บัดนั้น                           กองร้อยคอยเหตุข้างดาหา
ออกสอดแนมอยู่นอกพารา    เห็นไพรียกมาถึงชายไพร
กระบวนทักหน้าหล้งมาตั้งลง ทิวธงซ้อนซับไม่นับได้
เสียงคนอึงอัดตัดไม้              ราบไปทั้งป่าพนาลี
ต่างคนต่างเผ่นขึ้นหลังม้า      พลางประมาณหมายตาดูถ้วนถี่
แล้วอ้อมออกนอกทุ่งทันที     ขับควบพาชีเข้าเวียงชัย
    ครั้นถึงจึงไปแจ้งกิจจา       แก่ปาเตะเสนาผู้ใหญ่
เล่าความแต่ต้นจนปลายไป   โดยได้เห็นสิ้นทุกสิ่งอัน
    บัดนั้น                             ปาเตะตกใจไหวหวั่น
ให้จดเอาถ้อยคำคำสำคัญ     แล้วผายผันเข้าพระโรงรจนา
    จึงก้มเกล้าประณตบทบงสุ์   ทูลพระองค์ทรงพิภพดาหา
ว่าไพรีตีเมืองล่วงมา                รี้พลโยธามากมาย
ม้ารถคชกรรม์ครั่นครื้น             ดังเสียงคลื่นในสมุทรไม่ขาดสาย
บัดนี้มาตั้งอยู่เนินทราย            ที่ชายทุ่งกับป่าต่อกัน
    เมื่อนั้น                               องค์ศรีปัตหรารังสรรค์
ได้ฟังปาเตะทูลพลัน         พระทรงธรรม์ตริตรึกนึกใน
อันศึกครั้งนี้ซึ่งมีมา         เพราะเขาขอบุษบาเราไม่ให้
จึงเป็นเสี้ยนศัตรูหมู่ภัย         น้อยใจด้วยอิเหนานัดดา
แกล้งจะให้เกิดการโกลาหล      ร้อนรนไปทั่งทุกเส้นหญ้า
เสื่อมเดชเพศพงศ์เทวา         ศึกมาถึงราชธานี
คิดพลางทางสั่งเสนาใน         เร่งให้เกณฑ์คนขึ้นหน้าที่
รักษามั่นไว้ในบุรี         จะดูทีข้าศึกซึ่งยกมา
อนึ่งจะคอยท่าม้าใช้         ที่ให้ไปแจ้งเหตูพระเชษฐา
กับสองศรีราชอนุชา         ยังจะมาช่วยหรือประการใด
แม้นจะเคืองขัดตัดรอน         ทั้งสามพระนครหาช่วยไม่
แต่ผู้เดียวจะเคี่ยวสงครามไป      จะยากเย็นเป็นอะไรก็ตามที