สวัสดีครับ ผมมาขอกำลังใจในการมีวิตต่อหน่อยครับ ทุกวันนี้ผมท้อกับปัญหาครอบครัวที่มันไม่เคยจะแก้ได้ด้วยคำพูด คำขอ
เรื่องมันสารพัดจะถาโถมครับ ทั้งสถานะการณ์ โควิด ทั้งค่าใช้จ่ายในครอบครัว ผมเป็นพนักงานบริษัทครับ ซึ่งมีภรรยา ชอบสั่งเสื้อผ้าออนไลน์ ซึ่งผมกับแฟนจะใช้มีรายได้ที่พอๆกัน
เราเลยแยกกระเป๋าตังค์ เพราะยังไม่มีลูกแต่ก็กำลังสร้างรากฐาน โดยการซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อที่ดิน ลงทุนค้าขาย ปัญหาหลักของแฟนคือ ชอบซื้อเสื้อแพง มาใส่ 2-3 ครั้ง แล้วขายขาดทุนซื้อมา 500 เอาไปขายตลาดนัด 150 ผมท้อใจมากเคยขอให้หยุด เค้าก็อ้างว่าซื้อมา 80-90 บาทเค้าได้กำไร แต่กำไรเอาไปซื้อเสื้อมาเพิ่มเพื่อขายก็นั่นแหละ จนเสื้อผ้าตัวที่ขายไม่ออกมันล้นบ้าน เงินก็ไปนอนอยู่ตรงนั้น โดยที่ชีวิตเธอก็วนเวียนอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน ส่วนภาระอีกด้านนึงคือแม่ครับ ผมขอใช้คำนี้แทนนะครับ
เพราะแม่ผมติดการพนัน ชอบโทรมาโกหกว่า ป่วย หายใจไม่ออก หมอนัด กรดไหลย้อน เป็นลม สารพัดโรค ที่จะให้ผมช่วยค่ารักษา ทั้งที่ปกติผมก็ ส่งให้กินให้ใช้ลูกคนอื่นๆก็โดน แบบเดียวกัน จนเราสับสนว่าอันไหนจริง อันไหนปลอม ผมโตมากับพ่อ ที่แยกทางกับแม่ แม่สร้างหนี้ไว้แล้วหนีไป ทิ้งผมไว้กับพ่อ พอโตมาก็เรียกร้อง ผมซึมซับนิสัยพ่อมาเยอะท่านสอนและทำให้เห็นว่า อย่ายืมเงินไคร แต่ถ้าจำเป็นต้องเป็นหนี้ มีก็รีบใช้คืนเขา สอนทุกอย่างที่ตรงข้ามกับการกระทำของแม่ แต่ผมก็ไม่ได้ทอดทิ้งแม่หรอกนะ เมื่อต้นปี พ่อผมเสีย โควิดระบาด ขายของไม่ได้ต้องปิดร้าน เหลือรายได้แค่กับงานประจำ แม่ก็โทรมาขอตังค์ทุกเดือน บางครั้งก็โพสต์ว่าเรา ในเฟสบุ้คตอนเราลงรูปไปเที่ยว ว่าเงินเลี้ยงแม่ให้ยากให้เย็น แต่มีเงินไปเที่ยวหาความสุขปล่อยแม่ลำบาก ผมก็แค่พักผ่อนแค่พักกายกับงาน พักใจกับเรื่องต่างๆ สามเดือนมานี้ผมเหลือเงินใช้เดือนละ 1,500
ปีใหม่นี้ ผมจะเหลือเงินใช้ในเดือน มกรา แค่900 เท่านั้น ส่วนจะพักชำระหนี้ ก็ไม่ตรงตามเงื่อนไขธนาคาร ทำไมผมขอให้ทุกคนเข้าใจ ขอความร่วมมือให้มันผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ก่อนมันให้กะนยากจังครับ ขอเมียให้หยุด F เสื้อผ้า ขอแม่ ให้ใช้ประหยัดๆ ขอให้พี่หยุดเที่ยว ขอให้น้องไปหางานทำ มันยากมากเลยนะ การเป็นลูกชายคนโต ที่พ่อตายเนี่ย ต้องให้ผม ร้องไห้หรือถึงจะเห็นว่าผมทุกข์ ก่อนจะคิดอะไรสั้นๆ ผมนั่งดูดบุหรี่ ยี่ห้อโปรดเมื่อสมัยวัยรุ่น ที่ใช้ชีวิตสนุกสนาน (ผมเลิกบุหรี่มา7ปีแล้ว) พร้อมกับความฝันง่ายๆ แค่มีบ้านมีรถ มีลูก มีอาชีพ ผมพอใจแล้ว แต่วันนี้แค่ความฝันง่ายๆทำไมมันทำยากจัง ทำไมผมเหนื่อยใจมากขนาดนี้ หรือผมควรละทิ้ง ทั้งครอบครัว และ เครดิต แล้วหนีไปในที่ๆอยากไป สุดท้ายนี้ ผมหวังว่าผมจะผ่านมันไปได้ครับ
