จุดเริ่มต้นที่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเป็นคือการผิดหวังจากความรัก ที่เราคาดหวังมากกับคนคนนึงแล้ววันนึงมันต้องจบลง ช่วงแรกกินข้าวไม่ได้เป็นเดือน ทำอะไรก็ร้องไห้ รู้สึกผิดหวัง ท้อแท้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป (แต่ไม่คิดทำร้ายตัวเองให้เจ็บตัวหรือวางแผนฆ่าตัวตาย) มันเหมือนมีภาพหลอนว่าเราฆ่าตัวตาย ผูกคอตาย หรือ กินยาตาย บ้าง เวลาที่ตัวเองดาวน์มากๆ ทำงานไปก็ร้องไห้ กินข้าวไม่ได้วนเวียนอยู่อย่างนั้น ผิดหวังกับตัวเองสุดๆ และยิ่งสภาพแวดล้อมที่เราทำงานมันไม่โอเค จนเหมือนเรามองทุกอย่างไม่ดีไปหมดที่อยู่ที่นี่ พอหมดโควิดช่วงแรก ก็กินแต่เหล้า แต่เบียร์ จนสุดท้ายทิ้งงานที่ทำอยู่ที่บ้านของตัวเอง และคิดไปทำงานกทม จนไปทำงานกทม ก็รู้สึกสุขภาพจิตตัวเองดีขึ้น แต่พอไปหาเพื่อนที่คอนโด เราจะมักเห็นภาพหลอนว่าจะเราจะกระโดดตึกตาย จนต้องสะบัดหัวตัวเองว่า เห่ย เป็นไร คิดอะไรอยู่ เป็นทุกครั้งที่ไปคอนโดเพื่อน ชีวิตที่ไปอยู่กทม เราคิดว่าเราดีขึ้น จนสุดท้าย มันยิ่งแย่ลง สุขภาพ การงาน การเงิน (อันนี้อาจจะเป็นเพราะเราทำตัวเองส่วนนึง) เจอแต่ปัญหารอบด้าน เครียดทุกเรื่อง ปัญหาชีวิต หนี้สิน ครอบครัว จนตัดสินใจกลับมาทำงานที่บ้านเกิดเหมือนเดิม แล้วตัวเองก็เริ่มดาวน์ เครียดหนักกว่าตอนแรก เพราะปัญหาชีวิตตอนแรกแค่10% ตอนนี้90% ทุกๆอย่างมันหนักกว่าเก่า รู้สึกท้อแท้ ไม่มีกำลังใจ ไม่มีแรงบันดาลใจ จากที่เมื่อก่อน ออกกำลังกาย จนมีหน้าท้อง มีความสุขมาก แต่ก็ไม่มากพอ กลบมาโทษตัวเอง และมองตัวเองว่า กูทำอะไรลงไป ทำไมคนคนนึงทำให้กูต้องแย่ และทิ้งทุกอย่าทั้งๆที่กำลังจะดีขึ้นอยู่แล้ว แต่กลับตัดใจพลาด มาให้มันแย่มากกว่าเก่าเท่าตัว ตอนนี้ไม่มีแรงจะทำอะไร เบื่อ ท้อ นอนไม่หลับ หลับไม่สนิท แล้วบางครั้งก็คิดว่าตัวเองไม่อยู่น่าจะดีกว่านี่หรือปล่าว หรือการที่เราตายไปมันน่าจะดีกว่านี้นะ รู้สึกแย่มากๆ ไม่มีแรงสู้ต่อ ไม่มีกำลังใจ เลยทำแบบทดสอบของกรมสุขภาพจิต เราได้คะแนน27คะแนน ซึ่งอันตราย อยากจะพบหมอ แต่ก็คิดว่าฟรือเป็นเพราะเราทำตัวเอง หาหมอก็เท่านั้น จากที่ฟังมา พี่ๆเพื่อนๆคิดว่าเป็นยังไงบ้างคะ ไม่อยากคิดไปเองแต่เป็นมาได้9เดือนแล้วค่ะ ความคิดแบบนี้ อยากจะเล่าให้ละเอียดแต่น่าจะยาวมากๆๆ 55555
ไม่รู้ตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคอะไรไหม55555