ตอนนี้ทุกข์จนอยากร้องไห้ตลอดเวลา ไม่รู้จะแก้ปัญหาใหม่ที่เจอยังไงดี เพราะแค่ปัญหาเก่าก็ยังแก้ไม่ตก

เราเป็นโรคทางจิตเวชที่เกิดจากพันธุกรรมค่ะ เป็นโรคซึมเศร้า วิตกกังวล ตั้งแต่ตอนม.ปลายมามีปัญหานอนไม่หลับมาตลอด
ตอนม.หกได้วิ่งออกกำลังกาย อาการที่เป็นทั้งหมดหายเป็นปลิดทิ้ง แต่ต่อมากระดูกเท้าเคลื่อน ทำให้ไม่สามารถออกกำลังกายที่ชอบได้อีก
อาการนอนไม่หลับก็ยิ่งแย่มานับตั้งแต่นั้น
แต่น่าจะเพราะโชคช่วยทำให้สอบติดมหาวิทยาลัยที่อยากเข้า และได้ไปปฏิบัติธรรมตามคำแนะนำของอาจารย์
สามครั้งแรกที่ไป ไม่สามารถทำอะไรได้เลย โดนทุกขเวทนาซำซ้อน นอนไม่หลับเพราะกลางคืนปัสสาวะเกือบทั้งคืนทั้งที่ไม่ได้ดื่มน้ำเยอะ
ได้แต่นั่งมองเพื่อนปฏิบัติ เพราะเราแทบจะไม่สามารถกำหนดรู้อาการใดได้เลย สมองเบลอตลอดเวลา
จนครั้งที่สี่ที่ไป (หลังจากเรียนจบ) ก็ปฏิบัติได้เยอะขึ้นเล็กน้อย จนเห็นการเกิดดับของความคิด จึงรู้ว่าตัวเองมาถูกทางแล้ว
จากนั้นออกมาใช้ชีวิตทางโลก ก็ไม่เคยมีภาวะนั้นปรากฏขึ้นอีก
เรายังคงมีภาวะปัสสาวะกลางคืน ที่หนักจริงๆ บางคืนคือแทบไม่ได้นอน หาหมอทางเดินปัสสาวะ กินยา 
ขยายท่อปัสสาวะ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น  
เรากลับมายังคงกราบสติปัฐฐานสี่ทุกคืน แต่มักจะนั่งสมาธิไม่ไหว รู้สึกว่าตัวเองก้าวหน้าขึ้นนิดหน่อย เป็นไปแบบช้าๆ
แต่ยังคงทรมานจากโรคนอนไม่หลับ โชคดีที่ตอนนี้ไม่ได้ทำงานประจำแล้ว ลาออกมาทำงานกับพ่อแม่ บางครั้งไม่ทุ่มเต็มร้อยพ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไร

ล่าสุด มีร้านเหล้ามาเปิดแถวบ้าน ร้านใหญ่พอควร ร้องเพลงเสียงดังมากตอนกลางคืน 
ถ้าถึงเที่ยงคืนยังไม่เท่าไร แต่เมื่อคืนถึงเกือบตีหนึ่ง เรานอนรอจนตาค้าง จากที่ง่วงก็กลายเป็นหายง่วง
ไปหลับอีกทีตอนตีสี่ ทรมานมาก
ถ้ามนุษย์ปกติสามารถเข้าถึงภาวะการนอนหลับได้ง่ายดายโดยธรรมชาติ ตัวเราก็ตรงกันข้ามเลยค่ะ
ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองหลับได้ มีภาวะตื่นอยู่ตลอด ต้องกล่อมตัวเองให้หลับ 
แม่ที่ป่วยก็เป็นเหมือนกัน แต่อาศัยยานอนหลับช่วยถึงได้หลับได้ ส่วนตัวเราเพิ่งอายุ 26 ยังไม่อยากใช้ยานอนหลับเลย

ตอนนี้ท้อแท้กับชีวิตมาก ไม่รู้จะหวังอะไรอีกในชีวิตค่ะ เหนื่อยเหลือเกิน
สอบเข้ารับราชการได้ก็ลาออกเพราะทำงานประจำไม่ไหว เข้าเรียนป.โทได้หนึ่งเทอมก็ต้องลาออกเพราะไม่ไหว
แต่เรื่องพวกนั้นกลายเป็นเรื่องเล็กไปแล้ว เราแค่อยากใช้ชีวิตได้อย่างคนปกติทั่วไปเท่านั้นเอง