กาลครั้งหนึ่งมีเด็กหญิงที่กำลังจะเดินทางไปยังดินแดนในฝัน ระหว่างที่ออกเดินทาง เธอเจอเด็กชายคนนึงที่มีจุดหมายเช่นเดียวกับเธอ เด็กชายชวนเด็กหญิงให้เดินทางไปด้วยกัน
ในตอนแรกเด็กหญิงไม่แน่ใจว่าควรจะมีเพื่อนร่วมทางมั้ย
“ไปด้วยกันสิ ฉันจะช่วยปกป้องเธอ ดูแลเธอ” เด็กชายบอกเด็กหญิง
เด็กหญิงคิดในใจว่า “ถ้าอย่างงั้น มีคนไปด้วยก็อาจจะดีกว่านะ”
ทั้งสองตกลงเดินทางไปด้วยกัน
เมื่อเดินไปถึงกลางป่า เด็กหญิงบอกว่าเธอเจ็บขามาก คงยังไปต่อไม่ไหว
“ขี่หลังฉันสิ ฉันจะแบกเธอไปเอง” เด็กชายเสนอ
เด็กหญิงไม่แน่ใจว่าควรจะขึ้นหลังเด็กชายไปมั้ย เพราะกลัวว่าถ้าระหว่างทาง เธอเจ็บขาอีก เธอคงจะอยากให้เด็กชายแบกเธออีกครั้ง แล้วถ้าเด็กชายปฏิเสธ เธอคงจะเสียใจ
“ถ้าพรุ่งนี้ฉันเจ็บขาอีก แล้วเธอจะไม่แบกฉันแล้ว เธอให้ฉันเดินเองเถอะ ฉันไม่อยากมีความเคยชินกับสิ่งที่เธอทำให้” เด็กหญิงบอกเด็กชาย
เด็กชายนั่งคิดสักพัก แล้วบอกเด็กหญิงว่า “ฉันสัญญา ไม่ว่าทางจะไกลแค่ไหน ไม่ว่าเธอจะเจ็บขาอีกกี่ครั้ง ฉันจะแบกเธอไปเอง” ว่าแล้วเด็กชายก็ส่งมือให้เด็กหญิง
เด็กหญิงขึ้นหลังเด็กชายไป แต่เธอลืมไปว่าในมือเธอมีมีดอยู่เล่มหนึ่ง ระหว่างทางที่เดินทางไปนั้น ทางเดินมันขรุขระมาก เด็กหญิงเผลอทำมีดเล่มนั้นแทงเด็กชายเข้า
“โอ้ยยย ฉันเจ็บ” เด็กชายร้อง
“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เด็กหญิงขอโทษทั้งน้ำตา
เด็กชายโมโหมาก เลยดุเด็กหญิงไป เด็กหญิงเสียใจและตกใจมาก จึงวิ่งหนีไป เด็กชายพยายามตามหาเด็กหญิงคนนั้น
ผ่านจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และในที่สุดเด็กชายพบเด็กหญิงคนนั้นอีกครั้ง
“เดินทางไปด้วยกันเถอะนะ ฉันชอบตอนออกเดินทางกับเธอที่สุดเลย” เด็กชายบอก
เด็กหญิงนั่งคิดสักพัก แต่สุดท้ายก็กลับมาเดินเคียงข้างเด็กชายอีกครั้ง
ทั้งสองเดินทางไปด้วยกันต่อ ผ่านภูเขา ผ่านทุ่งหญ้า แต่แล้ววันนึงด้วยความเผลอเรอของเด็กหญิง เธอเผลอแทงเด็กชายคนนั้นอีกครั้ง ร่างของเด็กชายเต็มไปด้วยเลือด
เด็กหญิงกล่าวขอโทษเด็กชายอีกครั้ง
ตอนนี้ร่างของเด็กชายกำลังบอบช้ำ แต่เขาลุกขึ้นมาจับมือเด็กหญิงคนนั้นไว้ และบอกกับเธอว่า “ไม่เป็นไร ฉันยกโทษให้เธอ แต่เธออย่าไปไหนอีกเลยนะ”
เด็กหญิงทราบซึ้งใจมาก เธอจึงทิ้งมีดเล่มนั้นลง
แต่แล้วในคืนนึง ระหว่างที่เด็กหญิงกำลังหลับใหล เด็กชายหยิบมีดของตัวเองขึ้นมา และกรีดไปที่หลังของเธอ เลือดของเธอค่อยๆซึมออกมา แต่เพราะด้วยเธอกำลังหลับอยู่ เธอจึงไม่รู้ว่าเธอกำลังมีบาดแผล เธอตื่นมาและออกเดินทางไปกับเด็กชายต่อ หลังจากคืนนั้น บางวันที่เด็กชายหงุดหงิดใจ เขาจะแอบกรีดหลังของเด็กหญิงอีกโดยเด็กหญิงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย จนกระทั่งวันนึงที่เดินทางมาถึงแม่น้ำ
เธอเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง และบาดแผลที่เธอไม่เคยตระหนักถึงมาก่อน
“เธอทำร้ายฉันหรอ” เด็กหญิงถามเด็กชาย
“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เด็กชายกล่าว
“แต่เธอเคยแทงฉันนะ แผลฉันใหญ่กว่าและลึกกว่าของเธอเยอะเลย” เด็กชายเสริม
“งั้นเอาอย่างงี้ เพื่อสบายใจของเธอ ฉันจะปามีดเล่มนี้ลงแม่น้ำไปเลย เธอไม่ต้องกลัวนะ”
เด็กชายโยนมีดเล่มนั้นลงไปในแม่น้ำ
เด็กหญิงยกโทษให้ แต่ทุกคืนหลังจากคืนนั้น เด็กหญิงไม่สามารถหลับสนิทได้อีกเลย เธอเต็มไปด้วยความระแวง และกลัวว่าเด็กชายจะมีมีดเล่มอื่นซ่อนอยู่
เด็กชายเองก็อยู่ในสภาพที่ร่างกายบอบช้ำ เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล
เรื่องราวเดินทางมาถึงจุดนี้ ถ้าคุณเขียนตอนจบให้นิทานเรื่องนี้ได้ คุณจะเขียนมันยังไง
นิทานของการเดินทาง
ในตอนแรกเด็กหญิงไม่แน่ใจว่าควรจะมีเพื่อนร่วมทางมั้ย
“ไปด้วยกันสิ ฉันจะช่วยปกป้องเธอ ดูแลเธอ” เด็กชายบอกเด็กหญิง
เด็กหญิงคิดในใจว่า “ถ้าอย่างงั้น มีคนไปด้วยก็อาจจะดีกว่านะ”
ทั้งสองตกลงเดินทางไปด้วยกัน
เมื่อเดินไปถึงกลางป่า เด็กหญิงบอกว่าเธอเจ็บขามาก คงยังไปต่อไม่ไหว
“ขี่หลังฉันสิ ฉันจะแบกเธอไปเอง” เด็กชายเสนอ
เด็กหญิงไม่แน่ใจว่าควรจะขึ้นหลังเด็กชายไปมั้ย เพราะกลัวว่าถ้าระหว่างทาง เธอเจ็บขาอีก เธอคงจะอยากให้เด็กชายแบกเธออีกครั้ง แล้วถ้าเด็กชายปฏิเสธ เธอคงจะเสียใจ
“ถ้าพรุ่งนี้ฉันเจ็บขาอีก แล้วเธอจะไม่แบกฉันแล้ว เธอให้ฉันเดินเองเถอะ ฉันไม่อยากมีความเคยชินกับสิ่งที่เธอทำให้” เด็กหญิงบอกเด็กชาย
เด็กชายนั่งคิดสักพัก แล้วบอกเด็กหญิงว่า “ฉันสัญญา ไม่ว่าทางจะไกลแค่ไหน ไม่ว่าเธอจะเจ็บขาอีกกี่ครั้ง ฉันจะแบกเธอไปเอง” ว่าแล้วเด็กชายก็ส่งมือให้เด็กหญิง
เด็กหญิงขึ้นหลังเด็กชายไป แต่เธอลืมไปว่าในมือเธอมีมีดอยู่เล่มหนึ่ง ระหว่างทางที่เดินทางไปนั้น ทางเดินมันขรุขระมาก เด็กหญิงเผลอทำมีดเล่มนั้นแทงเด็กชายเข้า