เราต้องร้องไห้...ใช่มั้ย คนอื่นถึงจะเห็นว่าลำบาก
เรื่องมันสารพัดจะถาโถมครับ ทั้งสถานะการณ์ โควิด ทั้งค่าใช้จ่ายในครอบครัว ผมเป็นพนักงานบริษัทครับ ซึ่งมีภรรยา ชอบสั่งเสื้อผ้าออนไลน์ ซึ่งผมกับแฟนจะใช้มีรายได้ที่พอๆกัน
เราเลยแยกกระเป๋าตังค์ เพราะยังไม่มีลูกแต่ก็กำลังสร้างรากฐาน โดยการซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อที่ดิน ลงทุนค้าขาย ปัญหาหลักของแฟนคือ ชอบซื้อเสื้อแพง มาใส่ 2-3 ครั้ง แล้วขายขาดทุนซื้อมา 500 เอาไปขายตลาดนัด 150 ผมท้อใจมากเคยขอให้หยุด เค้าก็อ้างว่าซื้อมา 80-90 บาทเค้าได้กำไร แต่กำไรเอาไปซื้อเสื้อมาเพิ่มเพื่อขายก็นั่นแหละ จนเสื้อผ้าตัวที่ขายไม่ออกมันล้นบ้าน เงินก็ไปนอนอยู่ตรงนั้น โดยที่ชีวิตเธอก็วนเวียนอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน ส่วนภาระอีกด้านนึงคือแม่ครับ ผมขอใช้คำนี้แทนนะครับ
เพราะแม่ผมติดการพนัน ชอบโทรมาโกหกว่า ป่วย หายใจไม่ออก หมอนัด กรดไหลย้อน เป็นลม สารพัดโรค ที่จะให้ผมช่วยค่ารักษา ทั้งที่ปกติผมก็ ส่งให้กินให้ใช้ลูกคนอื่นๆก็โดน แบบเดียวกัน จนเราสับสนว่าอันไหนจริง อันไหนปลอม ผมโตมากับพ่อ ที่แยกทางกับแม่ แม่สร้างหนี้ไว้แล้วหนีไป ทิ้งผมไว้กับพ่อ พอโตมาก็เรียกร้อง ผมซึมซับนิสัยพ่อมาเยอะท่านสอนและทำให้เห็นว่า อย่ายืมเงินไคร แต่ถ้าจำเป็นต้องเป็นหนี้ มีก็รีบใช้คืนเขา สอนทุกอย่างที่ตรงข้ามกับการกระทำของแม่ แต่ผมก็ไม่ได้ทอดทิ้งแม่หรอกนะ เมื่อต้นปี พ่อผมเสีย โควิดระบาด ขายของไม่ได้ต้องปิดร้าน เหลือรายได้แค่กับงานประจำ แม่ก็โทรมาขอตังค์ทุกเดือน บางครั้งก็โพสต์ว่าเรา ในเฟสบุ้คตอนเราลงรูปไปเที่ยว ว่าเงินเลี้ยงแม่ให้ยากให้เย็น แต่มีเงินไปเที่ยวหาความสุขปล่อยแม่ลำบาก ผมก็แค่พักผ่อนแค่พักกายกับงาน พักใจกับเรื่องต่างๆ สามเดือนมานี้ผมเหลือเงินใช้เดือนละ 1,500
ปีใหม่นี้ ผมจะเหลือเงินใช้ในเดือน มกรา แค่900 เท่านั้น ส่วนจะพักชำระหนี้ ก็ไม่ตรงตามเงื่อนไขธนาคาร ทำไมผมขอให้ทุกคนเข้าใจ ขอความร่วมมือให้มันผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ก่อนมันให้กะนยากจังครับ ขอเมียให้หยุด F เสื้อผ้า ขอแม่ ให้ใช้ประหยัดๆ ขอให้พี่หยุดเที่ยว ขอให้น้องไปหางานทำ มันยากมากเลยนะ การเป็นลูกชายคนโต ที่พ่อตายเนี่ย ต้องให้ผม ร้องไห้หรือถึงจะเห็นว่าผมทุกข์ ก่อนจะคิดอะไรสั้นๆ ผมนั่งดูดบุหรี่ ยี่ห้อโปรดเมื่อสมัยวัยรุ่น ที่ใช้ชีวิตสนุกสนาน (ผมเลิกบุหรี่มา7ปีแล้ว) พร้อมกับความฝันง่ายๆ แค่มีบ้านมีรถ มีลูก มีอาชีพ ผมพอใจแล้ว แต่วันนี้แค่ความฝันง่ายๆทำไมมันทำยากจัง ทำไมผมเหนื่อยใจมากขนาดนี้ หรือผมควรละทิ้ง ทั้งครอบครัว และ เครดิต แล้วหนีไปในที่ๆอยากไป สุดท้ายนี้ ผมหวังว่าผมจะผ่านมันไปได้ครับ