ที่เราจะร่ำว่า พร่ำด่าเขาทุกวัน เพราะวัยที่ไม่อาจเข้าใจกันได้ทุกเรื่อง (เพราะผมเป็นผมขี้ร้อน เเละก็ขี้เล่นด้วยสิ อารมณ์มันเเล้วเเต่บรรยากาศ ผมตัดสินใจหนีทุกอย่างที่เกี่ยวกับเพื่อนๆ มาทั้งไม่ได้บอกกล่าวอะไรใครเลย เเละทำ social detox ตั้งเเต่ปลายปี2019 (ช่วงที่ผมย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด)มาจนถึงกลางปี2020 ผมอยู่เเต่บ้านเเล้วเก็บตัวมาตลอด11เดือน เเละมันก็ใครจะครบรอบการทำ social detox โดยที่ผมได้เคยเข้า เฟส ข้อความ ไลน์ หรือ ไอจี เลย เรียกได้ว่าไม่ติดต่อคนรู้จักไกลๆเลย ผมตั้งใจหายมาเเบบเนียน เลือกที่จะให้พวกเขาค่อยไปลืมผมไปกันเอง เพราะสำหรับผม ผมก็เเค่คนที่ผ่านมาสำหรับพวกเขา ผมยอมที่จะออกมาเอง เพราะตัวผมรู้ดีว่า เรื่องในคราวนี้มันจะไม่จบง่ายๆ เพราะคนที่อยู่ข้างผมมีน้อย เเละคนที่เป็นคู่กรณีผม ก็มีเพื่อนที่อยู่กันมาตั้งเเต่ประถมคอยหนุน เเน่นอนว่าเพื่อนที่อยู่ด้วนกันมานานก็ย่อมจะเชื่อใจกันเเละปกป้องกันเเม้อีกคน จะทำเรื่องเลวทรามเเค่ไหน ก็ปิดหูปิดหา กันได้ ส่วนเพื่อนที่เข้ามานานไม่เท่าก็สำหรับน้อยกว่า ผมเห็นว่าจะสู้กับคนที่อยู่ก่อนเรา เเละเราไม่มีคนที่รู้จักเราดีเลยเราจึงเลือกถอยกลับมาจนสุดทาง เเละพยายามลืมพวกเขา เรื่องราวต่างไป หันมาสนใจครอบครัวคนที่เขายังรักเรา เเละที่สำคัญ "เอาใจใส่ตัวเอง " เอาตัวเองให้รอด หลังจากผ่านมาราวๆ ครึ่งปี ก็มีเพื่อนของเพื่อนเก่าทักมาถามว่า อยากคืนดีกับพวกมันไหม? ผมได้เเต่ตอบว่า" ไม่ " เพราะว่าผมขอเลือกที่จะออก เเละไม่ไปยุ่งอีก ส่วนใครส่วนมัน ถ้าอยู่กันเเล้วเข้ากันไม่ได้ไม่ได้ก็ไม่ควรอยู่กัน ผมขอให้พวกเขาเดินกันต่อไปในทางของเขา ส่วนผมจะเกินในทางของผม ผมเลือกที่จะไม่มีเพื่อน เเละ อยู่กับพี่น้อง ครอบครัวให้มากขึ้น เเม้บางครั้งจะมีความเเตกต่างทางอายุทำให้มีปากเสียงกันบ่อยๆ เเต่ผมมองว่ามันเป็นสีสัน
*หลังจากทำการปลีกนิเวศออกมาจนจะครบปี ผมมีอาการดีขึ้น เริ่มมีอาการปวดหัวน้อยลง เเละมีความสุขกับชีวิตเเบบใหม่ ที่ไม่มีอะไรให้เครียด กินข้าวพร้อมหน้ากับคนที่เรารักเเละเขาก็จะอยู่กับเราอีกไม่นาน พอเขาจากไปเราจะได้ไม่มาพร่ำเสียดายเเละรู้สึกผิด
ผมอยากจะถามว่าถ้าหาก มีดราม่าที่ ทำให้เรารู้สึกเหมือนถูกบีบให้ยอมเเพ้เเม้เราจะถูก100% เเต่กลับยัดเยียดความผิกเเล้วตัวร้ายให้เรา กล่าวหาว่าเราเป็นนู้นเป็นนี่ ทั้งๆที่เราก็ทำตามสิ่งที่คนทั่วไปจะทำกัน
การที่มาโจมตีเรา การที่กล่าวเราเป็นนู้นเป็นนี่ รวมกลุ่มโจมตี เราที่มีตัวคนเดียว เพื่อนๆเลือกที่จะทำอย่างไร
ก็ถึงเเม้ว่าผมอาจจะไม่ได้ทำสิ่งที่ดีที่สุด เเต่ว่า สุดท้ายคนที่จะทำให้เราผ่านช่วงเวลานี้ก็มีเเค่ไม่กี่คนที่รักเราจริงๆ โดนที่ไม่เครียดตายหรือประสาทกินก่อน
สำคัญเลยคือ"ตัวเราเอง" เพราะสุดท้ายเราก็เป็นเจ้าของตัวเรา เรามีสิทธิ์เลือกเส้นทางเเละอนาคตของเราเอง เราอยากได้เอาคำพูดเสียๆหายหรือคำไร้สาระมาเป็นสิ่งที่รั้งเราไว้กับเหว
ตลอดหลายเดือนมานี้การที่ผมได้อยู่กับตัวเองมากไป มองย้แนไปในอดีต ทำให้ผมเข้าใจความคิดของตัวเองเเละเริ่มศึกษาตัวเอง ผมจึงเลือกที่จะอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุขเเละ ปล่อยคนอื่นๆให้เดินทางกันต่อไป โดนที่เราลงเรือมากลางครัน เเละเริ่มต้นชีวิตใหม่
ปัจจุบันผมมีความสุขในเเบบของผม รักการเที่ยวคนเดียวบางครั้งก็ไปกับย่า กับลูกพี่ลูกน้อง เเละเพื่อนเก่าตอนที่อยู่บ้านเกิดที่อีสานที่นับคนได้
(*สำคัญ*ไม่ว่าเครียดหรือเสียใจกับชีวิตเเค่ไหน)
ก็อยากจะให้ทุกๆคนที่เหมือนกับเรา ลองมองย้อน ลองเข้าใจตัวเองเเละคนอื่นๆ อย่าคิดสั้น อย่าหาทางเเก้ปัญหาที่ต้องเเลกด้วยชีวิต อย่าสร้างความเสียใจให้คนอื่น ทำสิ่งที่ชอบ เป้าหมายในชีวิต ความฝัน เเละที่สำคัญต้องหาความสุขเเละรักตัวเอง
ไม่ได้จะสอนใคร เเค่อยากให้ตระหนักถึงความรู้สึกตัวเอง ไม่ใช่ว่าเป็นการน้อยใจหรืองอน เเต่เป็นทางที่สันติที่สุดเเละเเลกด้วยความรุนเเรงน้อยที่สุด นี่เป็นเเค่วิธีเเก้ปัญหาของผม
สุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกทุกคนว่า ถ้าหากเลือกระหว่าง เพื่อนฝูง กับครอบครัว เพื่อนๆจะเลือกอะไรเพื่อนๆมีวิธีเเก้ปัญหาด้วยตัวเองอย่างไรกัน
ขอความสุภาพด้วยนะครับ เราจะได้เจริญจิตเจริญใจ
สร้างสภาพสังคมที่ดี