“โอ้ยยย ฉันเจ็บ” เด็กชายร้อง
“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เด็กหญิงขอโทษทั้งน้ำตา
เด็กชายโมโหมาก เลยดุเด็กหญิงไป เด็กหญิงเสียใจและตกใจมาก จึงวิ่งหนีไป เด็กชายพยายามตามหาเด็กหญิงคนนั้น
ผ่านจากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และในที่สุดเด็กชายพบเด็กหญิงคนนั้นอีกครั้ง
“เดินทางไปด้วยกันเถอะนะ ฉันชอบตอนออกเดินทางกับเธอที่สุดเลย” เด็กชายบอก
เด็กหญิงนั่งคิดสักพัก แต่สุดท้ายก็กลับมาเดินเคียงข้างเด็กชายอีกครั้ง
ทั้งสองเดินทางไปด้วยกันต่อ ผ่านภูเขา ผ่านทุ่งหญ้า แต่แล้ววันนึงด้วยความเผลอเรอของเด็กหญิง เธอเผลอแทงเด็กชายคนนั้นอีกครั้ง ร่างของเด็กชายเต็มไปด้วยเลือด
เด็กหญิงกล่าวขอโทษเด็กชายอีกครั้ง
ตอนนี้ร่างของเด็กชายกำลังบอบช้ำ แต่เขาลุกขึ้นมาจับมือเด็กหญิงคนนั้นไว้ และบอกกับเธอว่า “ไม่เป็นไร ฉันยกโทษให้เธอ แต่เธออย่าไปไหนอีกเลยนะ”
เด็กหญิงทราบซึ้งใจมาก เธอจึงทิ้งมีดเล่มนั้นลง
แต่แล้วในคืนนึง ระหว่างที่เด็กหญิงกำลังหลับใหล เด็กชายหยิบมีดของตัวเองขึ้นมา และกรีดไปที่หลังของเธอ เลือดของเธอค่อยๆซึมออกมา แต่เพราะด้วยเธอกำลังหลับอยู่ เธอจึงไม่รู้ว่าเธอกำลังมีบาดแผล เธอตื่นมาและออกเดินทางไปกับเด็กชายต่อ หลังจากคืนนั้น บางวันที่เด็กชายหงุดหงิดใจ เขาจะแอบกรีดหลังของเด็กหญิงอีกโดยเด็กหญิงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย จนกระทั่งวันนึงที่เดินทางมาถึงแม่น้ำ
เธอเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง และบาดแผลที่เธอไม่เคยตระหนักถึงมาก่อน
“เธอทำร้ายฉันหรอ” เด็กหญิงถามเด็กชาย
“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เด็กชายกล่าว
“แต่เธอเคยแทงฉันนะ แผลฉันใหญ่กว่าและลึกกว่าของเธอเยอะเลย” เด็กชายเสริม
“งั้นเอาอย่างงี้ เพื่อสบายใจของเธอ ฉันจะปามีดเล่มนี้ลงแม่น้ำไปเลย เธอไม่ต้องกลัวนะ”
เด็กชายโยนมีดเล่มนั้นลงไปในแม่น้ำ
เด็กหญิงยกโทษให้ แต่ทุกคืนหลังจากคืนนั้น เด็กหญิงไม่สามารถหลับสนิทได้อีกเลย เธอเต็มไปด้วยความระแวง และกลัวว่าเด็กชายจะมีมีดเล่มอื่นซ่อนอยู่
เด็กชายเองก็อยู่ในสภาพที่ร่างกายบอบช้ำ เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล
เรื่องราวเดินทางมาถึงจุดนี้ ถ้าคุณเขียนตอนจบให้นิทานเรื่องนี้ได้ คุณจะเขียนมันยังไง