ท้าวความก่อนนะคะตั้งแต่เด็กจนโตเราจะถูกเลี้ยงให้อยู่กับบ้านแต่ตอนเด็กๆก็จะมีออกไปเล่นกับเพื่อนๆในระแวกหมู่บ้านบ้างพอโตมาเข้าช่วงวัยรุ่นเราจะชอบหมกตัวอยู่ในห้องนอนไม่ชอบไปสู่โลกภายนอกจนทำให้เราเข้ากับคนอื่นยาก เปิดใจคุยกับคนอื่นยากไม่ชอบเจอสังคมใหม่ๆ พอเข้ามาเรียนอยู่ในกรุงเทพอยู่หอคนเดียวมันทำให้รู้สึกเหงา แต่ความคิดเราแปลกๆตั้งแต่ช่วงเข้าสู่วัยรุ่นเพราะที่บ้านเรามีปัญหาทางการเงินด้วย จนถึงปัจจุบันเราชอบคิดว่าเราเหงา เราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรสุดท้ายคนเราก็ต้องตาย ชีวิตคนเราต้องการอะไร ทำไมต้องแต่งหน้าแต่งตัวออกไปข้างนอกพบปะผู้คนเราก็เลยเปือยหน้าสด บางทีก็โทรมมากมันรู้สึกเหนื่อย ไม่ชอบคุยสนิทกับใครหัวเราะหรือรู้สึกตลกน้อยลง เราไม่เข้าใจความคิดของตัวเอง เราอยากตายเพราะเราไม่เข้าใจว่าเราต้องการอะไรในชีวิต แต่เราไม่คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ เพราะว่าเรานึกถึงพ่อแม่และครอบครัว เราไม่เข้าใจตัวเองตอนนี้มากๆเลยค่ะ
อาการเราเหมือนคนจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ?